در پی ادعای دادستان کل کشور مبنی بر اینکه "هیچ كس در فوت هاله سحابی و هدی صابر مقصر نیست؟"، اعظم طالقانی، فعال ملی – مذهبی، با انتشار نامه ای سرگشاده به این مقام ارشد قضایی، خطاب به وی خاطر نشان کرد که "مطمئناً اگر شهادتها، گزارش ها، فیلم های دوربین ها و مشاهدات نویسندگان مقالات را در یك سال قبل بدون قضاوت یك طرفه مطالعه كرده بودید، اینگونه امروز با این جرات قضاوت نمی كردید."

متن نامه سرگشاده اعظم طالقانی، به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم
«فَمَن یعمل مِثقَالَ ذرهٍ خَیراً یرَهُ و مَن یعمل مثال مِثقَالَ ذرهٍ شراً یرَهِ»

دادستان محترم كل كشور
جناب آقای حجت الاسلام محسنی ا‍ژه ای
با سلام
آیا می توانید در روزی كه مقابل حضرت باری تعالی قرار می گیرید و همه از فرزند و همسر و ارباب خود می گریزند، بگویید: «هیچ كس در فوت هاله سحابی و هدی صابر مقصر نیست؟» مطمئناً اگر شهادتها، گزارش ها، فیلم های دوربین ها و مشاهدات نویسندگان مقالات را در یك سال قبل بدون قضاوت یك طرفه مطالعه كرده بودید اینگونه امروز با این جرات قضاوت نمی كردید؟!! آن چندین هزار نیرویی كه از مجموعه سازمان های مختلف به آنجا اعزام شده بودند چه هدف و ماموریتی داشتند؟ شادروان عزت الله سحابی مردی بود كه در سوابق مبارزاتی او حداقل پانزده سال زندان قبل و بعد از انقلاب دیده می شد. مطمئناً بسیاری از كسانی كه امروزه در جمهوری اسلامی مسئولیت دارند یا در راس امور و تصمیم گیری ها قرار دارند حتی نیمی از آن زندان ها و زجرها را تحمل نكرده اند!! چه نیازی بود برای تشییع جنازه ایشان آنطور كه مشاهده می شد هزاران نفر از مامورین به منطقه لواسان اعزام شوند؟! چه نیازی بود برای این تشییع جنازه هزینه های سنگینی بر دوش ملت گزارده شود؟

شهیدان هاله سحابی و هدی رضا زاده صابر پیش از شهادت در سلامتی به سر می بردند و پرونده پزشكی آنان در زندان اوین صحت این موضوع را تایید می كند. شما شخصاً می توانید این پرونده ها را مطالعه كنید و مطمئن شوید كه هر دو نفر به لحاظ فیزیولو‍ژیكی از سلامتی برخوردار بودند. هاله شب قبل از حادثه تا صبح را برای پدر قرآن قرائت می نمود. او حتی پس از نماز صبح در سلامت برای تهیه صبحانه آماده شد و پس از مهیا كردن ملزومات در حالیكه در گوشه دیگری از منزل پدرش را غسل می دادند از ماموران و تشییع كنندگان برای صرف صبحانه دعوت می كرد. هاله بهنگام تشییع جنازه عكس پدر را در دست گرفته و جلوی تابوت حركت می كرد، هنوز پنجاه قدم از درب منزل دور نشده بود كه ماموران به او حمله ور می شوند و عكس را می گیرند و پاره می كنند در این حال اواعتراض می كند و پس از چند لحظه با رنگ پریده كامل بر زمین می افتد. مامورین حتی به پزشكان حاضر در جمع اجازه نمی دهند كه به او تنفس مصنوعی دهند و با فریاد و خشونت آنان را وادار می كنند هاله را از زمین بردارند. اگر حتی شهادت شاهدان عینی مبنی بر كوفته شدن به پهلوی هاله (احتمالاً گفته می شود «به طحال») را نپذیریم، همان حمله ماموران به دختری كه مدتها در زندان بوده و داغدار است و عكس پدر خود را حمل می كند و وقایعی كه به تبع آن به وجود آمد خود مصداق جرم اتفاق افتاده توسط مامورین را كفایت می كند.

نمی توان باور كرد جنابعالی یا قوه قضائیه نمی دانید كه چه كسی مجرم است؟!! از سوی دیگر وقایع اتفاقیه برای هدی رضا زاده صابر هم با توجه به شهادت زندانیان بند ۳۵۰ اوین گویای این موضوع است كه ضرب و شتم موجب تشدید بیماری و در نتیجه شهادت ایشان گردیده است. هدی در بیمارستان، با درد شدید قلبی از پزشكان خواسته بود خواهرش را به او برسانند ولی مامورین اجازه ندادند! آخر سنگدلی و بی رحمی و بی انصافی تا چه حد؟!! اعتقاد به معاد انسان را هر لحظه در مقابل حضرت حق پاسخگو می كند و برای مرگ و رفتن از جامعه بی عدالت و ستم پیشه هر چه بیشتر آماده می سازد و برای زندگان محبت الهی و هدایت طلب می نماید، اما متاسفانه اعتقاد به معاد در جامعه ما شعاری بیش نیست و ما پیوسته شاهد غلبه سیاسی كاریها بر اعتقادات خود می باشیم.

دوم خرداد ۱۳۹۱