رفتن به محتوای اصلی

ایران من:شبی با همایون شجریان وسهراب پور ناظری
07.10.2019 - 22:02

ایران من

"ای بی بصر من می روم ؟ او می کشد قلاب را "

شبی با همایون شجریان وسهراب پور ناظری

روزی گرفته وابری مقابل درهای بزرگ کنسرت هال استکهلم ایستاده ام .
سالنی در مرگزشهر درمیدان مشرف بر خیابان پادشاهی. ساخمانی که صد سال است زیبا ترین آثار موسیقی جهان درفضای آن طنین انداز است.
محلی برای دوستی فرهنگ ها از زبان شعر و موسیقی.ساختمانی نئوکلاسیک با ستون های عظیم و رنگ آبی آنتیک که من را بیاد فیروزه نیشاپور بیاد آرامگاه خیام می اندازد.
مجسمه عظیم اورفیوس "ارفه "با چنگی بر دست که فرشته گان در حال رقصیدن به دور او هستند ورودی سالن ومیدان را در تسخیر خود گرفته است.خنیاگر اساطیری یونان که حتی خدایان نیز توان برابری با چنگ او نداشتند.
نوائی که کوه ها را می لرزاند ومسیر رودها راتغیر می داد. نمادی از نقش موسیقی بر حیات که انسان نیز جزیئ از آن است.
در یونان اورفه خدایان را به تحسین وا می دارد و بارید خسرو پرویز راشگفت زده می کند ورودکی امیرنصر را بی موزه به سوی بخارا می کشاند.
چه افسون غریبی است این صدای جادوئی. امروزنوا وموسیقی جادوگران جوان میهنم در این مکان طنین انداز خواهد شد. صدای همایون و سه تار سهراب وقلابشان مرا تا دور دست آن سر زمین خواهد کشید.
مقابل ورودی سالن ایستاده ام تا برترکیب آمدگان نظر کنم .
برخی اندک رامی شناسم دوستانی از سال های دوراز کردستان ، از تبریز از رشت واین رفیق بلوچ است که از راه می رسدهمراه خانواده ای ازشیراز.گویش های مختلف به شورم می آورد. پسر جوانی پدرش را با چرخ دستی آورده است ومی پرسد "بسیار ببخشید از کدام راه بابی ام را به داخل ببرم ؟" این زبان زیبای دری افغانی را می شناسم! سمت راست مخصوص ورود با چرخ دستی است نشانش می دهم.
بغضی آرام گلویم را می فشارد در سیمای پیرمرد خیره می شوم چه سال های دشواری بر مردمان این سرزمین رفته است "از دوستان افغانی هستید ؟" " آ بلی !"از کابل هستند به مهمانی پسر آمده است .
سالن مملو از جمعیت است.اسقبال به گونه ای بوده که برای روز سه شنبه نیز تکرار خواهد شد.
عظمت سالن،غرفه ها ،چهره های مشتاق و حسی از یگانگی در پناه موسیقی! اما نه موسیقی به تنهایی کفاف نمی کند! حسی از فرهنگی مشترک ، حسی از تاریخ ،از سخت راه ها که باهم طی کرده ایم. ازغم غربت تحمیل شده ،حسی از نگرانی برای سرزمینی که روز های تلخ وغم باری را می گذراند .دردی مشترک از آینده نا مشخصی که حکومت اسلامی مقابل چشمانمان نهاده است.
تمامی این هارا حس می کنم.اما حضور پرشور، دیدن صد ها جهره جوان و مشتاق به شعفم می آورد. من هم به این سر زمین دیر پا تعلق دارم!
همه جا گیر شده اند. گروه یک به یک وارد صحنه می گردند. همه جوان و استاد همایون شجریان ،همراه سهراب پور ناظری آخرین نفراتی هستند که وارد می شوند. سالن به پا می خیزد.
چه بسیارند کسانی که تصویر پدر در سیمای فرزند جستجو می کنند .پدری که زیباترین ترانه ها ، سرود ها و آواز را به مردمان این سرزمین وگنجینه هنری آن تقدیم کرد و هرگز سر در مقابل جکومت و حکومتیان فرود نیاورد " من آنم که در پای خوگان نریزم مر این قیمتی در لفظ دری را. "
گوهری که اکنون در کف وحنجره فرزند نهاده است .گوهری که در کف هر کس نهاده نمی شود.برای بکف آوردن آن باید رنج سال ها کار کردن را بر خود هموار نمود. حساس بودن وپایبندی به هنرکه از دل تاریخ ، ازقلب مردم واز لحظه لحظه حس های غریب یک ملت و روح های بزرگ آن بر می خیزد را در خود پرورش داد ودرد این خیزش را به جان خرید تا لایق جانان گردید.
سهراب نخستین زخمه بر سه تارمی زند و نوای بر آمده مانند رشته ای عمیق تمامی تنم را در خود می پیچد.
" خشک سیمی خشک چوبی خشک پوست از کجا می آید این آوای دوست؟"
آوایی یگانه که همه را در خود می گیرد. آوایی تاریخی که نقش تمام خلق های این سرزمین را بر خود دارد.
سالن در خلسه ای آرام فرو رفته است هر خلقی از این سرزمین با این خلسه درون خود می رود در دهلیز خاطرات خود می چرخد نخسین آوا های کودکی شور جوانی ولحظات زیبای زندگی را در این دهلیز های نا مرئی حس می کند وتن به شوری می دهد که پنجه های سهراب با سرعتی شگفت انگیز بر سیم های سه تارمی کوبد و بیرونش می کشد.
آواز خوانی در شبم سرچشم خورشید تو
یار ودیارعشق تو سرچشمه امید تو
ای صبح فروردین من ای تکیه گاه آخرین
ای در رگانم خون وطن
ای پرچمت ما را کفن
دور از تو بادا اهرمن
ایران من
ایران من
در ظلمت جانگاه شب مرغ سحر خوان منی
ای مرغ حق در سینه ام با شور خود بیدادکن
آواز خوان شب شکن بار دگرفریادکن
ظلم ظالم
جور صیاد
آشیانم داده بر باد
سکوت و حسی غریب در میان سالن می گردد بارشته هایی به لطافت ومحکمی ابریشم که از حنجره خنیاگر جوان بیرون می آید همه را بیک دیگر متصل می کند .
اتصالی هم دردانه که ازدرد و جوری مشترک که بر این سر زمین رفته نشات می گیرد.از مرغ سحری که سال هاست می خواند و ناله می کند و از جور ظالم می نالد .
رشته هائی که خلیج فارس تا دریای خزر ، تا البرز کوه ،سبلان و بیستون را در می نوردد .صدای تیشه فرهاد را در نبردی نا برابر میشنوم ."به گفت آن جا به صنعت در چه کوشند؟ به گفت اندوه خرند و جان فروشند."
در میان رپ رپه های طبل از جبهه های جنگ گذر می کنم در مقابل قهرمانان کوچک پا برهنه رفته بر بالای مین سر تعظیم فرود می آورم.
ازفراز زندان ها می گذرم صدای غمگین فروغ را می شنوم ."آه ای صدای زندانی ای آخرین صدا
آیا شکوه یاس تو هرگز
" نقبی به سوی نور نخواهد زد ؟
از گورستان های گمنام عبور میکنم بردر خاروان می ایستم و صدای هزاران زندانی که در شب وطن با حنجره های زخمی سرود آزادی خواندند و رفتند را می شنوم . مرغان سحر خوانی که در ظلمت جانگاه شب می خواندند و خبر از بشارت سحر می دادند.خبر از فرو ریختن کاخ استبداد ، فرو ریختن حکومتی دینی که حتی نوای موسیقی را هم بر نمی تابد.
هر بیت بیت این تصنیف تصویری است از درد یک ملت ،یک تاریخ.تصویری است از عشق ، از امید و پیروزی .
همه خاموش به جوانی که صدایش شناسنامه یک ملت و باز گو کننده درد های تاریخی است گوش سپرده اند. با صدای او اوج می گیرند، فرود می آیند از مقامی به مقامی دیگر می روند! مقاماتی بنا شده برعشق.
از "عشقی های" جنوب خراسان تا "عاشق" های کوه های سبلان ، تا صدای شور انگیر حسن زیرگ ،شهرام ناظری و نوای جان بخش صفخات شمال که در صدای پور رضا طنین می افکند.
صدایی مجکم می خواند!
آهای خبر دار!
پائیز اومده پی نامردی...
توی آسمون ماهو دق میده
درد بیدردی...
مرد داریم تا مرد
یکی سر کار
یکی سر بار
یکی سر دار
آهای خبردار!
صدائی که از این همه فشاراز این همه درد به تنگ آمده و فریاد می زند.
"از گلوی من دستتو ور دار!"
دستی ارتجاعی که دیروز گلوی حسین منزوی شاعرغزل گو، شاعر این شعر رافشرد و امروز دست بر گلوی مرع خوش خوان نهاده است .
زمان زمانه تلخی است "علم الهدا" ها دست بر گلوی همایون ها می گذارند و خاک در چشم مردم می پاشند .
"جای آنست که خون موج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف می شکند بازارش "
زمان از دستم رفته است. شوری عمیق در جانم می خلد شوری انباشته از خاطرات جوانی که می خواستیم سقف فلک بشکافیم .
باز هوای وطن کرده ام!
صدا در تالار می پیچد .
"من کجا باران کجا باران کجا و راه بی پایان کجا
آه این دل دل زدن تا منزل جانان کجا
آه ای دل هر چه کویت دور تر دل تنگ ترمشتاق تر
"در طریق عشق بازان مشگل آسان کجا مشکل آسان کجا!
زمان می گذرد برنامه در میان شور وهلهله جماعت پایان می یابد. تعدادی برای گرفتن عکس هجوم می آورند. من ذهنم پراز تصویر هست .
بیرون می آیم "ارفه" همچنان نشسته بر کشتی"آرگو" چنگ می نوازد. تا جنگجویان خسته پارو زن نیرو بگیرند وازدست سابرون ها تن به سلامت به ساحل کشند .
کار این عزیزان نیزچون ارفه چنین است!
نیرو بخشیدن به روح های خسته از ظلم وستم ! یگانگی ایجاد کردن !نهال دوستی کاشتن و امید بخشیدن که هنوز سرچشمه خورشید می جوشد وجان جهان ایران من از این شب دیجور گذر خواهد کرد و سپیده این بار به راستی از بام آن خواهد دمید
تشنه تر شده ام تشنه ام ساقی بیار آن آب را....ابوالفضل محققی

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

کیانوش توکلی

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.