دیروز وقتی خبر بازداشت همکار شجاع و فرهیخته‌ام بانو نسرین ستوده را شنیدم، ناخودآگاه متاثر شدم، اما بی‌درنگ به یادآوردم این بانوی صلح و عدالت، هیچگاه از خطرها و هزینه‌های پیشروی کنش‌های مدنی و حقوق بشری که انجام می‌داد، بیم به خود راه نمی‌داد و حتی در این خصوص الهام‌بخش و الگوی سایر مبارزان و فعالان بود. از این رو، آرام گرفتم، چون روزی را می‎بینم که ایثارگری‌ها و رشادت‎های این بانوی بزرگوار، برای نسل‎های آینده ایرانیان نوید آزادی، آزادی، آزادی و آزادی خواهد بود.

تجربه نشان داده است که همواره پس از انقلاب‌ها، وکلا و حرفه وکالت مورد بی‌مهری انقلابیون قرار گرفته‌اند.

برای نمونه پس از انقلاب کبیر فرانسه برای مدتی کانون وکلای این کشور منحل شد، ناپلئون که صراحت لهجه، شهامت و شجاعت وکلای دادگستری را مخل قدرت استبدادی و انحصاری خود می‌دانست در واکنش به لایحه تشکیل مجدد کانون وکلا که از سوی «کامباسیرس» وزیر دادگستری به وی تسلیم شده بود گفت: «این لایحه عاقلانه نیست ... تا وقتی که اختیار شمشیرم را دارم هرگز چنین قانونی را امضاء نخواهم کرد. من می‌خواهم زبان هر وکیلی را که علیه دولت به کار افتد قطع کنم».

در کشور ما نیز پس از انقلاب چندین سال کانون‌های وکلاَی کشور تعطیل شدند و بسیاری از دادگاه‌ها از پذیرش وکیل بر خلاف اصل 35 قانون اساسی و اسناد بین‌المللی حقوق بشری، خودداری می‌کردند.

امروز نیز شاهد آن هستیم که وکلای فرهیخته، شجاع و مدافع حقوق بشری مانند نسرین ستوده و عبدالفتاح سلطانی در بند هستند. این نشانه خوبی برای حکمرانان ما نیست.

سرزمینی که دانشمندان، روشنفکران و کنشگران آن به جای آن‌که پرچم‌دار تغییر، رشد و توسعه آن باشند، در بند و یا خانه‌نشین هستند، دیری نخواهد پایید که به ورطه‎ای بزرگ دچار خواهد شد.

در واقع، این نشانه‌ها، چنان زنگ هشداری هستند که اگر شنیده شوند می‌توان از آن درس گرفت و بهره‌مند شد. اما اگر چشم‌های کور و گوش‌های ناشنوای سرمستان از قدرت، متوجه آن نشوند، این زنگ خطرها به طوفان‌های سهمگین مبدل می‌شوند...

محمد مقیمی وکیل دادگستری و کارشناس ارشد حقوق بشر