تحقیقات جدیدی که در ژورنال اپیدمیولوژی و سلامت اجتماع منتشر شده، نشان داده که سعادت زنان و مردان به ویژه در میانسالی در داشتن یک شبکه گسترده از دوستان وابسته است و کمبود دوست، به طور آشکاری با برخورداری از سطح پایینتری از سلامت روانی در ارتباط است. زیستن در زمانه ارتباطات گسترده، جایی که صدها دوست در شبکه اجتماعی مجازی هریک از ما وجود دارد، منطقی است که توقع داشته باشیم از نظر روانی در بهترین شرایط در طول تاریخ قرار داشته باشیم. اما آیا این طور است؟ آیا فیس بوک، توییتر، لینکداین، واتساپ و چندین حساب ایمیل ما را آن طور که ارسطو میگفت تبدیل به یک روح در چندین بدن کرده است؟
لاکشمی، بلاگر و از نویسندگان این مطلب میگوید:
پروفسور روانشناسی دانشگاه آکسفورد، رابین دانبر این نظریه را مطرح کرده که مردم تنها قادرند ۱۵۰ رابطه ثابت ایجاد کند. این عدد اکنون به نام عدد دامبر شناخته میشود. اما حتی در میان همین ۱۵۰ رابطه با ثبات، ۴.۱ درصد قابل اتکا هستند و ۱۳.۶ درصد در هنگام یک بحران عاطفی، ابراز همدلی میکنند. اما آیا این چیز بدی است؟ یک تحقیق دیگر که در سال ۲۰۰۶ انجام شده، نشان می دهد که هر آمریکایی تنها دو دوست واقعی نزدیک در زندگی دارد. از آن زمان به بعد ما به آمار جدید دسترسی نداریم. اما با در نظر گرفتن اینکه تعداد دوستان نزدیک از سال ۱۹۸۵ از سه نفر به دو نفر در سال ۲۰۰۶ کاهش یافته، آبه نظر میرسد که اکنون تعداد دوستان نزدیک در عالم واقع، کاهش یافته باشد. بنابراین ۴ دوست قابل اتکا از میان ۱۵۰ آدم آنلاین، بهتر از داشتن دو رفیق در زندگی واقعی است. در واقع، تحقیقی که در مورد نوجوانان انجام شده، نشان میدهد که ۶۸ درصد نوجوانان، گفتهاند که در هنگام بحرانهای زندگیشان از شبکههای اجتماعی همدلی و حمایت دریافت کردهاند.
آیا تفاوتی میان دوستی در دنیای واقعی و دوستی در دنیای آنلاین وجود دارد؟ به نظر می رسد حتی اگر تفاوتی وجود داشته باشد، مرز آن چندان مشخص نیست. برای تعامل در شبکههای مجازی راههای متنوعی وجود دارد، که میتوان برای آنها از قبل برنامهریزی کرد. این چیزی است که در زندگی عادی وجود ندارد. در میان نوجوانان که به نظر میرسد بزرگترین گروه کاربران شبکههای اجتماعی باشند، ۸۵ درصد گفتهاند که مردم خود را در شبکههای اجتماعی طور دیگری نشان میدهند، ۷۷ درصد گفتهاند که مردم در شبکههای اجتماعی کمتر از زندگی واقعی قابل اعتمادند. به نطر افراد بزرگسال، دوستیهای آنلاین، قابل اعتمادتر است. به نطر میرسد که انتظارات از دوستان موضوعی وابسته به سن است.
کودکان و نوجوانان درخواستهای دوستی آنلاین یا غیرآنلاین را بدون درک عمیق از تعهدات رابطه میپذیرند. یک فرد بزرگسال، باید بداند که موضوع غیرمطمئنی وجود ندارد و اعتماد و جدیت در رابطه دو طرفه وجود دارد که فراتر از فشار دادن دکمه لایک روی یک عکس سلفی است.
یکی دیگر از مسایل مربوط به دوستی، ساختار لایهای سلسله مراتبی در بخشهای درونیتر رابطه نزدیک و در لایههای بیرونی در مورد آشنایان هم مطرح است. هر لایه دو روابط دوستانه، یک سطح دیگری از تعامل و صمیمیت را نشان میدهد. در حالی که محدودیتهای زمان و تعهد، دوستی را در دنیای واقعی را محدود میکند، در شبکههای اجتماعی، با توجه به گستردگی زمانی این رسانه، این موانع از میان میروند. بر این اساس، هرچند میتوان دوستان زندگی واقعی را به عنوان بهترین دوستان برای تکیه کردن طبقه بندی کرد، طبقهبندی دوستان خوب برای شادنوشی و خوشگذرانی در فضای آنلاین اگر نگوییم غیرممکن، دشوار است.
مهم نیست که شما کدام سمت این بحث قرار دارید: مسلم است که رسانههای اجتماعی آینه بزرگنمایی از زندگی واقعی و بازتابی از آن هستند. در زندگی واقعی، ما مردم را ملاقات میکنیم، بعضیها باقی میمانند و بعضیها میروند و آنهایی که در گذر زمان باقی میمانند، وارد لایههای عمیقتر دوستیهای ما میشوند. بقیه ممکن است جایگزین شوند یا پس زده شوند چه به شکل تصادقی چه به شکل انتخابی، تحقیقات نشان میدهد که ما نیمی از شبکه ارتباطات نزدیک خود را هر هفت سال یک بار از دست میدهند. شبکههای اجتماعی هم متفاوت نیستند، تنها تفاوت بازه زمانی این تغییرات است که نسبت به زندگی واقعی کوتاهتر است – هفت سال در زندگی مجازی، یک عمر است.
خوب است اگر بتوانیم دایره دوستان خود را گسترش دهیم، چه در زندگی واقعی و چه در شبکههای اجتماعی و همان طور که در زندگی واقعی روابطمان را حفظ میکنیم، در شبکه اجتماعی هم همین کار را بکنیم. اما در هر شرایطی باید این جمله رالف والدو امرسون را به یاد داشته باشیم: «تنها راه دوست پیدا کردن این است که خودمان دوست کسی باشیم.»
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
توجه داشته باشید کامنتهایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید