چرا من؟ 

به پشت، افتاده ست 

و گاه دستی و گه پائی 

تکان دهد به عبث این مگس 

و گوئی از من می‌خواهد 

نگاه ازو برگیرم 

بجای منع، درین حرف 

مناعتی ست، غروری، پذیرشی 

و پرسشی که: چرا من؟ چرا تو نه؟ 

به شرم برمی‌خیزم 

و می‌پذیرم: 

نخوانده مهمانم، 

که پاره نانی جُستی بر خوانم! 

اگر که شاعر خوبی هستی، 

بمان تو، من می میرم. 

سعید یوسف - شیکاگو