سخن یک راننده کامیون

سلام من یک راننده تریلی هستم . سالهاست که تو جاده های بعضا نا امن کشور بصورت شبانه روزی در زیر تازیانه های سرمای زمستان و نیزه های گرمای تابستان با یک ماشین مستهلک درحال به چرخش در آوردن چرخ اقتصاد این مرز و بوم میباشم .

ولی متاسفانه چرخ زندگی خودم میلنگد . همه روزه رد شلاق مافیای تقسیم بار . پرداخت کمیسیونهای غیر قانونی سنگین ، کرایه های خیلی پایینتر از تعرفه که البته کرایه تعرفه ای هم خیلی پایین و ناجوانمردانه میباشد، بومی گری در اکثر شهرها مخصوصا بنادر، گرانی لوازم یدکی ودستمزد مکانیک، گرانی لاستیک، گرانی بیمه .قرار نگرفتن این شغل طاقت فرسا و فوق سخت در ردیف مشاغل سخت و زیان آور ، برخورد غیر انسانی پلیس در جاده ها ، دچار شدن به انواع دردها و امراض در اثر رانندگی های طولانی، برخورد نامناسب صاحب بار نداشتن هیچگونه حامی و پشتیبان، از بین رفتن سندیکای رانندگان . عدم هماهنگی بین همکاران، پرداخت هزینه های تحمیلی ازقبیل کارت سلامت .تعویض کارت هوشمند تعویض گواهینامه، معاینه فنی عوارض شهرداری عوارض دارایی مالیات سنگین و هزاران مشکل که روایتش در این مجال نمیگنجد را بر روی تن بیمار و خسته خود نظاره گر میباشم.

از طرف دیگر زمانی که لحظاتی را برای استراحت به کنار خانواده باز میگردم با اخم و تخم صاحب خانه ای که چند ماه کرایه اش عقب افتاده روبرو میشوم .

که تو خود حدیث مفصل بخوان از این ... نمیدانم صدای من به گوش کسی میرسد یا نه از اینکه هیچ تغییر و ترتیب اثری داده نمیشود معلومه که صدای من خفه میشود . دیگر نمیدانم راه چاره چیست تاکی باید از فرزند خود شرمنده باشم و از اینکه به هیچ کدام از قولهایی که بهش دادم و عمل نکردم ازش خجالت بکشم .

کم کم حس بدی بهم دست میده و با خودم میگویم شاید خودکشی چاره این درد باشد . ولی باز با خودم میگویم کمی دیگر تحمل کن .نمیدانم دیگر چکار بکنم دیگر فکرم کار نمیکند .

عیسی نعمتی، راننده کامیون