احمد شاملو گفته بود : " دنيايي كه انسان ناگزير باشد براي اثبات ناچيزترين حقوق خويش تا حد مرگ سرود بخواند، دنياي بسيار زشتي است. دنيايي وارونه با مفاهيم وارونه...

 

سی و سه روز است که یک جوان چهل و دو ساله ایرانی در تیرانا مرکز آلبانی دست به اعتصاب غذا زده است. سی و سه روز است که با مرگ دست و پنجه نرم میکند. اما گویا " دنیایی وارونه است با مفاهیم وارونه"! دنیایی که مجید رجبی ها برای اثبات ناچیزترین حقوق خود یعنی حق زندگی، باید با جان خود به صحنه بیایند! براستی چرا مجید دست به اعتصاب غذا زده است؟ 

 

مجید رجبی کیست ؟ جوانی که در سال ۱۳۸۲ با شوق مبارزه برای آزادی به مجاهدین در عراق پیوست. و چندی پیش در تیرانا تصمیم به جدایی گرفت. این حق طبیعی هر انسانی است که بتواند هر زمان که بخواهد راهی جدید انتخاب کند و از عقاید پیشین خود دست بردارد.

 

در سال ۲۰۱۳ انتقال ساکنان لیبرتی به تیرانا، طبق توافقی بین دولت آمریکا و دولت آلبانی آغاز و در سپتامبر ۲۰۱۶ به پایان رسید. این انتقال تحت حمایت کمیساریای عالی پناهندگان که با تک تک آنها بصورت فردی و نه سازمانی بعنوان پناهجو مصاحبه کرده بود، صورت گرفت. اما امروز هیچ کدام از آنها در آلبانی بعنوان پناهنده محسوب نمیشوند. یا ناچارند با مجاهدین بمانند یا در صورت جدا شدن دارای هیچگونه حقوقی نیستند! اراده سیاسی بر آن است که جداشدگان را به سمت رژیم جمهوری اسلامی سوق دهند و صورت مسئله را پاک کنند. اما برای کسانی که میخواهند آزاد و مستقل زندگی کنند این راه حل قابل قبول نیست.

 

در حال حاضر بیش از هفتاد نفر از جداشدگان، در آلبانی نه استاتوی قانونی دارند و نه حقوق پناهندگی! تعداد آنها هر روز بیشتر میشود. بسیاری از جداشدگان در این چند سال با تحمل خطر، خود را به کشورهای دیگر رسانده اند. اما براستی چرا معضل جداشدگان از ابتدای استقرار مجاهدین در آلبانی با تلاش دستهای پشت پرده حل ناشده باقی مانده است؟ کمیساریای عالی پناهندگان در تیرانا بعد از چند سال پس و پیش کردن، عاقبت اعلام کرده که در ماه آوریل به جداشدگان از سازمان مجاهدین دیگر هیچگونه مقرری نخواهد پرداخت و هیچ مسئولیتی در قبال آنها ندارد! این قانون غیر انسانی چگونه تصمیم گیری شده است؟ کسانی که از یک سازمان جدا شده اند را به چه حقی به همان سازمان ارجاع می دهند؟ این چه سیستمی است که برای حق زندگی آزاد انسانها کمترین ارزشی قائل نیست؟ در کشوری که در چند سال اخیر، تعداد زیادی پناهنده از کشورهای آفریقایی پذیرفته، چگونه است که پناهجویان جدا شده از یک سازمان نه حق پناهنده شدن دارند و نه حق خارج شدن از جایی که در آنجا "هیچ" هم بحساب نمی آیند؟ چگونه است که این انسانها بعد از گذشت پنج سال هنوز یک کارت پناهندگی ندارند؟ و هر ساله فقط یک کاغذ بعنوان مدرک شناسایی به آنها می دهند؟ چگونه است که هر گونه حقی از آنها سلب شده است؟ چه دستهایی پشت پرده این سرنوشت را برای جدا شدگان مجاهدین رقم زده است؟ آیا این شرایط برای این ایجاد نشده که جلوی ریزش بیشتر تشکیلاتی را در سازمان مجاهدین بگیرند؟ آیا این سیاست جدید کمیساریا در آلبانی به همان سیاست برچیدن کمپ " تیف* " در عراق شباهت ندارد؟

 

محمد رجبی بیماری آسم و تنگی نفس دارد. معده اش تحت عمل جراحی قرار گرفته. و امروز با اعتصاب غذا به گفته پزشکان در وضعیت خطرناکی قرار دارد. او تهدید کرده است که اگر کمیساریا یا دولت آلبانی به خواسته هایش رسیدگی نکنند، به اعتصاب غذای خشک دست خواهد زد. او را یاری کنیم!

 

 

عاطفه اقبال – ۳۰ مارس ۲۰۱۹

 

* کمپ تیف در عراق، کنار قرارگاه اشرف توسط نیروهای آمریکایی ایجاد شده و به جداشدگان تعلق داشت. بعدها با توافقی پشت پرده این کمپ برچیده و تمام جداشدگان در کردستان عراق به حال خود رها شدند. امروزه هنوز تعدادی از آنها از جمله آقای "صادق کاظمی" در انتظار بی پاسخ انتقال توسط کمیساریا بسر می برند و بقیه نیز از راههای خطرناک و غیرقانونی موفق شدند خود را به کشورهای متعدد برسانند. یکی از جداشدگان در مسیر رفتن به ترکیه در رودخانه غرق شد. بسیاری دیگر در کشورهای مختلف دستگیر شدند. آنها هنوز زخم آنروزها را بر تن و روان خویش دارند. تاریخ این زخمها را ثبت خواهد کرد و روزی مسببین آن را در برابر افکار عمومی به پاسخگویی وا خواهد داشت.