گزارشگر برنامه اینترنتی «آوانت.تی.وی» یادآوری می‌کند که مردم و بزرگان شهر از «تبعیض، فقر، بیکاری و بی‌تدبیری مقامات در واکنش به اعتراضات» دل پری دارند.

او می‌گوید که «ماهشهر، قطب پتروشیمی ایران، را این روزها با چیزهای دیگری می‌شناسند. نفربر، دوشکا، نیزار».

این سخنان تاییدکننده روایت‌های روزهای نخست از سرکوب معترضان در شهرک طالقانی و مستقر شدن نفربرهای نظامی در ورودی این شهرک است.

در این گزارش، ساکنان شهرک طالقانی بارها از اینکه مقامات جمهوری اسلامی آنها را «داعشی» خوانده‌اند اعتراض می‌کنند.

برخی شاهدان عینی پیشتر گفته بودند که ماموران امنیتی از وضعیت این شهرک مطلع نبودند و به آنان گفته شده بود در این محل نیروهای داعش حضور دارند.

نیزار، شهرک طالقانی و جاده ماهشهر به بندر امام، از جمله مکان‌های اصلی سرکوب معترضان بوده‌اند.

یکی از ساکنان محل می‌گوید که برای سرکوب معترضان، دوشکا و تانک به شهرک آورده‌ بودند.

او اضافه می‌کند: «مگر ما که هستیم که برای ما تانک بیاورند. ما اگر پول داشتیم اسلحه بخریم که نان می‌خریدیم. چند نفر این جا کشته شدند. عزادارها در خانه‌های خود گریه می‌کنند. مگر بچه‌هایشان چکار کرده بودند. مگر داعشی بودند. این بچه‌ها به خیابان آمدند و داد زدند، نان نداریم».

این فرد که حدود ۴۰ ساله به نظر می‌رسد، می‌گوید: «من لیسانس دارم اما بیکارم. این جا پر از شرکت هست اما هر مدیری از ۸۰۰ کیلومتر آن طرف‌تر آمده و ۴۰ نفر را با خود آورده است و مردم بومی را استخدام نمی‌کنند».

پیش از این تصاویری از استقرار نفربرهای نظامی در ورودی شهرک طالقانی منتشر شده بود.

در همین حال کریم دحیمی، فعال حقوق بشر، در مصاحبه با رادیو فردا گفته بود، ماموران امنیتی عملا شهرک طالقانی در ماهشهر را محاصره کرده بودند و تصاویر منتشر شده از تانک‌ها نیز مربوط به این شهرک است.

به گفته این فعال حقوق بشر، در این شهرک نیز چهار نفر از معترضان کشته شدند و ماموران قصد ورود به شهرک را داشتند که امام جمعه مانع آنان شد و هشدار داد که در صورت ورود آنان تعداد زیادی کشته خواهند شد.

یکی از ساکنان شهرک طالقانی به تلویزیون اینترنتی «آوانت» می‌گوید: «آشوبگر کجا بود. کجا اموال دولت را خراب کردند. اگر یک شیشه نوشابه تخریب شده باشد من مسئولیت به عهده می‌گیرم».

بر اساس روایت مقامات رسمی جمهوری اسلامی، گروهی از معترضان جاده ماهشهر به بندر امام خمینی را سه روز بسته بودند و این جاده با مداخله نیروهای امنیتی باز شده است. در این درگیری‌ها تعدادی از معترضان کشته شدند.

در همین حال یکی از ساکنان شهرک طالقانی می‌گوید، دلیل اعتراض مردم و بستن جاده، «بنزین نبود بلکه مردم خسته شدند، ترکیدند و منتظر یک جرقه بودند».

فرد دیگری می‌گوید، «موقع انتخابات، مردم شهرک شهیدپرور می‌شوند. انتخابات که تمام شد. همه به درد نمی‌خوردند».

در این فیلم مردم بارها از بیکاری، فقر و تبعیض سخن می‌گویند.

در ابتدای برنامه صدای یکی از ساکنان ماهشهر پخش می‌شود که می‌گوید: «در هر خانه‌ای دو نفر بیکار هستند، در این جا ۲۰ پتروشیمی وجود دارد، چرا باید بچه‌های ما بیکار باشند».

فردی دیگری می‌گوید، «الان یکشنبه است این همه جوان باید سر کار باشند یا این‌جا؟ این جا هر روز جمعه است».

یک شهروند دیگر از گزارشگر می‌پرسد، «شما وابسته به صداوسیما هستید، اگر باشید فایده ندارد چون این سخنانی که مطرح شد را بازتاب نمی‌دهید».

در صحنه‌های پایانی این فیلم، خانه یکی از ساکنان شهرک طالقانی نمایش داده می‌شود. خانه‌ای که از بلوک‌های سیمانی ساخته شده و هیچ روکشی ندارد. داخل خانه نیز وسایل الکترونیکی وجود ندارد.

پایان دهنده این گزارش سخنان یکی از شهروندان است که می‌گوید، «در این منطقه پولدار کسی است که ناهار داشته باشد».

او در پایان می‌گوید: «منتظریم که خدا یک کاری برایمان بکند».