غافل ! بدجوری ضرر کردی" . بجای انتقاد اگر قدری تمکین و با قربان صدقه رفتن تعریف و تمجید می کردی و یا مثل بچه های خوب کلاس دستت را بلند می کردی و می گفتی "آقا معلم اجازه ! من هم هستم، چه ایده خوبی؟ چه قطار قشنگی!"، الان شاید بعنوان یک وزیر در کابینه مهستان در کوپه درجه یک قطار رو به تهران در زیر سایه عنایات لکوموتیوبان بسوی آینده ای روشن در حرکت می بودی. قطاری که با شیشه های دودی ، سوت زنان و زوزه کشان از تونل اطاق های تاریک اینترنی عبور می کند تا بعد از گذر از پل سلطنت طلبان و مجاهدین و ملیون و جمهوریخواهان و لیبرال ها و ملی مذهبیون  و غیره محموله گرانقدر خود را به تهران برساند.

حسن دانشور (سردبیر پایگاه اطلاعاتی مهستان) در مصاحبه با پریسا ساعدی (دقیقه ۲۰ ) می گوید: "مهم نیست که رژیم جمهوری اسلامی به چه طریقی بیفته و یا چگونه سرنگون شود، با کودتا و یا انقلاب یا دخالت خارجی، ما باید دولت موقت را آماده داشته باشیم. آقای نوری علا هم در مورد ضرورت تشکیل دولت سایه و یا دولت موقت در تبعید در این مصاحبه (دقیقه ۹) با حرارت سخن می گوید. بر خلاف سهراب سپهری که می گفت " من قطاری دیدم که سیاست می برد و چه خالی می رفت"، اتفاقا این قطار بقول خود سهراب سپهری پر از تخم نیلوفر و آواز قناری است که بسوی ایران می رود. یا بعبارت خود او این قطاری است که فقه از نوع سکولار می برد و چه سنگین می رود. چه می دانم ! چه باید گفت؟ حال وزارت به جهنم ! حتی از یک عضو ساده بودن در مجلس مهستان دویست نفره هم خودم را رد صلاحیت کردم و باید منتظر تکفیر توسط اعضای شورای نگهبان سکولاردمکراسی باشم. خودم را با این انتقادات "بی موقع" زمین گیر کردم و از قطار خوشبختان جا افتادم. زیرا خوشبختی حقیقتا سوت قطاری است که درخواب پلی می پیچد. یا شاید یافتن سکه دهشاهی در جوی مهستان است.

لابد شما خواننده این سطور می پرسید آیا به شوخی و طنزنویسی روی آورده ام ؟ باید جواب بدهم نــه، هرگز ! من اگر طنز هم بنویسم، مثل مقاله های انتقادی ام بسی به ضررم تمام می شود که شده است. اتفاقا موضوع خیلی جدی است. یا حداقل "بعضی ها" آن را خیلی جدی گرفته اند. بر اساس ويدئوی رسمی مراسم افتتاح مهستان ، آقای نوری علا به شرکت کنندگان در اطاق مجازی زوم شادباش می گوید و ادعا می کند که این جلسه در تاریخ ایران ثبت خواهد شد زیرا جنبه تاریخی و مهمی دارد (ویدئو در دقیقه ۱۰) او ادامه می دهد: " من با این احساس در حضور شما نشسته ام که ما در یک جریان تاریخی و در یک لحظه تاریخی و در یک جلسه تاریخی نشسته ایم". ایشان در دقیقه ۳۷ سخنرانی طولانی خودشان به بیست و پنج نفری که با ویدئو وصل شده اند می گوید "باید خجالت را بگذاریم کنار، و بگوئیم که ما آمده ایم "تشکیلات رهبری" را بسازیم. من به چهره ها در ویدئوها دقت کردم تا در میان آنها چهره های شناخته شده اپوزیسیون را پیدا کنم. به جز سه یا چهار نفر بقیه هموطنان منت گزار و محترم و خاموش برای من ناشناخته بودند. اما مشاهدات یا کنایه های جهت دار من مهم نیست؛ زیر فقط یک رهبر می تواند "تشکیلات رهبری" را رهبری کند، و این نکته مهمی است. و اتفاقا چه خوب که مسئله سازان پرسشگر و مفتنی چون من در این جمع "هم قطاران" فرهیخته   وجود ندارند.

و اما سخنی کوتا با جناب آقای سام قندچی گرامی و محترم که از بنده خواسته اند از آقای نوری علا عذرخواهی کنم. چون در ویدئو مصاحبه جناب توکلی گرامی با امید دانا به نقاط مشترک همه متعصبین و " نژاد آریایی های دوآتشه" که اقوام و ملیت های ایرانی را بدون ملاحظه و بصیرت تجزیه طلب می خوانند. متاسفانه این نقطه کور و نازیبنده مشترک در بین همه این افراد در نفی نظری نسبت به اقوام و ملیت های ایرانی که قربانی نژادپرستی کور و نارسیسم مذهبی هستند، وجود دارد. خود جناب آقای قندچی به تاسی از آقای نوری علا جمع کثیری از هموطنان غیر فارس را "تجمع تجزیه طلبان" در شهر کلن لقب داده اند. آن هم علیرغم تاکید آنها و صدور بیانیه و تاکید بر حفظ یکپارچگی ایران توسط آن به اصطلاح "تجمع تجزیه طلبان". به این می گویند نفرت پراکنی نژادپرستانه و شوونیسم کور و بی اعتمادی مطلق از جانب "ازمابهتران" که ایران را ارث پدری خود می دانند و بـــــــس!.  این دقیقا همان حرف امید دانا است. این دقیقا همان حرف اطلاعات و جمهوری اسلامی است. این نقطه مشترک و ذاتی نهادینه شده در ذهنیت این افراد بظاهر متفاوت و بعضا مخالف یکدیگر آنقدر بدیهی و آشکار است؛ که لزومی به پرسش یا پوزش ندارد. بنده بعنوان یک بلوچ ایرانی نمی توانم با فرد یا جمعی بنشینم که اینگونه نسبت به حق طلبی اقوام و ملیت های سرکوب شده ایرانی دشمنی و ستیزه ذاتی دارند. بنده هیچ فعال کرد، بلوچ، عرب، آذری و ترکمن را نمی شناسم که بتواند با قورت دادن احترام و حرمت نفس خویش خود را آن قدر خرد و حقیر بکند تا در جمع "رهروان" آقای دکتر نوری علا جای داشته باشد. من با این تفکر تامگرایانه و فرصت طلبانه برخی از آخوندها و همفکران آنها در طیف های مختلف از جمله تعدادی از "خودگماشته های" اپوزیسیونی مخالف هستم و آن را برای ایران و ایرانی و اتحاد ایرانیان مضر می دانم. یا وگرنه از این گونه قطار ها بسیار زیاد بوده اند (چه بسا بسیار بهتر) که به مقصد نرسیده ناکام شده اند، آن هم با حضور سرشناسان و استخواندارهای باسابقه و مردمی و محترم اپوزیسیون. صد البته ما بخیل نیستیم و برای این قطار نیز آرزوی موفقیت داریم. بقول خارجی ها : گوود لـَک (Good Luck).

عبدالستار دوشوکی
مرکز مطالعات بلوچستان
آذر ۱۳۹۶