رفتن به محتوای اصلی

اصلاحات، تحول، انقلاب، رهائی
16.04.2018 - 13:31

اصلاحات، تحول، انقلاب، رهائی
مقدمه
"ژاک دیره دا" فیلسوف فرانسوی – الجزایری پست مدرن معاصر که به اندیشورزی ضد ساختاری "دیکانستراکچرالیسم" معروف میباشد، در مورد زبان معتقد است که نه تنها این ما هستیم که کلمات و گفتار را میسازیم تا اندیشه های خود را توسط آن بیان کنیم، بلکه خود زبان و گویش به خودی خود قالبی تنگ برای اندیشه های ما میباشد. به موازات "دیره دا"، "در انگلستان "لودویک ویتگنشتاین" فیلسوف دیگر اتریشی تبار پست مدرن در آنالیز نفش، مفهوم و منطق پشت گویش های زبانی تمامی عمر فلسفی خویش را در چالش بوده و بارهای نظریات قبلی خویش را در مورد آنالیز فلسفی نقش زبان در اندیشه، منطق و بیان احساسات و مفاهیم تغییر داده و اصلاح مینمود.
انسان، حیوانی متفکر، با احساس و عاطفه و دارای غریزه های ویژه انسانی میباشد که طی هزاران هزار سال حیات خویش قادر به آفریندن گویش هایی گشته است که توسط آن نه تنها قادر است عناصر واقع در اطراف را نام گذاری بکند، بلکه مفاهیم، نظرات و احساسات خویش را توسط گویش های زبانی ویژه خویش با دیگران در میان بگذارد. شفافیت در استفاده از کلمات، اصطلاحات و بیان مفاهیم در عرصه سیاسی اهمیت ویژه ای در اتفاق نظر و عمل سیاسی می آفریند. بر عکس ناهمگونی مفاهیم واگذار شده به کلمات و اصطلاحات سیاسی اجتماعی میتواند نه تنها با پراکندگی اندیشه در اردوگاه سیاسی چپ همراه باشد، بلکه به عدم انسجام عمل سیاسی در خیابان، محل کار، تحصیل و زندگی منجر گردد.
سرفصل سخن
در همین محدوده امروز چندین سوال در جنبش چپ سوسیالیستی ایران در مورد مفاهیم کلماتی مطرح میباشند که در ادبیات سیاسی روز نقش خاص و ویژه ای یافته اند. آیا استفاده ما از کلماتی مانند "آصلاحات"، " تحول" ، "انقلاب" و "رهائی" در ادبیات سیاسی و چگونگی عبور از نظام حمهوری اسلامی ایران تا چه اندازه برای بیان مضمامین سیاسی مفاهیم مورد نظر ما مناسب میباشند. آیا ما همگی در استفاده از این کلمات برای بیان مضمامین سیاسی گفتاری خویش، درک واحدی از این مفاهیم را بیان می کنیم، یا با درک های متفاوتی وارد گفتار و دیسکورس سیاسی میگردیم. آیا ما در مقاطع مختلف زمانی از مفاهیم مختلفی برای این کلمات جهت توضیح و گاها توجیه اهداف گفتاری خویش استفاده می نمائیم؟ به گفته دیگر، با ما با مرور زمان مفاهیم متفاوتی را متناسب با شرایط روز برای این اصطلاحات منسوب میکنیم؟ آیا این کلمات و اصطلاحات مفاهیم سیاسی خاص خود را که به مرور زمان تکامل می یابند جدای از باورمندی و انیشه های ما یافته و به حیاط مستقل خویش ادامه میدهند؟ سوال آخر اینکه آیا این کلمات مفاهیم جداگانه و مستقلی از باورمندی های شخصی و فردی ما داشته و با استقلال مفهومی خاص و ویژه خود وارد میدان دیسکورس های سیاسی ما میگردند؟
مشکل به اینجا خاتمه نمی یابد. در گویش های زبانی مختلف چنین مفاهیمی در "کانتکست" های متفاوت و با مضامین متفاوتی وارد میدان گفتار های سیاسی اجتماعی میگردند. در الگوهای گویشی و زبان های متفاوت، اصطلاحات و مفاهیم مرزهای مفهومی زبان و گویش های دیگر را در هم می نوردند و به گونه های متفاوتی بیان میگردند. مثلا کلمه انگلیسی ( چینگ) دقیقا بیانگر مترادف کلمه اصلاحات نبوده و مرزهای میان "تغییرات"،" اصلاحات" و حتی "تحول" را در بر گرفته و نورد میکند. برای گویش مفهوم مضمونی خاص، نوع کلمات متفاوت با شیوه های گویشی متفاوت مورد استفاده قرار میگیرند، که در آنها کلمات بصورت کلیشه ای از یک زبان جایگزین زبان دیگر نمیگردند.
سخن کوتاه کرده و به مفاهیم کلمات و اصطلاحات "اصلاحات" ، "تحول" ، "انقلابی" و "رهائی خواه" بپردازیم. با پرداختن به مفاهیم آنها بازتاب سیاسی آنها را در کانتکست نورد سیاسی روز مورد ارزیابی قرار می دهیم.
اصلاح طلبی
"اصلاح طلبی" با مفهوم وارد آوردن تغییرات مثبت در اناتومی مضمونی ساختاری الگو و نظام مورد مطالعه می باشد. اصلاح طلبی را شاید با کلمه رفرم انگلیسی مترادف دانست که خواستار حفظ کلیت ساختار نظام ارزشی موجود می باشند. اصلاح طلبی جهت پایان دادن به نارسائی های موجود خواهان تغییراتی در گوشه و کنار نظام موجود جهت همنوا کردن آن با تغییرات محیط خارج میباشد. اصلاح طلبی این رفرم ها و تغییرات را جهت حفظ کلیت نظام و تطبیق آن با شرایط تغییر محیطی خارج میباشد. اصلاح طلبی منافع گروه های ذینفع در کلیت نظام را حفظ کرده احتمالا توازن و انتقال قدرت را از یک گروه ذینفع درون ساختار موجود به گروه دیگر ممکن میسازد.
"اصلاح طلبان حکومتی"
در مورد ساختار حکومتی جمهوری اسلامی ایران و روند حرکتی جریانات سیاسی در ایران، "اصلاح طلبان حکومتی" خواهان وارد آوردن عناصری از رفرم و تغییرات مثبت در مضمون و ساختار حکومتی جمهوری اسلامی ایران، جهت تطبیق آن با تحولات اجتماعی خارج از اراده آنها، با هدف نجات کلیت نظام جمهوری اسلامی ایران از تلاطم بحران های عظیم تر موجود و با احتمال چرخش انتقالی توازن قدرت میان جناح های مختلف حکومتی از محافظه کاران به اصلاح طلبان حکومتی می باشند.
در مورد نقش "اصلاح طلبی حکومتی"، باید این مسائل را در نظر گرفت که آنها خواهان عبور از نظام جمهوری اسلامی ایران نیستند و جریانات سیاسی دارای چنین بینشی را در رده دشمنان نظام قلمداد میکنند. بر همگان روشن است که رفتار سیاسی با آنچه که آنها دشمنان نظام مینامند چگونه میباشد. اینها جریانی در چهارچوبه نیروهای ذینفع در کلین نظام می باشند و منافع آنها در حفظ نظام بر اختلافاتشان می چربد.
نقش نیروهای چپ سوسیالیستی
روند "تغییرات" انتقالی سیاسی درون حکومتی همیشه از محافظه کاران به اصلاح طلبان نبوده، بلکه این روند به راحتی میتواند چرخشی از اصلاح طلبان حکومتی به محافظه کاران، بدون به خطر انداختن منافع استراتژیک و اساسی اصلاح طلبان حکومتی نیز باشد. نقش نیروهای چپ سوسیالیستی با درک این مسائل باید متوجه هر دو روی این سکه باشد. آنها از یک طرف باید مد نظر داشته باشند که "اصلاح طلبان حکومتی" متحدین استراتژیک حکومت جمهوری اسلامی ایران بوده و خواهان حفظ کلیت نظام می باشند و منافع آنها از اول تاسیس نظام با کلیت حاکمیت جمهوری اسلامی ایران گره خورده است. نیروهای چپ سوسیالیستی وظیفه روشنگری مردم در نیافتان آنها به دنبال سرابی میباشند که اصلاحات در جمهوری اسلامی ایران نامیده میشود. آنها با در نظر گرفتن مواضع اصلاح طلبان حکومتی، در مواردی که آنها از افراطی گری های محافظه کاران انتقاد میکنند، حمایت محدود و مشروط خویش را از این حرکت های رفرمیستی بجا آورده و خواهان اصلاحاتی در باز شدن فرجه فعالیت های دموکراتیک در زمینه ازادیهای فردی و اجتماعی شده، از این فرجه ها و حرکت ها در زمینه ایجاد گشایشی در عرصه آزادیهای فردی و اجتماعی استفاده کنند.
یکی از اشتباهات استراتژیک جناحی از چپ دموکرات ایران این بود که ظرفیت های مافوق واقعی به اصلاح طلبان حکومتی اطلاق میکردند و آنها را دارای چنان پتانسیلی ارزیابی میکردند که گویا میتوانند ماهیت و کلیت نظام را زیر علامت سوال برده و از آن عبور نمایند. رفقائی که بعد از تجربه خیزش دیماه نود و شش به این نتیجه رسیده اند که اصلاح طلبان نشان دادند که نه تنها همراه مردم نیستند، بلکه در مقابل مردم قرار دارند، باید توجه داشته باشند دیگرانی بودند که از همان موقع جنبش هشتاد و هشت، فریاد میزدند که رفرومیست های حکومتی متحدین استراتژیک ما نیستند و ما باید از آنها فقط حمایت محدود و مشروط توام با روشنگری بکنیم، نه حمایت استراتژیک.
این استراتژی سیاسی نه تنها موجب اغفال مردم میگردید، بلکه ادامه روند سیاسی کارکردی آنها در نهایت موجب استحکام نظام جمهوری اسلامی ایران گردیده و بطور همزمان موجب مهار و کنترل جنبش مردمی میگردید. ادامه این سیاست موجب استمرار و استحکام مداوم حیات نظام جمهوری اسلامی ایران گردیده و به موازات آن مردم را به دنبال سرابی بی فرجام هدایت مینمود. گرچه این واقعیت تلخ با تجربه های جنبش دیماه نود و شش ثبوت خود را به عیان نشان داد، ولی باز هم دلیل نمیشود که دوباره این دوستانی پیدا نشوند که "اصلاح طلبان" حکومتی را به جای "تحول گرایان" و "آنقلابیون" معرفی ننمایند.
"تحول گرایان"
"تحول گرایان" در شرایط سیاسی امروز نه فقط خواهان شکستن و ایجاد گسست در نظام جمهوری اسلامی ایران میباشند، بلکه خواهان عبور از آن به یک نظام ارزشی، اجتماعی سیاسی نوین مترقی و مدنی میباشند. یک چنین نظامی باید بر پایه ارزش های فرهنگی علمی مترقی و مدرن بنیان گذاری شده و یک نظامی مبتنی بر ارزش های حقوق بشری، ضد ستم و تبعیض، عدالت و دموکراتیک پایه گذاری شده باشد. آیا ما درون نظام ارزشی جمهوری اسلامی ایران، خصوصا درون ثقل حاکمیت قدرت در آن شاهد نطفه هادی از چنین نظام ارزشی هستیم؟
نه تنها و بدون شک یک چنین جناحی در درون حاکمیت جمهوری اسلامی ایران وجود ندارد، بلکه اطلاق پتانسیل های تحول گرائی به جناح هایی از رفورمیست های حکومتی و اپوزیسیون های دیگر ساخته و پرداخته نظام و دیگر قدرت های بین المللی شناخته شده، خطائی عظیم و ناگوار میباشد.
بدون شک افرادی در درون سیستم بوروکراتیک و تکنوکراسی نظام اجرائی دولتی کشوری و محلی با باورمندی های مدرن و تحول گرا وجود دارند که سر خویش را پائین انداخته و به کار حرفه ای و تخصصی خویش پرداخته و امرار معاش می نمایند. این اشخاص نه تنها نقشی مستقیم در قدرت سیاسی حاکمه ندارند، بلکه جناحی از حکومت نمیباشند و دارای نظام باوری و ارزش همگون با حاکمیت جمهوری اسلامی ایران نیستند. به گفته دیگر تمامی نیروهای منسجم تحول گرا در خارج از بافت و جناح بندی های حکومت جمهوری اسلامی ایران قرار دارند. تحول گرایان بخشی از جنبش های مدنی مردمی در میان جنبش های زنان، دانشجویان، جنبش های ملی دموکراتیک و کارگران و روشنفکران و غیره قرار دارند، یا یا در میان احزاب سیاسی دموکرات خارج از کشور می باشند. علت خارج از کشور بودن احزاب سیاسی دموکرات هم این میباشد که نه تنها اجازه فعالیت آزاد سیاسی در ایران را ندارند، بلکه حضور سیاسی آنها در داخل کشور به منزله دستگیری و ازار و آذیت شدید آنان میباشد.
لزوما هر نوع سیستم عبور از نظام نمیتواند تحولی بالنده به جلو به حساب آید، برعکس، گاها میتواند بازگشتی به قهقرائی نوین تلقی گردد. مثلا عبور از نظام جمهوری اسلامی ایران به یک نظام ناسیونال فاشیستی سکولار نوین با حمایت دولت های غربی را نباید یک تحولی در راستای مثبت ارزیابی کرد. اینجا شاید جای آن باشد که به این مساله اشاره شود که این سادگی محض است اگر فرض شود که عامل تعیین کننده در تحولات سیاسی ایران فقط فعل و انفعالات مربوط به صف بندی های اجتماعی سیاسی داخلی ایران میباشند. همانقدر که عامل خارجی در تحولات افغانستان، عراق، سوریه، فلسطین، لیبی و غیره دخالت داشته و دارد، به همان میزان همان عوامل خارجی در مورد ایران برنامه ریزی کرده و توسط ابزارهای ارتباطی، تبلیغی، اقتصادی، امنیتی و غیره فعالتر از تمامی احزاب سیاسی ایران در این زمینه ها کار میکنند.
"انقلابیون"
"انقلابیون" در میان نیروهای اپوزیسیون حکومتی، بخصوص اپوزیسیون چپ، شامل اشخاص و جریان هائی میباشند که خواهان عبور از نظام با توسل به شیوه های کلاسیک و سنتی قهر انقلابی توده ای میباشند. این شیوه بصورت بسیج توده ای و مردمی جهت نبرد با حاکمیت سیاسی و در هم شکستن دستگاه های قهر حکومتی آن از طریق قهر توده ای میباشد. البته باید در این زمینه با توجه به تجربیات انقلابات این موضوع را در نظر گرفت که در ادامه روند انقلابی، بخش های قابل توجهی از نیروهای موجود در دستگاه های سرکوب حکومتی به صفوف مردم می پیوندند، و یا از حکومتیان کنده میشوند.
امروزه با توجه به قیمت سنگینی صدمات جانی، روانی، فرهنگی و اقتصادی و غیره که از طریق دست یازیدن به شیوه های انقلابی میتواند متوجه مردم گردد، نیروهای اپوزیسیون مسئول از اقدام به شیوه های انقلابی دوری میجویند. آنها با توسل به امکانات رسانه ای، ارتباطات دنیای مجازی، روشنگری های سیاسی و اجتماعی، در راه سازماندهی ساختارهای مدنی گام برداشته و اعتراضات عمومی مدنی را از طرق چالش های مدنی در راه دستیابی به حقوق انسانی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی خویش بکار میگیرند. آنها در این زمینه ها از پتانسیل های نهادهای مردمی بین المللی و همکارهای ائتلافی میان نیروهای اپوزیسیون دموکرات بهره گرفته و در این راه گام بر میدارند. در مورد روند انقلابی رفیق بهزاد کریمی چنین مینویسند.
"راهبرد تحول طلبی با انقلاب همراهی می کند اما پیشقدم وقوع آن نمی شود. تحول طلبان در صورت وقوع انقلاب، هرگاه که بر اثر تحمیل حکومت بر جامعه پیش آید، قطعاً در آن شرکت می کنند اما خود نه آن را می تازانند و نه با پروراندن گفتمانی و عملی به استقبالش می شتابند. این راهبرد بر پولاریزه شدن جامعه بین دو قطب انقلاب و ضد انقلاب نمی کوبد، اما رسالت پرکردن شکاف "دولت و ملت" در نظام مبتنی بر استبداد را هم برای خود قایل نمی شود! مدافعان این راهبرد، شیوه هرچه بدتر- بهتر را در پیش نمی گیرند بلکه بر عقب نشاندن مستمر نظام حاکم توسط جامعه می ایستند. "انقلابیگری" در این راهبرد، نه متوجه یکپارچه کردن همه جناح های حکومتی بلکه تسریع تجزیه اصلاح طلبان به سود راهبرد تحول طلبی است. اگر راهبرد انقلابی منطقاً بر تولید قطب بندی در جامعه است و راهبرد اصلاح طلبی حکومتی بر لزوم تامین وحدت حکومت و جامعه، راهبرد تحول طلبی اما انزوای نیروی استبداد را پی می گیرد و بر جمع کردن جامعه متکثر حول توافق ملی برای گذر مسالمت آمیز از وضع موجود می ایستد.
تحول طلبی، نفی "بلانکیسم" است و توطئه گری انقلابی؛ همانی که روحش را در "انقلابیگری" چپ دمید. راهبرد تحول طلبی، به تعبیر مارکس از انقلاب نزدیک تر است که بر "جنبش خودآگاه و مستقل اکثریتی عظیم" تاکید داشت."
ایشان باز هم این سوال را مسکوت میگذارند که چهل سال حاکمیت دیکتاتوری استبدادی جمهوری اسلامی ایران فقط از طریق اتکاء آن به دستگاه های اطلاعاتی - امنیتی و سرکوب آن میسر بوده است. چگونه استراتژی سیاسی تحول طلبی به تنهائی قادر خواهد بود این دستگاه های مخوف را از هم گسسته و امکان حرکت جنبش های مردمی به فازهای بالاتر و بالاخره عبور کامل از نظام جمهوری اسلامی ایران را فراهم نماید. این مساله نشان میدهد، اگر چه استراتژی تحول، یک استرتژی لازم، موثر و کاری میباشد، ولی هنوز برای عبور از نظام به تنهائی کافی نمیباشد. برای رفع این نقصان، تداوم، بسط و عمق یابی جنبش خیابان، دانشگاه، محل کار و زندگی تا زمان از هم گسستن دستگاه های امنیتی و سرکوب حکومتی و به مردم پیوستن اکثریت بریدگان از نظام شرطی لازم و واجب و تکمیل کننده میباشد.
"سیاست رهائی"
ایده "سیاست رهائی" را رفیق شیدان وثیق در مقابل نظام، یا نظام های فکری مختلف "چپ" مطرح میکنند. نظام فکری ایشان، عبور توده ای و رهائی بخش مردم با مضمون راهکاری سوسیالیستی از نظام های قدرت استبدادی و سرمایه داری را توصیه می نمایند. از این زاویه به تنهائی میتوان "سیاست رهائی" را با "انقلابیگری" کلاسیک همطراز دانست. در ادامه ایشان در شرایطی که به تحزب تشکیلاتی نیروهای سوسیالیستی باور ندارند و معتقدند که نظام آرمانی سوسیالیستی ایشان نه در یک کشور، بلکه فقط در سطح جهانی قابل تحقق میباشد. ایشان معتقدند که جنبش توده ای در نهایت امر میتواند ساختارهائی مشارکتی خویش را جهت اداره امور خویش و جامعه ایجاد میکند. چنین راهکار ساختاری سیاسی اگر بصورتی ابتدائی برای دوره زمانی یکصد و پنجاه سال پیش، زمان سرمایه داری کلاسیک و دوران مارکس کفایت میکرد، برای دنیای امروزین با موسسات سیاسی اقتصادی فرهنگی ورزشی و غیره هزاران نفری حرفه ای تحصصی پاسخگو نمیباشد. روش توصیه ای ایشان به شیوه های کدخدامنشی و شوارائی دهات و کارخانجات کوچک شباهت دارد. ایشان چنین می نویسند.
"سیاستِ رهایی در ایران‌ سرنگونی تمامیتِ نظام جمهوری اسلامی به دست خودِ مردم ایران را فرا می‌خواند. براندازی انقلابی نظامی که بر اساس قانون اساسی اسلامی‌اش استبدادی مذهبی است در عین حال که دارای مناسباتی سرمایه‌داری است با همه‌ی ویژگی‌هایش. در آن حاکم است. گذار دین‌سالاری (تئوکراسی) به دموکراسی در ایران از طریق اصلاحات، انتخابات، رفراندوم و غیره امکان‌پذیر نیست. در نتیجه انحلال سیستم در دستور کار جنبش‌های مردمی قرار می‌گیرد. در این راستا، خیزش دیماه 1396 را می‌توان نشانه‌ای از تکامل ذهنیت بخش‌های بیشتری از مردم به سوی نفی رژیم در کلیت آن دانست. آلترناتیو سیاسی در ایران تنها از درون جنبش‌های اجتماعی می‌روید. در شرایط تاریخی کنونی، هم‌گرایی با آن بخش‌هایی از اپوزیسیون دموکرات، جمهوری‌خواه و لائیک امکان‌پذیر است که در راستای رهایش از سلطه‌ها عمل می‌کنند، از جمله در جهت برچیدن رژیم جمهوری اسلامی"‌.
این سیستم فکری به تضاد های درون حکومتی بها نمیدهد. جنبش های دموکراتیک، سکولار و حقوق بشری را که از نظر بار سیاسی در سطحی نیستند که بصورت بالفعل بتوانند کلیت نظام را زیر علامت سوال برده باشند را در صفوف جنبش رهائی بخش خویش جای نمیدهد. این نظام فکری چالش های روشنفکران در زمینه آزادی اندیشه، دانشجویان در زمینه آزادیهای حقوق بشری، جنبش های ضد تبعیض و ستم ملی، جنسی، دینی و غیره را تا زمانیکه کلیت نظام را زیر سوال قرار نداده اند، بعنوان جنبش ها و چالش های مستقل و دموکراتیکی که در راستای دست یابی به هدف های مشخص و تعریف شده ای مبارزه میکنند، نمیبیند. این نظام فکری فقط خواهان ارتقاء تمامی جنبش ها به سطح جنبشی توده ای می باشد که خواهان سرنگونی نظام باشند. این بینش قادر به مشاهده فراخنای گسترده و تنوع رنگارنگی اشکال مختلف چالش های دموکراتیک مردمی جهت دست یابی به اهدافی کوچک و بزرگ و مشخص نمیباشد. این بینش قادر نیست ببیند که تنها در شرایطی که روان سیاسی اکثریت آزاده و زحمتکش جامعه به حدی از بلوغ رسیده باشند که عبور از نظام را پذیرفته باشد و ضمنا قادر بوده باشد تا دیگر نیروهای دموکرات و سکولاری که در خود توان روانی سیاسی لازم جهت اعلام عبور از نظام را نمیبینند را به دنبال خویش همراه داشته باشند، بریدگان از نظام جمهوری اسلامی را در حالتی خنثی نگه داشته باشند، قادر خواهند شد به هدف عبور از نظام نائل شده و نه تنها نظام سیاسی را بگسلانند، بلکه ارگان های اطلاعاتی- امنیتی و سرکوب نظام را پریشان نمایند.
پایان سخن.
حقیقت به تنهائی در دست یک نظام فکری نیست. برای رسیدن به هدف عبور از نظام جمهوری اسلامی ایران به نظامی ازاد، مترقی، ضد تبعیض، دموکراتیک و عادلانه، باید از تمامی پتانسیل های اصلاح طلبانه، تحول گرایانه، رهائی خواه و انقلابی به موقع خود استفاده کرد. درست است که همیشه این حکومت جمهوری اسلامی ایران بوده است که مردم را با خشونت های خویش به خاک و خون کشیده است، ولی باید به مردم این حق را داد تا بتوانند در مقابل خشونت های حکومتی با شیوه های متناسب از خود دفاع بنمایند. دفاع انقلابی مردم در مقابل سرکوب و خشونت های ضد مردمی، نه تنها حق طبیعی مردم می باشد.
ما امروز در دنیائی زندگی میکنیم که نئوکان های نئولیبرال سرمایه داری جهانی از آمریکای لاتین گرفته تا آفریقا، از خاورمیانه گرفته تا خاور دور و بدون توجه به قوانین و عرف بین المللی در حال تجاوز شدید امنیتی تبلیغاتی نظامی بوده و در حال تعویض حکومتها با هدف روی کار آوردن گماشته های خویش از یک طرف و تامین اهداف بلند مدت سوق الجیشی و اقتصادی خویش از طرف دیگر میباشند. سادگی محض است اگر ما فرض کنیم که آنها در مورد ایران چنین سناریو هایی را در سر نمی پرورانند. اگر ما پتانسیل های جنبش مردمی جهت عبور از نظام جمهوری اسلامی ایران را به درستی ارزیابی نکرده و از آن بهره برداری صحیح نکنیم، همین نئوکان ها از این ظرفیت ها در راستای پیاده کردن سناریوهای از پیش پخته خویش استفاده خواهند کرد.
دنیز ایشچی 15-04-2018
http://www.asre-nou.net/php/view.php?objnr=43781
http://www.kar-online.com/node/14702

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

دنیز ایشچی

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.