با این‌همه گاهی یک حرکتِ ظریف، و یک سخن شریف تا اعماق قلبمان را می‌لرزاند و به انسان این امید را می‌دهد که تنها نیست.
پویا بختیاری که هم‌چون صدها جوان دیگر وطنمان در آبانِ خونین به رگبار ملایان به خاک غلتید با ثبت جاودانه‌ی آخرین ساعات زندگی کوتاهش مستندی ساخت که گویاترین سند تاریخی برای محاکمه‌ی آیت‌الله‌های خون‌خوار در دادگاه‌های جهانی است (مگر مستندسازی به معنای به سند بدل کردن واقعیت‌های گریزان نیست؟)
حرکت شریف یک مستندساز، محسن استادعلی، در اهدای جایزه‌ی "سینما حقیقت" که به فیلمی از او تعلق گرفته بود به پویا بختیاری، از آن حوادثی بود که قلبم را لرزاند و اشکِ دردی که این روزها بر چشمم خشک شده بود را با اشک شوق شست.
او در پیامی که در مراسم اهدای جایزه قرائت شد نوشته است:
"مدت زمان زیادی از وقایع آبان ماه نگذشته است. دوربین‌های ما مستندسازان خاموش بود و موبایل‌های جوانان این مرز و بوم روشن. ثبت حقیقت به حضور و دریافت جایزه نیست، به جسارتِ بودن است در تنگناهای اجتماعی. کاری که مردم به سرانجام رسانیدند و ما نظاره‌گر. این جایزه تقدیم می‌شود به روح بلندِ جسورترین دوربین و مستندساز این سرزمین، پویا بختیاری و همه دوربین‌های تا ابد روشن."

آیا بی‌جاست اگر از هنرمندان محبوب و سرشناس وطنمان توقع داشته باشیم که به دعوت پدر داغدیده‌ی پویا بختیاری جواب مثبت بدهند و پیشاپیش مردم در مراسم بزرگداشت پویا و صدها جوان به‌خون‌خفته ایران شرکت کنند؟
با این کار هنرمندان قادر خواهند بود صدای خانواده‌های قربانیان رژیم اسلامی را به رسائی به گوش جهانیان برسانند و نگذارند با گذشت زمان این فاجعه به فراموشی سپرده شود.