طیفی از شخصیتها و سازمانهای راست  از فاکس نیوز تا "انجمن ملی سلاح" و در راس آنها دونالد ترامپ و دار و دسته فاشیستش در کاخ سفید تبلغات وسیع و زهراگینی راه انداخته اند که این پناهجویان یا به قول آنها "اشغالگران" را در افکار عمومی بی اعتبار کنند و تصویری خطرناک از آنها بدهند. آنها میخواهند افکار عمومی را علیه این پناهجویان تحریک کنند تا هم رفتار غیر انسانی دولت آمریکا با این پناهجویان را توجیه کنند و هم مقاومت و اعتراض در میان مردم در حمایت از حق پناهندگی و کار و زندگی این پناهجویان شکل نگیرد.

در راس این طیف براستی تبه کار، ترامپ فاشیست قرار دارد که با وقاحت تمام چشم در چشم مردم جهان دوخت و تویت کرد که در میان این کاروان "500 مجرم و تبه کار" (دقیقا 500؟!) وجود دارند؛ تعداد زیادی از اینها "اعضای گروه‌های تبهکار و آدم‌های خیلی بد" هستند که که به کشور ما "تهاجم" کرده اند و هشدار داد که "ارتش آمریکا" در انتظار این "مهاجمین" خواهد بود. و به این ترتیب بیش از 6000 نیروی تا دندان مسلح به مرزآمریکا و مکزیک روانه کرده اند تا با "اشغالگران" و "مهاجمینی" که بیش از 2500 کودک در میانشان هست مقابله کنند. برخی رسانه ها تخمین زده اند که تعداد نظامیان مستقر در مرز مکزیک بیشتر از سربازان آمریکایی در سوریه و عراق هستند.

اما در واقعیت این "آدمهای بسیار بد"، تنگدستان و تهیدستانی هستند که از فقر شدید، فساد حکومتی و باندها و گنگهای جنایتکار در کشورهای هندوراس، ال سالوادر و گواتمالا به تنگ آمده‌اند. اینها "آدمهای خیلی بد" نیستند، اینها انسانهای زحمتکش و فقرزده ای هستند که از دست نظام بسیار بد، حکومت بسیار بد و بالاخره گنگهای بسیار بد فرار میکنند.

هر سه این کشورها زمانی نه چندان دور محل یکه تازی خونتاهای نظامی مورد حمایت آمریکا بودند که ماموریتشان سازمان دادن ریاضت اقتصادی بر دوش طبقه کارگر به نفع طبقات حاکم این کشورها بود. روشن است که اکثریت این تهیدستان فراری نسلهای بعدی همان طبقه کارگر و همان مردم محرومی هستند که زمانی سرمایه جهانی به کمک دیکتاتورهای نظامی شیره جان و زندگیشان را مکیده است و امروز هم کشورهایشان مکانی برای ارزانترین و بی حقوقترین اقشار طبقه کارگر جهانی هستند. 

بنا بر اطلاعات بانک جهانی، درآمد متوسط شهروندان هندوراس 3 دلار در روز است. از هر سه نفر شهروند هندوراسی، دو نفر در فقر زندگی می‌کنند و از هر ۱۰۰ هزار نفر، ۴۳ نفر در خشونت‌های خیابانی به قتل می‌رسند. زندگی در السالوادور و گواتمالا هم به همین ترتیب است.

یک نمونه از "آدمهای بسیار بد" این کاروان، مادری تهیدست اهل هندوراس است که دو کودکش که با فروش آب خرج خانواده را در میاوردند، هنگام عبور از قلمروی تحت کنترل یک گنگ به منطقه تحت کنترل یک  گنگ دیگر ناپدید شده اند و نه دولت و نه پلیس پاسخگویش نیستند. زندگی این مادر فقط یک نمونه از هزاران مادر و پدری است که دست کودکانشان را گرفته اند و به کاروان پناهجویان پیوسته اند تا با پای پیاده هزاران کیلومتر را طی کنند و از فقر و گرسنگی و جنایت سازمانیافته نجات پیدا کنند.

تعداد زیادی از این تنگدستان فراری قبل از نزدیک شدن به مرز آمریکا و مواجه شدن با سد ارتش دونالد ترامپ، بعضا به طور دسته جمعی توسط  گانگسترهای سازمانیافته در کارتلهای مواد مخدر مکزیک اسیر میشوند و به عنوان گروگان برای اخاذی از بستگانشان در آمریکا مورد استفاده قرار میگیرند.

در کنار تحریکات فاشیستی، ترامپ و دولتش برای توجیه نقش ضد انسانیشان در مقابل این پناهجویان، برای تسخیر قلب و مغز شهروندان آمریکایی به حربه قانون هم متوسل میشوند که خوب ممکلت مرز و قانون مهاجرت دارد و باید هرکس از مرز و مسیر قانونی وارد آمریکا شود و درخواست پناهندگی کند. اما چه کسی است که نداند تعداد کثیر پناهجویانی که قبلا حتی از مسیرهای قانونی وارد آمریکا شده اند نه تنها هنوز بعد از چندین دهه غیر قانونی محسوب میشوند بلکه اخیر با بیرحمی تمام در معرض جدا شدن از کودکانشان و اخراج از خاک آمریکا قرار گرفته بودند.

اکنون کاروان پناهجویان به مرز مکزیک و آمریکا رسیده است و پناهجویان خسته و کوفته علیرغم موانع زیادی مثل دیوارهای بلند و سیمهای خاردار و علیرغم حمله با گاز اشک آور و به هر طریق ممکن میخواهند وارد خاک آمریکا شوند.

این بسیار امیدبخش است که در مقابل صف ارتجاع فاشیستی دولت ترامپ و در مقابل باندهای فاشیستی در خود مکزیک برای راه  انداختن تظاهرات فاشیستی در مقابل این پناهجویان، هزاران مکزیکی انساندوست در مسیر مهاجرت، به این پناهجویان آب و غذا میرساندند و از آنان و حق پناهندگیشان حمایت میکردند. 

اما این کافی نیست. در هم شکستن تعرض فاشیستی دولت ترامپ به این هزاران پناهجو مستلزم صف آرایی متحد و گسترده در همه جهان مخصوصا در خود آمریکا برای دفاع از حق این انسانها برای کار و زندگی در هر جایی که انتخاب میکنند ازجمله آمریکا است.

حق کار و اشتغال و زندگی در هر جایی که بشر انتخاب میکند یک حق ابتدایی است که باید تلاش و مبارزه کرد تا به یک نرم زندگی در جهان معاصر تبدیل شود. مرزها دست ساخت دولتهای سرمایه داری است. این دولتها به مرزها نیاز دارند و هر جا لازم شد برای حفظ هر سانتی مترش جنگها براه میاندازند و هرجا لازم شد  به مرز همدیگر دست درازی میکنند. کارگران نیازی به مرز ندارند. شهروندان جهان نیازی به مرز ندارند. بشر به تعاون و همبستگی و کار و خلاقیت و امنیت و آسایش و رفاه نیاز دارد. چیزی که تنها و تنها زمانی ممکن خواهد شد که زندگی اکثریت عظیم مردم جهان از زیر سلطه اقلیت صاحب سرمایه و دولتهایشان و به تبع آن مرزها و دیوارها و سدهایشان رها شود و به جای دولتهای با مرز، مردمان بی مرز صاحب همه ثروت و امکانات جامعه شوند.