زخم هایی که در دهه های اخیر بر پیکر عراق وارد شد، سرباز کرده و وضعیت موجود برای بخش بزرگی از جامعه تحمل ناپذیر گشته است. تبیین آسیب های وارده شده به عراق و چرائی آن موضوعی ست که می تواند بطور مستقل بررسی شود، اما مسئله ای که در شعارهای جنبش خیابانی نقش بسته، حکایت از قیام علیه بی کفایتی حکام در حل اساسی ترین مسائل کشور در حوزه امنیت، آسایش، رفاه، استقلال و آزادی دارد.

عراق در دهه های گذشته میدان رقابت های قدرت های جهانی و منطقه شده و نقش ویرانگرانه حکومت اسلامی ایران، ترکیه و عربستان سعودی غیرقابل انکار می باشد.

در غلیان نارضایتی عمومی در عراق، اعتراضات شهروندی سر باز کرده است. این اعتراضات قیام علیه حاکمیت بوده و تا کنون فاقد رهبری و برنامه ای مدون است. مبارزات کنونی، مانند کشتی بی سکانی ست که توسط جامعه معترض به حرکت در آمده است. جریانات مداخله گر نظیر امریکا، روسیه، حکومت اسلامی ایران، ترکیه و عربستان کوشش می کنند از طریق نیروهای نیابتی، به مبارزات کنونی سمت و سوی دلخواه بدهند.

جمهوری اسلامی 40 سال بر شیپور فرقه گرائی دینی، یهودی ستیزی و سلطه طلبی مذهبی دمید. شیره جان ایران و ایرانیان را در شوره زارهای جنگ ها، کربلا، نجف ..  و حلقوم فرقه های اسلامی – تروریستی تزریق کرد. پیامد سیاست های حکومت اسلامی ایران، عربستان، ترکیه و امریکا و روسیه، سیه روزی و فقر و فلاکت و ویرانی عراق بود.

اکنون جامعه عراق، سوار بر کشتی بی سکان، علیه بی کفایتی حکومتیان و دخالت های خارجی بپا خاسته است. مبارک باد!

مبارزات کنونی هنوز زیر پرچمی ادامه دارد که بر آن “الله اکبر” نقش بسته است. تا هنگامی خرد لائیک دمکراتیک و سوسیال در مبارزات مردم جاری نگردد و ایجاد عراقی عاری از فرقه هائی نژادی، دینی و قومی – قبیله ای به شیرازه همبستگی جامعه ارتقاء نیابد، عراقی ها همچنان پیاده نظام قدرت های منطقه خواهند ماند.

شرایط کنونی جامعه عراق از لحاظی مشابه جامعه ایران بوده و ما مردمان ایران و عراق، درد مشترکی داریم. برای برون رفت از زیر سلطه اسلام سیاسی و تعیین تکلیف با فرقه گرایان و دخالتگران خارجی، بایستی برنامه سیاسی سوسیال دمکراتیک و لائیک، پیشاروی خود و نیز مردمان منطقه گذاشت.

بنظر می رسد که سکان کشتی اعتراضات شهروندی در عراق، همان نیروی سوسیال دمکراتیک و لائیک است که پتانسیل تامین صلح، امنیت، آسایش، رفاه، استقلال و آزادی را دارد و این نقطه پیوندی می باشد که می تواند پشتیبانی جامعه کرد در عراق را هم جلب کند.

یک نیروی سوسیال دمکرات و لائیک قادر است اعتراضات کنونی جامعه عراق را به انقلاب سیاسی سوسیال دمکرایتک و لائیک ارتقاء دهد، جمهوری نامتمرکز پارلمانی و مبتنی بر خودمدیریتی شهروندی را بنا نهد. تحقق این مهم، مستلزم شرکت آحاد جامعه در انقلاب باشندگان عراق، و بویژه جامعه کرد می تواند نقش تعیین کننده تاریخی ایفاء نماید.

اقبال اقبالی

04.11.2019