از زبان حاکمان بخوانید:
خمینی دو هفته پس از شورش۵۷، در دیدار با هیئتی از شیعیان کویت:
"یک دولت بزرگ اسلامی باید بر همه ی دنیا غلبه کند". (۷ اسپند ماه ۱۳۵۷)
در همان تاریخ، کیهان جمهوری اسلامی نوشت:
"عمام خواستار تشکیل دولت جهانی اسلام شد". (۷ اسپند ماه ۱۳۵۷). یک سال پس از آن خمینی باز گفت:
"ما انقلابمان را به تمام جهان صادر می‌ کنیم" (۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۸)

ابراهیم یزدی وزیر امور خارجه ی دولت موقت رژیم:
"ما که آمدیم روی کار، مهور اول این بود که یک سفیر وارد به اوضاع عراق نصب کنیم که قادر باشد ارتباطات سری را با گروه‌ های مسلمان مخالف رژیم عراق، در داخل عراق برقرار کند. سیاست ما علیه عراق و سایر اعراب بود". (۵ مهر ماه ۱۳۵۸)

محمود دعایی رایزن رژیم‌ آخوندی در عراق، در کتاب خاطراتش:
"یکی از مقامات بالای وزارت امور خارجه پیش از جنگ ‌گفت: "من در وزارت به یکی از اتاق ها رفتم که کارتن های بسته بندی شده بود. از سر کنجکاوی یکی از کارتن‌ ها را باز کردم، پر از اسلحه و صدا خفه کن و فشنگ است. اینها را به عراق می‌ فرستادند تا در اختیار شیعیان و مخالفان صدام قرار گیرد".

نفر شماره ی ۲ رژیم، دیدگاهش در مورد سخنان خمینی چیست ؟
حسین علی منتظری:
"انقلاب پیروز شد، یک غرور مخصوص عمام را فراگرفت. گویا عالم را مسخر کرده‌ ایم... لذا در بعد سیاست خارجی، شعارها همه بر اساس صدور انقلاب و اینکه انقلاب مرز نمی‌ شناسد (بود) و بالاخره زمینه ی جنگ فراهم شد". ( خاطرات، ر ۵۶۵)
به این ترتیب، از زبان بالاترین مقامات رژیم ولایت فقیه مشخص می شود که دخالت در امور داخلی عراق، ناشی از یک سیاست پیشبرد بنیادگرایی و تروریسم به عراق بوده، وگرنه عراق نخستین کشوری بود که رژیم نوپای آخوندی را به رسمیت شناخته و خواهان حسن همجواری با آن بود !!