جهان عرب از سودان تا سوریه و از عراق و لبنان تا الجزایر و تونس، در تکاپوی عدالت اقتصادی، آزادی و دموکراسی می رزمد. پنج روز است که لبنان گواه تظاهرات گسترده ای علیه حاکمان فشل این کشور است. توده های خشمگین و ناخشنود از نابرابری اقتصادی، گرانی و فساد به روی هیات حاکم آن کشور مشت فراز کرده اند. اینان هم شیعه هستند و هم سنی، هم مسیحی اند و هم درزی. طرفه آن که شیعیان جنوب لبنان – از نبطیه تا صور و حومه بیروت – نیز بر خلاف تمایل رهبران حزب الله و جنبش امل به میدان آمده اند و گاه با مخالفت شبه نظامیان جنبش امل رو به رو بوده اند. هیچ نمادی از نمادهای حکومت ائتلافی از خشم معترضان سالم نمانده است. هم عکس های سعد الحریری نخست وزیر را به زیر کشیده اند و هم تابلوها و عکس های وزیران و رهبران حزب الله و جنبش امل و جنبش ملی لبنان وابسته به رییس جمهور مسیحی. پدیده حمله به نمادهای حزب الله برای نخستین بار صورت می گیرد و بی سابقه بوده است. دیروز، یکشنبه شمار تظاهر کنندگان در سراسر لبنان یک ملیون و هفتصد هزار تن برآورد شد.در قیاس با اعتراضات اخیر عراق که زنان غایب بودند، زنان لبنانی پا به پای مردان در میدان و خیابان هستند. در واقع حضور بی سابقه مردم در کشور نسبتا آزادی چون لبنان، ناشی از دشواری های اقتصادی متراکم گذشته است که تحریم بانک «جمال بانک تراست» وابسته به حزب الله لبنان توسط آمریکا، دخالت های این حزب در سوریه، افزایش مالیات ها و گران شدن ارز در بازار، تلنگری بود که تراکم های گذشته را منفجر کرد. گاهی در این تظاهرات خودانگیخته، شعار مانوس بهار عربی را می شنویم: « الشعب یرید اسقاط النظام». گرچه خیزش کنونی لبنان در تاریخ معاصر این کشور بی سابقه و خارج از چارچوب احزاب سیاسی سنتی لبنان است و شکل و شمایل تغییرات آینده هنوز مشخص نیست اما بی گمان گشایشگر دوره نوینی در تاریخ این کشور است. پس از تونس، سودان دومین کشور عربی است که گام های لرزان اولیه را در شاهراه دموکراسی نهاده است. توده های مردم الجزایر همچنان و هر هفته یکی دو بار به خیابان می آیند تا نظامیان را بیش از پیش به عقب رانند و حکومت قانون را بر قرار سازند، توده های عرب در کشورهای مختلف از شعارها، حرکت ها و اعتراضات یکدیگر تاثیر می پذیرند و این ناشی از اشتراکات زبانی و فرهنگی است که بر بستر شبکه های اجتماعی و رسانه های ماهواره ای انجام می گیرد.