جهان، سرزمین نفرین‌شده ما را به دست فراموشی سپرده و مردم بی‌پناه ایران تنها ‏تماشاگر برباد رفتن هست‌ونیست خود شده‌اند. از ارس تا هیرمند و از ترکمن‌صحرا تا ‏خوزستان و لرستان سیل و تگرگ و توفان هرروز اندوهی نو بر کوه اندوههای مادرمان ‏ایران‌زمین می‌افزایند و دردی نو بر دردهای بی‌شمارش می‌نهند. در جایی که قربانیان ‏زمین‌لرزه ثلاث باباجانی بخشی از همان اندک داشته‌های خود را برای هم‌میهنانشان در ‏ترکمن‌صحرا می‌فرستند و کودکان کار بخشی از درآمد ناچیز خود را به سیل‌زدگان ‏می‌بخشند، ما را باید که چهره از شرم در خاک بپوشیم، اگر دست یاری خود را بسوی ‏هم‌میهنان خود دراز نکنیم. ‏