درگیری لفظی مابین « امپرانوری » سنی و شیعه که با بی اعتبار خواندن بیانیه دیشب شورای همکاری خلیج فارس از سوی احمدی نژاد و انتقادهای تند او علیه عربستان و حضور سربازان این کشور در بحرین ابعاد تازه ای گرفته است .

بحران و ناآرامی در کشورهای عرب، روابط تهران با پایتخت های حاشیه خلیج فارس را دچار تنش کرده است و گروه بندی های سیاسی در منطقه و جهان سعی می کنند که از «حوادث » منطقه بسود اهداف سیاسی خود بهره جویند.

در حالی که حاکمیت جمهوری اسلامی و رسانه‌های دولتی ، اگرچه در تحولات تونس، مصر، لیبی، بحرین و یمن به صراحت موضع‌گیری کرده و اعتراضات مردم این کشورها را حاصل بیداری اسلامی و تحت تأثیر انقلاب و حکومت ایران معرفی کرده‌اند، اما با گذشت دو هفته از آغاز اعتراضات سوری‌ها و کشته و مجروح و بازداشت شدن صدها نفر از مردم این کشور، تاکنون رسانه‌های رسمی کشور، اخبار اعتراضات سوریه را منتشر نکرده و به اخباری کوتاه به نقل از مقامات و خبرگزاری‌های دولتی سوریه اکتفا کرده‌اند که در آن معترضان را "فریب‌خوردگان خارجی" نامیده‌اند .

از سوی دیگر ولیام فوکس وزیر دفاع بریتانیا اعلام کرد: «درصورتی که ایران برنده تحولات کنونی در منطقه باشد نه تنها برای این منطقه بلکه برای امنیت جهانی عامل خطر خواهد بود.»

بنابراین واکنش های فوق نشان می دهد که سیاستهای متفاوتی از سوی قدرت های منطقه ای و جهانی دنبال می شود که آشکارا نشان از سیاست« یک بام و دو هوا» آنان دارد

اشغال بحرین و حمله «نا تو »به لیبی

بدون شک بین اشغال بحرین و حمله «نا تو »به لیبی رابطه مستقیمی وجود دارد و برخی ناظران سیاسی این دو حرکت را نتیجه یک معامله سیاسی پشت پرده مابین شیوخ عرب و رهبران کشورهای عضو نا تو می دانند.

اعزام نیروهای نظامی عربستان برای سرکوب جنبش اعتراضی مردم بحرین از یک سو و حمله کشورهای ناتو به لیبی و سوء استفاده نئو کانها امریکایی و برخی از کشورهای عضو ناتو از قطعنامه ای شورای امنیت از آن جمله اند

سردرگمی اپوزیسیون ایران

بنابراین بر کسی پوشیده نیست که قدرت های بزرگ جهانی و منطقه ای هر کدام سعی دارند که از حوادث منطقه بسود استراتزی های خود بهر گیرند ولی بنظر می رسد اپوزیسیون سکولار ایران ،بدنبال حوادث منطقه سرگردان و فاقد یک سیاست مستقل می باشد.

سیاست مستقل سکولارهای منطقه این است که از یک طرف از «روند جنبش های دمکراسی خواهی طبقات ميانی کشورها ی منطقه حمایت و خواهان گذر مسالمت آميز به دمکراسی باشند و از سوی دیگر از سیاست « یک بام و دو هوا » سران امپراتوری سنی و شیعه و نئو کانها فاصله جویند و همه جا از مبارزه مردم (سنی و یا شیعه )برای دمکراسی حمایت نمایند

بطور مثال :حمایت از تلاش شورای امنیت برای جلوگیری از نقض حقوق بشر در لیبی و نیز محکوم سازی قاطع اعزام نیروهای عربستان در بحرین و« نظام سازی» نئو کانهای جنگ طلب فرانسه و امریکا در منطقه از جمله سیاست های مستقل اپوزیسیون دمکرات ایران و منطقه محسوب می شود.