تشابه انکارناپذیر مداحان مصیبت کربلا با نقالان تاریخ نویس در ایران فرهنگ تاریخ نویسی در ایران از مداحی آخوندی سرچشمه گرفته است تاریخی که در مورد گذشته ایران نوشته اند آدمی را به این تصور وامیدارد که گویا این نویسندگان تاریخهای ایران در خانه و خیابانهای آنزمان ویدئوهای مدار بسته کار گذاشته بودند و توانستند تمام صحنه های تاریخی آنزمان را بصورت دقیق با کلیه دتایل آن بشکل کاملا مستند ضبط و ثبت کنند، دقیقا مثل کسی که همین الان صحنه های ۲۵۰۰ سال را ترک کرده و کورش و داریوش کمبوجیه و همه این اطلاعات مستند موثق را در گوش اینها گفته اند دقیقا همین دیدگاه ها را در مورد مداحی آخوندها می بینیم که آنچنان روایاتی از صحنه های مصیبت کربلا تعریف می کنند که آدمی تصور می کند این آخوندهای مداح همین الان ساعت زمان ذهن خود را به ۱۴۰۰ سال پیش چرخانده اند که می توانند ایچنین دقیق تمام گوشه و زاوایای صحنه ها و جریانات را مو به مو و دقیق و بشکل سه بعدی برای مخاطبان خود تعریف و مجسم کنند، نهوه برخورد آخوندهای مداح با تاریخ و تاریخ نویسان ایران باستان اساسا نماینگر هم ریشه بودن این دو می باشد، با توصل به فرهنگ چاخانیسم که برای ساختن هویتی کاذب سرچشمه می گیرد، تاریخنگاران در بعد ناسیونالیستی و پانیرانیستی و آخوندها هم در بعد مذهبی، و چون آخوندها قبل از تاریخ نویسان در جامعه ایران وجود داشتند و حتی تحصیل در مکتبخانه توسط آخوندها صورت می گرفت، می شود دقیقا نتیجه گرفت که تاریح نویسان ایران شاگردان مکتبخانه ها و حوزه های علمیه همین آخوندهای مداح می باشند، که بجای امام حسین کورش را گذاشته اند و در مورد او مداحی نقالی کرده اند و بجای صحرای کربلا هم پاسارگاد را گذاشته اند، در هیچ کجای دنیا مثل ایران در مورد تاریخ اینقدر اغراق و غلو و زیاده گوئی و مطلب نوشته نشده، دروغ مثل گلوله برفی می ماند که وقتی به سرازیری می افتد آنقدر دور خود برف جمع می کند و بزرگ می شود که کسی نمی تواند جلوش را بگیرد، ولی در نهایت در اثر وزن زیاد و سرعت زیاد در اثر برخورد با یک تخته سنگ متلاشی می شود.