دو نیروی قوی جمهوری خواهی و مشروطه خواهی ،صرف نظر از نوع گرایش های سیاسی درون این دو نیرو می‌ توانند مانع غلطیدن جامعه ایران به سمت پرستش شاه.، شیخ .. و یا رئیس جمهور شوند.
تشکیل شورای مدیریت گذار مرا به فکر واداشت، دامنه و کاربرد ادبیات مخالفین این شورا ،صرفنظر از جایگاه سیاسی آنها برایم گیج کننده بود . به عنوان یک فمینست و یک پارلمانتاریست با ارزش گذاری به سوسیال دموکراسی ،در همان روز اول شورای گذار، بسیار نومید شده بودم ،و آن را شورای مردانه سیاست ورزی دیده ام . که در قدم اول ناکام مانده اند ،برای من وجود و حضور قدرتمندانه زنان و نقش مبارزات روزمره آنان ،عامل تعیین کننده است من در خاور میانه به انقلاب زنان باور دارم . مأیوس شدنم حاصل این نگاه و انتظار بوده است .
من این تاختن ها به شورا را عملا در جهت کم اثر کردن انتقادهای اصولی می بینم . از جمهوری اسلامی می گذریم ، حداقل همه توافق دارند که دشمن همگان است . اما زیر ضرب قرار دادن این جمع و کارشان را از طرف عده ای از سلطنت طلبان و جمهوری خواهان بسیار اغراق آمیز می بینم . من اینجا وارد نظرات بجا و درست انتقادی نمی شوم، بلکه ادبیات تخریب مرا می ترساند که دوستان دو سو چه از سمت بخشی از جمهوری خواهان و یا مشروطه خواهان ،عملا کمک رسان رژیم اسلامی شده اند .
کمی ریشه یابی این حملات:
بیماری خود پرستی ( نارسیسیسم) بخشی از چپ‌های جمهوری خواه، پایان ندارد . شکست ذهنی و عملی آنها را به راحتی می توان در این تندخویی ها دید. آنان با ترس خود می جنگند ، ترس از اینکه در بخشی از جامعه ،یک آرزومندی به پهلویسم آشکارا جا باز کرده است، چه دوست داشته باشیم و چه بیزار . گرایش پهلویسم ، نه الزاما مشروطه خواهی ، چپ سنتی و آمریکا ستیز را به سمت انتقام بیشتر می کشاند.آنها گرفتار نوستالژی افکار گذشته هستند . برای آنها سیاست ابزار و‌پلاتفرم رقابت و کار نیست ،بلکه بستری است برای دفاع از افکار بازنشسته آنها .
نوعی دیگر ی ,از جمهوریخواه آمریکا ستیز, هم وجود دارد . این دوستان نه با جمهوری اسلامی سر آشتی دارند و نه با آمریکا، ولی در عمل, به بیماری صلح خواهی جمهوری اسلامی دچار شده اند . حرکت اپوزیسیون را ,با خط کش فاصله اپوزیسیون مورد نظر با غرب و آمریکا می سنجند ، این دوستان همراه و همیار اصلاح طلبان رژیم اسلامی هستند، کارشان مشابه نایاک اما در جمع اپوزیسیون است .این نایاک ها در میان ما، چه از نوع جمهوری خواهی اش و چه از نوع باصطلاح ملی ، کوچکترین حرکت اپوزیسیون برانداز را،که بر خلاف خط مشی آنها باشد ،تحت عنوان چلبی سازی، به زیر ضرب می گیرند ، در کاربرد ادبیات لومپنبسم تردیدی نمی کنند .در نقد شورای گذار ، آنها نخواستند هیچ چیز مثبتی را ببینند ، هیچ آنالیز مثبت و منفی ای را ارائه نداده اند و یا اگر فردی اینجا و آنجا کوشش کرده بود در هیاهوی دیگر همراهانشان گم شده است . من به صداقت آنها تردید دارم,آنها نتوانستند من منتقد جدی شورا را متقاعد کنند.
اما تشکیلات مشروطه خواهان:
برای من آنها ناشناخته هستند ، شاید ایراد از من باشد ، از بیرون برای من ,که کمتر کنجکاو شأن هستم ،به نوعی کلوپ سنتی می ماند که حضور سیاسی کم رنگی دارند، شایدهم ,توقع من, بعد از شادروان داریوش همایون به عنوان نمونه بارز و صادق یک لیبرال دمکرات مدرن ، بالاست ،اما بسیار خوشحال شدم که به تشکیل نشستی دامن زده اند و گفتگو کرده اند، البته با حاشیه‌هایی ...
- نباید اجازه داد , بازنشستگان فکری سلطنت طلبان و چپ سنتی ،جمهوریخواهی و مشروطه خواهی را برای خود حیات خلوتی ببینند که به متحدین و دیگر براندازان بتازند .

به گمان من :
- ایران آینده با داشتن دو تشکیلات قوی جمهوری خواهی و مشروطه خواهی ، می تواند با تفکرات نهادینه در فرهنگ « چاکرم ،مخلصم » مقابله کند.
-ما خلاقیت عجیبی داریم که دیکتاتور بپروریم، البته اگر یک بازوی قدرت (جمهوری خواهی و یا مشروطه خواهی) فرصت یابد و خود را بدون رقیب بیابد، بسادگی رئیس جمهور دیکتاتور ،شاه مستبد می سازیم ‌.آری همگان به دموکراسی و سکولاریسم باور دارند ولی برای ایران این کافی نیست.
ما به دو وزنه قوی رپوبلیک و مونارک احتیاج داریم که بتوانند با ایجاد فرهنگ مبارزه و رقابت، بالانسی را در رفتار و در عمل ایرانی ایجاد کنند . ضعف هر کدام از اینها ، ضربه به کل پروسه دموکراتیک مبارزات مردم ایران می زند .

من شورای گذر را که از دو گزینه در خود جمع دارد ،تمرین خوبی میدانم و با حفظ انتقاد ،دفاع می کنم .