اعدامهای گروهی سال ۶۷ به فرمان آیتالله خمینی رهبر وقت جمهوری اسلامی انجام شد.
در همان سال هیاتی از سوی آیتالله خمینی به زندانها فرستاده شدند، در میان زندانیان و خانواده آنها موسوم به "هیات مرگ" هستند.
این هیات شامل تعدادی از مقامات قضایی و اطلاعاتی بود. اعضای شناخته شده این هیات به گواه خود زندانیان مصطفی پورمحمدی، ابراهیم رییسی، نیری، غلامحسین محسنی اژهای به همراه دادیاران و روسای زندانهای مختلف ایران بودند.
به گواه زندانیان سیاسی سابق که از این اعدامها جان به در برده اند، آنها که اعدام شدند افرادی بودند که در حال گذراندن دوران محکومیت بوده یا محکومیتشان تمام شده بود و حاضر به امضای "انزجارنامه" نبودند. به گفته خود زندانیان آنها عمدتا به دلیل "داشتن اعلامیه و نه فعالیت مسلحانه بازداشت شده بودند" و در تابستان ۶۷ در حال گذراندن محکومیت خود بودند.
براساس آمار غیر رسمی حدود ۵ هزار نفر از زندانیان به دار آویخته شدند.
بسیاری از این اعدام شدگان در گورهای دسته جمعی در شهرهای مختلف ایران مانند تهران، اهواز و رشت به خاک سپرده شدند. خانواده اعدام شدگان با گذشت بیش از سه دهه هنوز هم نمیدانند این افراد در کجا به خاک سپرده شدهاند.
بنا به گفته فعالان حقوق بشر حکومت ایران در تمام این سالها در تلاش برای تخریب گورهای دسته جمعی بوده و در برخی شهرها روی این گورها ساخت و ساز انجام داده است.
ایرج مصداقی، فعال حقوق بشر، در مصاحبه با ایران اینترنشنال گفت حمید نوری یکی از متهمان اعدامهای ۱۳۶۷ که در دادگاهی در سوئد حاضر شده یکی از نزدیکان ابراهیم رییسی و از اعضای «هیات مرگ» است.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
افزودن دیدگاه جدید