رفتن به محتوای اصلی

گذری بر اعتراضات کشور
01.07.2018 - 04:04

در چند روز گذشته شاهد اعتصاب بزرگ بازار تهران و شهرهای دیگر و همچنین اعتراضات وسیع در خوزستان بوده ایم. پیشتر بحث شد که ایران با تنزل درآمد نفت به وضعیت حاضر رسیده "و مگر آنکه تغییری جدی در این روند به وجود آید به جرئت می توان گفت که آری در ایران، انقلابی در راه است". پیش از هرچیز باید تأکید کنم که شخصاً هیچ علاقه ای به انقلاب ندارم و سالها پیش یادآوری شد که در بحث انقلاب و رفرم هوادار کانت هستم که او هم مروج انقلاب نبود و خواهان آن بود که خواستهای مترقی مورد نظرش از طریق رفرم بدست آید، اما وقتی انقلاب 1789 فرانسه آن خواستها را مطرح کرد، کانت از انقلاب کبیر فرانسه حمایت کرد نه چون انقلابی بود که نبود، بلکه به این خاطر که طرفدار آن خواستهای مترقی بود. شوربختانه آنانکه در ایران اصلاح طلبان خوانده می شوند در پی رفرمهای مترقی نیستند و در 20 سال گذشته ثابت کرده اند که برنامه شان اصلاح طلبی ارتجاعی است. در همین حال خیزش 96 هیچ شعاری در حمایت از اصلاح طلبی نداشت و اصلاح طلبان یاران رژیم در سرکوب این جنبش شده اند. خیزش 96 نشان داد انقلابی که در ایران آغاز شده در پی خواستهایی مترقی و ضد اسلامگرایی است و در شرایط فقدان پلورالیسم در ساختار قدرت سیاسی در کشور که مردم را قادر کند به درخواستهای خود از طریق قانونی برسند، ایران بسوی انقلاب میرود. حالا سؤال این است که آیا این انقلاب مسالمت آمیز خواهد بود یعنی نظیر انقلابهای رنگی که در شوروی سابق و بلوک شرق در سالهای پایانی 1980 روی دادند، رشد خواهد کرد؟ دستکم آنچه ما تا به حال از تغییر رژیمهای اسلامگرا در منطقه دیده ایم، یعنی نمونه های مُرسی در مصر، طالبان در افغانستان، و داعش در موصل و سوریه، همگی از طریق مسلحانه سرنگون شده اند و در دوتای آخر مبارزه مسلحانه در روستاها آغاز و در پایان موصل در عراق و رقه در سوریه، آزاد شدند. اپوزیسیون ایران در 35 سال گذشته اساساً راه مبارزه مسالمت آمیز را دنبال کرده و ابزار اصلی خود را در این کار نافرمانی مدنی قلمداد کرده است. اما کمتر از دو هفته پس از آغاز خیزش 96، برخورد رژیم اسلامی با مخالفان، بسیار خشونت بار بود. در شرایط حاضر معلوم نیست که گام بعدی جنبش ضد اسلامگرایی در ایران چگونه شکل گیرد و گام بعدی بستگی به رفتار رژیم و اپوزیسیون دارد و همانطور که دو روز پیش گفته شد "جنگی نابرابر در ایران شروع شده است"، جنگی که با هیچ دولت خارجی نیست بلکه کشاکشی است که در یکسوی آن رژیم جمهوری اسلامی قرار دارد که تا دندان مسلح است و در سوی دیگر مبارزانی هستند که تا به حال با دست خالی به خیابان آمده اند و یا قلم در دست در وبلاگی نوشته اند و سالها به دلیل بیان عقاید خود در زندان به سر می برند و برای مخالفان، "هفتم دی ماه نقطهء عطف تغييرناپذير جنبش ضد حکومت مذهبی در ايران ست". نمی توان این جنبش را دیگر با اصلاح طلبی اسلامی خنثی کرد و خواست این جنبش به روشنی ضد اسلامگرایی است همانطور که جنبش اسلامگرایی که از پانزدهم خرداد 1342 آغاز شد خواستش ضدسکولاریسم بود. در واقع نزدیک شدن امروز امثال جواد لاریجانی به صفوف اصلاح طلبان به معنی پایان قصه اصلاح طلبی است و نه آغاز آن. به هر حال در صورت ادامه سرکوبهای خشونت بار رژیم که در این مدت شاهد تشدید آن بوده ایم همانطور که پیشتر اشاره شد، احتمالاً این جنبش نیز در واکنش به رفتار رژیم، خشونت پرهیزی را کنار خواهد گذاشت و این خود تغییری بزرگ در استراتژی 35 ساله اکثریت اپوزیسیون خواهد بود، اپوزیسیونی که امیدوار بود تحول بعدی در ایران بدون خونریزی از طریق نافرمانی مدنی، حاصل شود. همانطور که بارها گفته شد این امر به هر دوسوی این تحول ربط دارد. حتی اگر همین حالا خشونتهای علیه معترضان متوقف شود، می تواند از دوقطبی شدن بیشتر این کشاکش بکاهد، اما رژیم جمهوری اسلامی برعکس، راه خونریزی بیشتر را برگزیده است و هر روز با خشونت بیشتری با مخالفان در خیابانها و در زندانها رفتار می کند. تلاشهای خیراندیشان قابل تحسین است، از جمله چندی پیش که شماری از خیراندیشان اپوزیسیون در خارج در نامه سرگشاده ای به آیت الله خامنه ای خواستار کناره گیری وی از قدرت شده اند. اما امید به چنین راه حل هایی درباره رژیم خوش خیالی است. سرکوبی که رژیم اسلامی شروع کرده می تواند نه تنها به ماجرایی نظیر میدان تیانانمن در ایران ختم شود بلکه حتی می تواند به جایی برسد که یادآور رفتار داعش در موصل باشد، و متأسفانه این دوستان هنوز فکر می کنند ایران دارد راه چین را میرود. از سوی دیگر جنبشی که شروع شده بسیار سراسری است و امکان دارد انقلاب این بار در مناطق روستایی و شهرهای کوچک زودتر از شهرهای بزرگ به پیروزی برسد. با همه این احوال همچنان امیدوارم که رژیم جمهوری اسلامی عقب نشینی کند و به نیروهای امنیتی خود دستور دهد با مخالفان رفتار انسانی کنند و بیشتر حمام خون راه نیاندازند و ببینند که سکولار دموکراسی، آینده ایران است و مردم 40 سال اسلامگرایی را تجربه کرده اند و از آن منزجرند و حاضرند از جان خود بگذرند تا این رژیم اسلامگرا را به زیر کشند.

به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران

سام قندچی

http://www.ghandchi.com/2138-civil-disobedience.htm

 

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

امیرعلی متولی

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.