خیزش آبان ماە، زلزلەای بزرگ بر پیکر سیاست در ایران بود. این خیزش همە را و بویژە آنانی را کە همیشە بە سیاست یک نظر انعطافی داشتەاند، بەنوعی بە بازخوانی و یا تحلیل دگرگونە رویدادها و مسیر فراخواندەاست.

یکی از جریاناتی کە بە زیر تاثیر این خیزش رفتەاست، اصلاح طلبان هستند. آنچە تا حالا معلوم است این است کە اصلاح طلبان بسیار کمی برای انتخابات اسفندماە ثبت نام کردەاند، قدیانی از اعضای سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و از اصلاح طلبان نامی، خواهان تحریم این انتخابات از سوی اصلاح طلبان شد و هم اکنون نیز تاجزادە در مصاحبەای ضمن تاکید بر پایان نیافتن اصلاح طلبی، اما از احتمال عدم شرکت می گوید. او می گوید: "هنوز معتقد است که انتخابات موثرترین، مستقیم‌ترین، کم‌هزینه‌تزین و مطمئن‌ترین راه برای حاکمیت مردم بر سرنوشت خودشان است اما با این وجود، شرکت در انتخابات و معرفی نامزد در انتخابات به هر قیمت، نه تنها مفید نیست، بلکه می‌تواند آثار زیان باری به همراه داشته باشد. وی با تاکید بر اینکه ما هرگز انتخابات را رها نمی‌کنیم، گفت: اما ممکن است در یکی دو انتخابات شرکت نکنیم؛ یا نامزد معرفی نکنیم یا اینکه رای ندهیم یا اینکه اگر ملت بخواهند، آن را تحریم کنیم." (ایلنا)

پس عدم شرکت و یا تحریم انتخابات می تواند یک روش اصلاح طلبی هم باشد. تحریمها الزاما همیشە یک روش انقلابی نیستند. آنچە نگاە بە یک انتخابات را انقلابی یا رفرمیستی می کند، درک حاملان آن از کل نظام موجود است.

خیزش آبان ماە اصلاح طلبان را بیشتر از دایرە قدرت بە بیرون پرتاب کردەاست. این بدان معنا است کە چند سال آیندە آنان در قالب نیروهائی عمل خواهند کرد کە باید بیشتر از پایین با امر قدرت و سیاست در ایران برخورد کنند. از این منظر می توان گفت برخوردها رادیکال تر خواهندشد، اما فلسفە قدرت در حاکمیت بر روی پاهای نیروهائی خواهدچرخید کە از جملە مجلس و احتمالا ریاست جمهوری را تسخیر خواهندکرد.