مسیحیت به مانند بسیاری از دیگر ادیان و آیین ها به فرق و مذاهب گوناگون تجزیه و تقسیم شده است. این نوشتار را هدف آن نیست که به تحلیل و بررسی بینش ها و گویش های مذاهب و نحله های مختلف مسیحی پرداخته و از علت و چرایی هر یک از آنها بگوید. قصد این نوشتار واکاوی شخصی نگارنده به عنوان یک مسیحی از کتاب مقدس در ترسیم هدف مسیح برای یک مسیحی میباشد. کتاب مقدس به صورت عام و اناجیل یا همان عهد جدید به گونه خاص مبنا و مستند باور مسیحی بوده و میباشد. بنابر این نگارنده سعی بر آن دارد تا با مستند قرار دادن آیات عهدین به بازگویی این مهم بپردازد.
به شهادت اناجیل هدف از آمدن مسیح نجات انسان است. انجیل متی باب هجده آیه یازده در این مورد میگوید:
«زیرا که پسر انسان آمده است تا گم شده را نجات بخشد»
این آیه با صراحت تمام هدف آمدن پسر خدا را نجات آدمیان میخواند. اما این نجات چگونه معنی و مفهوم یافته و میابد برای نیل به مقصود بسیار مهم جلوه مینماید. نگاهی به آیات بیست و پنج تا بیست و نه باب نوزده انجیل متی میتواند در این مورد راهگشا باشد. در آیه بیست و پنجم شاگردان مسیح متحیر مانده ومیپرسند چه کسی میتواند نجات یابد و مسیح در پاسخ میگوید:
«عیسی متوجه ایشان شده، گفت: نزد انسان این محال است لیکن نزد خدا همه چیز ممکن است. آنگاه پطرس در جواب گفت: اینک ما همه چیزها را ترک کرده، تو را متابعت می‌کنیم. پس ما را چه خواهد بود؟ عیسی ایشان را گفت: هرآینه به شما می‌گویم شما که مرا متابعت نموده‌اید، در معاد وقتی که پسر انسان بر کرسی جلال خود نشیند، شما نیز به دوازده کرسی نشسته، بر دوازده سبط اسرائیل داوری خواهید نمود. و هر که بخاطر اسم من، خانه‌‌‌ها یا برادران یا خواهران یا پدر یا مادر یا زن یا فرزندان یا زمینها را ترک کرد، صد چندان خواهد یافت و وارث حیات جاودانی خواهد گشت»
* این آیات نجات توسط انسان را محال دانسته و مقام ناجی را فقط در قدرت و اختیار خداوند می داند.
*انسان از طریق متابعت از مسیح خود را مستحق نجات خداوند میگرداند.
*این متابعت میتواند از طرق مختلفی واقع شود از جمله ترک خانه، پدر، مادر، برادر، خواهر، زن، فرزند، زمین و یا هر چه که آدمی بدان تعلق خاطر دارد به خاطر نام و راه مسیح. این نوع متابعت را میتوان ایثار نامید.
اناجیل در مورد متابعت از مسیح بسیار سخن رانده اند. بیهوده نیست اگر بگوییم اناجیل مجموعه ای از فرامین و نواهی مسیح میباشند برای نجات آدمی. در آیه بیست و چهارم باب هفتم انجیل متی میگوید:
«پس هر کس این سخنان مرا بشنود و به آنها عمل کند، همچون مرد دانایی است که خانه خود را بر سنگ بنا کند. چون باران ببارد و سیلها روان شوند و بادها بوزند و بر خانه زور آورند، خراب نشود زیرا بنیادش بر سنگ بود»
همچنین در باب پنج انجیل متی آیه نوزدهم میگوید:
«پس هر که یکی از این احکام کوچکترین را بشکند و به مردم چنین تعلیم دهد، در ملکوت آسمان کمترین شمرده شود. اما هر که بعمل آورد و تعلیم نماید، او در ملکوت آسمان بزرگ خوانده خواهد شد»
بر این اساس هر آنکس که فرامین مسیح را بجای آورد او را متابعت کرده و در ملکوت آسمان جای خواهد یافت و نان حیات او را ارتزاق نموده و نجات یافته است.
اما سرچشمه این متابعت را در کجا می باید یافت از اهمیت بالایی برخوردار است. سرچشمه این متابعت به گفته اناجیل در ایمان نهفته است چرا که ایمان به مسیح تولدی دوباره بوده که آدمی را دگرگون ساخته و به او قدرت متابعت از فرامین خدای پسر را در جهت رسیدن به حیات جاودان داده و میدهد.
در آیه هفده باب پنج قرنتیان (دوم) میگوید:
«کسی که از آن مسیح گردد، تبدیل به شخص جدیدی میشود. او دیگر آن انسان قبلی نیست، او زندگی کاملا تازه ای را آغاز کرده است»
همچنین در آیات دوازده و سینزده باب یک یوحنا در این باره میگوید:
« و اما به آن کسانی که او را قبول کردند قدرت داد تا فرزندان خدا گردند، یعنی به هر که به اسم او ایمان آورد، که نه از خون و نه از خواهش جسد و نه از خواهش مردم، بلکه از خدا تولد یافتند»
بنابر آنچه اناجیل شهادت داده اند ایمان سرچشمه متابعت از مسیح است تا آدمی نجات یافته و حیات جاودان را تجربه نماید. انجیل ایمان داران را محبوب و قوم خدا میخواند و در همین راستا فرامینی را جهت متابعت به آنها محول می دارد. اما ایمان نیز لوازمی دارد که اناجیل به صراحت به آن اشاره داشته اند. اناجیل توبه از گناه را لازمه ایمان خوانده اند. در انجیل یوحنا باب شانزدهم در این باره میگوید:
« و چون او آید، جهان را بر گناه وعدالت و داوری ملزم خواهد نمود. اما بر گناه، زیرا که به من ایمان نمی‌آورند. و اما بر عدالت، از آن سبب که نزد پدر خود می‌روم و دیگر مرا نخواهید دید. و اما بر داوری، از آنرو که بر رئیس این جهان حکم شده است»
انجیل از تضاد ایمان و گناه میگوید و نوع آدمی را آنچنان گناه کار می داند که مسیح به خاطر آن بر صلیب میرود و فدیه میشود تا گناهان آدمی بخشیده شود و آدمیان بدانند چگونه میباید گناهان خود را به صلیب کشیده و مصلوب نمایند تا راه ایمان بر آنان مکشوف گردد. توبه از گناه در ورود به ایمان است تا آدمی با ایمان بتواند تولدی دوباره یافته و با متابعت از فرامین و احکام مسیح به ملکوت آسمان رفته، نجات یافته و حیات ابدی را تجربه نماید. در آیات چهارده و پانزده باب یک مرقس میخوانیم:
« و بعد از گرفتاری یحیی، عیسی به جلیل آمده، به بشارت ملکوت خدا موعظه کرده، می‌گفت: وقت تمام شد و ملکوت خدا نزدیک است. پس توبه کنید و به انجیل ایمان بیاورید»
در انجیل متی باب چهار آیات شانزده و هفده میگوید:
«قومی که در ظلمت ساکن بودند، نوری عظیم دیدند و برنشینندگان دیار موت و سایه آن نوری تابید. از آن هنگام عیسی به موعظه شروع کرد و گفت: توبه کنید زیرا ملکوت آسمان نزدیک است»
در این آیات انجیل شهادت میدهد گناه کاران در ظلمت گناه گرفتارند و رهیدن از این ظلمت فقط با توبه از گناه ممکن است و مقدور تا دریچه ای باشد برای تحولی نو که همان ایمان است و تجربه ملکوت خدا.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید