رضا براهنی می‌گوید: هرگز تمامیت ایران را از نظر دور نداشته‌ام و گفته‌ام که اسلحه دست می‌گیرم و برای آن می‌جنگم، ولی عده‌ای دفاع من از زادگاه و زبان مادری‌ام را برای مقاصد خودشان بهانه کرده‌اند.

من از چندگانگی براهنی در شگفتم. یعنی صف براهنی مشخص است. او به آزربایجان سیاسی اعتقاد ندارد و به خاطر حفظ تمامیت ارضی ایران حاضر است اسلحه اش را به سوی من که از جغرافیای سیاسی و استقلال سرزمینم آزربایجان حرف می زنم بگیرد و ماشه را بکشد. این صحنه را تصور کنید و فرق براهنی را با حکومت و سلطنت طلب ها و دیگر عوامل ایرانشهری و ایرانیت برایم بگویید. همه شان سلاح را به سمت ما نشانه رفته اند. 
زادگاه براهنی کجاست؟ آیا براهنی به زادگاهش که اشغال شده می اندیشد یا به زادگاهی که در نقطه ای از تمامیت ایرانه خانمش است؟ مسلما اندیشندگی براهنی در دامن زبان استعمارگری می لولد و برای همین در مصاحبه ها و نوشته هایش مدام فریاد می زند که ؛ « من تجزیه طلب نیستم.» براهنی در سمت ادبیات استعمارگران ایستاده و با گفتار و پندار آنها ساعتش را کوک می کند. 
مشکل بزرگان مستحیل ما در این است که ذهنشان تسخیر شده است. 
من یک « استقلال طلب » هستم و گفتمان آزربایجانچیلیق و تورکچولوک منشا رهایی من از اسارت است. 
به نسل جدید توصیه می کنم که از سرنوشت براهنی عبرت بگیرند. ایرانیت او را می راند اما او به زور و ادا می خواهد به ایرانیت برگردد. 
کشته که بودم تو را چرا دوباره کشتی‌ام آخر، فلان فلان شده خانم خانم زیبا
با توام ایرانه خانم زیبا!