گفتگو با چند جوان ایرانی بعد فالوی چهارده میلیونی "تتلو"
قسمت چهارم

سه جوان دیگر به جمعمان اضافه می شوند. دو نفرشان فارس زبانند و دیگری ترک زبان. یکی از جوان هاکه نامش مجید است ، قانونی از طریق ویزا آمده و دارد روی تز دکترای خود کار می کند و در همین مدت کاری خوب یافته وتقریبا اقامتش قطعی گردیده که بعد تمام کردن درس می تواند بماند وکارکند.
دانشجوی دانشگاه تهران بوده وحال روی پروژه سوخت های جای گزین سوخت فسیلی کار می کند.
می گویم" ما داشتیم روی پاتوق های مختلف جوان ها صحبت می کردیم واین که پاتوق های مختلفی در ایران است که بسته به محلش نوع جوان های که به آن جا می روند فرق می کند.
مجید سری تکان می دهد." بله همین طور است. اما من هیچوقت در این پاتوق ها نبودم ومن تمام مدت مشغول درس بودم و هدفم این بود که هر طور شده از ایران خارج شوم .کار ساده ای نیست باید انگلیسیت پرفکت باشد و نمراتت عالی . خیلی از دانشجو ها هدفشان اینه که از طریق درسی از ایران خارج شوند وبه این خاطر تمام مشغولیت ذهنی شان علاوه بر درس خواندن جستجو ویافتن راهی برای خروج از ایران است .فرق نمی کند کجا باشد !تنها بتوانند خارچ شوند.
باور نمی کنید حتی آن حزب الهی هم که سهمیه ای آمده در خفا مشعول جستجوست.
هیچکس به فردایش واین که بعد دانشگاه کاری پیدا کند و وضعیت بهتر شود امیدی ندارد."
می گویم" زمان ما مسائل اجتماعی ،مسائل مردم دغدغه اصلی بسیاری از دانشجویان بود." خنده ای می کند و می گوید همان دغدغه ها بیچارمان کرد .نه امروز هر کس به فکر خودش است.
تنها زمان خاتمی اندک شور وامیدی پیدا شد. دانشجو ها در صحنه سیاسی واجتماعی بسیار فعال شدند و ده ها انجیو در رابطه با کمک رساتی به مردم به وجود آمد .اما همه این هاگذرا بود .همه را به هم زدند برخی از بچه ها دستگیر شدند برخی ستاره دار ونهایت غزل انجیو ها وتشکل های دانشجوئی خوانده شد وتنها انجمن های خود حکومت باقی ماند.
پاتوق بچه هاای که درس می خوانند عمدتا کانون های زبان انگلیسی است .در پارک ها و حتی دانشگاه نمی توان زیاد دور هم جمع شد حراست در دانشگاه وبیرون نیروی انتظامی به جمع شدن دانشجو ها حساس اند و موی دماغ می شوند وکسی حوصله یکی به دو کردن با یک آدمی که هیچی تو کله اش نمی رود ندارد.
باور نمی کنید مانند یک دشمن به دانشجوئی که سر وضعش متفاوت است نگاه می کنند.همه این حراستی ها وانتظامی ها را از بین کله خراب های لات و زبان نفهم انتخاب کرده اند و یادشان داده اند که توهین کنند، بزنند! کسی از آن ها بازخواست نمی کند.
هدف شکستن شخصیت دانشجوست واین که تو رقمی نیستی. هر که از خودشان نباشد خردش می کنند از هر طرف محدودش می نمایند .طوری که برای گرفتن یک شغل ناچیز که اگرگیرت بیاید به التماس بیفتی .برای این حکومت فقط و فقط آدم های خودش لازم است .باور کنید اگرروزی لازم شود به خاطر ماندن خودشان در قدرت نصف مردم را هم اگر لازم بدانند به گلوله می بندند. همه هم این می دانند و سال هشتاد و هشت تجربه کردند.
من هیچ خاطره خوبی از دانشگاه و از آن کشور ندارم و امیدی هم به بهتر شدن وضعیت نیست. وقتی به فضای دانشگاه های این جا وامکاناتی که درا ختیار دانشجوست نگاه می کنم سخت دلم برای دانشجوی بدبخت ایرانی می سوزد.
نبودید نمی دانید چه بلائی سر این ملت آوردند .تمام زیر ساخت ها ویران شده. مدیران خوب یا از ایران رفته اند یا با درد خانه نشین شده اند. چوب حراج به هست نیست این کشور زده اند.
بالائی ها برای دزدی و غارت خودشان هیچ مرزی نمی شناسند و کوچکترین دلسوزی برای سرنوشت این ملت ندارند و پائینی های وابسته هم لفت ولبسی می کنند حالیشان نیست.
مشتی اوباش ودهاتیکه فرصت دستشان افتاده هر چه از کله عقب مانده شان تراوش می کند سر مردم بقیولانند.از عذا خوردن گرفته تا لیاس پوشیدن. متاسفانه خیلی ها هم خودشان را ول دادند و به رنگ آن ها در آمده اند تا حداقلی از به چاپ به چاپ ها نصیب شان شود.
بی فرهنگی غریبی بر جامعه حاکم شده .همه ماهواره دارند دلشان می خواهد مثل کسائی که در تلویزیون های فرضا من وتو ویا کانال های ترکی نشان می دهند زندگی کنند آنوقت بیرون خانه با آدم ها و قید وبند هائی مواجه می شوند که مال عهد حجر است. هضم کردن این همه تفاوت بخصوص برای طبقه متوسط بسیار سخت است.بیشترین آسیب های روانی هم مربوط به همین بخش از جامعه هست وبیشتر تین ایجر های مدرن که لباس های متفاوت می پوشند ، متفاوت رفتار می کنندو قانون شکنی می کنند بی خیال همه چیزهستند از همین بخش جامعه اند.
چرا که بیشتراز دنیای خارج خبر دارند وپدر و مادر که تحصیل کرده و به گونه ای هم فکرند همراهیشان می کنند. به بهای بسیار سنگین دار وندارشان را می فروشند تا هر طور شده از ایران خارج شوند. هیچ دلخوشی ودلبستگی به ایران نمانده .
به چه چیز آن مملکت می توان دل بست . حتی یک نمونه نیست که شما را دلگرم کند ودلبسته سازد حتی می خواهند ازقید بند فامیل ، دوست وآشنا هم خلاص شوند .هرچند دیگر آن روابط فامیلی و دوستی هم نمانده و دیگر خبری از آن جمع شدن ها و دورهم بودن ها نیست .همه آن قدر گرفتارند که شب حمعه شان را هم فراموش کرده اند.

ادامه دارد ابوالفضل محققی