هر چند که بخش خوشبین جامعه روشنفکری غرب ؛ پس از فروپاشی اردوگاه سوسیالیسم ،پایان تاریخ و یا بعبارتی پایان سیاست را به جهانیان نویدمی داد ؛اما دیدیم که متاسفتانه پس از پایان جنگ سرد ، نه تنها تاریخ و سیاست پایان نیافت بلکه سیاست با پیجیدگی های فراوان همچنان بشریت را گرفتار مباحثی همچون دمکراسی ،نسبیت فرهنگی ، دیکتارتوری، ترویسم ، اسلام ، مسئله هسته ای و....بنیادگرایی و حکومت اسلامی ، اسرائیل و سر زمین های اشغالی ، افغانستان ، ایران ، عراق و... سرگرم ساخته است و لابیگری پیش از هر زمانی در سیاست جهانی موثر افتاده است .

متاسفانه بشر هنوز فرصت نیافت که انرژی و توان خود را برای بقا و نجات کره خاکی بسج نماید در این خصوص فیلم 2012 _هر چند غلو آمیز ولی هشداری هم به رهبران سیاسی و هم مردم عادی جهان که هر چه زودتر راه حلی برای بحرانهای سیاسی جهان فراهم نمایند تا بشریت با اراده واحد بتواند موضوع جاجعه زیست محیطی را بگیرد .... با این وجود در کنفرانس جهانی محیط زیست که قرار است در د سامبر 2009 در شهر کپنهاک برگزار شود و هدف این کنفرانس این است که راه کاری برای کاهش گاز های گلخانه ای تا سال 2020 بیابند که در قرن جدید ؛ گرمایش زمین از دو درجه سانتیگراد بیشتر نشود هر چند که امید زیادی هم به نتیجه اجلاس کنهاک نیست......

با همین درک از جهان سیاست است که چند روز پیش کامنتی در صفحه شما که این روزها سر شار از دعواهای دوران انقلاب و سالهای بعدی را تداعی می کند ؛ گذاشتم و در آن این چنین نوشتم :

... دوستان گرامی یکی از مشخصات اصلی نسل ما (نسل انقلاب) جنگ مابین خود است ؛ انقدر این موضوع اختلافات درونی ؛ علاقه و کشش نسل مارا به خود جلب کرد که ما بدست خود همدیگر را در واقع « کشتیم» و قطعا هم رزیم اسلامی هم مارا بازی داد . درست است که همیشه درون اپوزیسیون بحث و بگو مگو زیاد است ولی اختلاف درونی اپوزیسیون ایران بسیار بسیار حاد بوده است .ما معمولا وقتی به اختلاف سیاسی می رسیم خیلی راحت همدیگر را به عامل رژیم معرفی می کنیم (بجای انتقاد باهم دشمنی می کنیم).در این بین رهبران سیاسی و حزبی زمان انقلاب از آنجا که سوادی سیاسی درستی نداشتند،بشیوه خاصی در تحریک اعضای خود تلاش می کردند و بجای پذیرش خطا و دست کشیدند از رهبری ؛نفرت پراکنی علیه مخالفین سیاسی رقیب را تقویت کرده و رقیبان درونی را با شیوههای که می شناسیم ایزوله و آنان را وادار به انشعاب و یا خانه نشینی می کردند .

اکنون علیرغم همه اشتباهات گذشته که تقریبا هم نسل ما در آن سهیم بوده اند و مشخصه اصلی آن افراط گری بود یا افراط گری راست که خود را بشکل دنباله روی نشان داد و افراط گری چپ بشکل مبارزه مسلحانه به مقابله با حکومتی که پشتوانه عظیم توده ای داشت؛ عمل می کرد .

طبیعتا احزاب و سازمانهای نسل انقلاب کار های مثبت هم انجام دادند ولی اساس تفکر آنان غلط بود چرا که عموما این احزاب تمایل داشتند به تنهایی «گل »را وارد دروازه حریف نمایند ..... و دیدیم که یک به یک رزیم همه ما را از صحنه داخل کشور بیرون کرد و اگر اینترنت خلق نمی شد خیلی از ما در غربت می پوسیدیم و پیوندی با داخل کشور نمی داشتیم .

واقیعت این است که اینترنت به مانند چاقوقق که دسته اش را می برد عمل کرده است بطور مثال وقتی عکس و فیلم شکنجه زندان ابوغریب عراق که توسط یک موبایل به شبکه اینترنت رسید ، در عر ض 24 ساعت اعتبار و ادعای دمکراسی خواهی امریکا به زیر سئوال رفت و محبوبیت دولت بوش که در فتح افغانستان و عراق به اوج خود رسیده بود بشدت کاهش یافت . سیاست های نئو کان ها بر اثر از همین افشاگری دیجتالی عکس های زندان ابوغریب آغاز شدو بعدا برای جهانیان آشکار شد که اصولا در عراق سلاح های کشتار جمعی وجود نداشت ....

آری ، اوباما در واقع نتیجه و محصول چنین افشاگری های دیجتالی بود و در مقابل القاعده خطرناک ترین دشمن امریکا هم اینک بیشترین استفاده را از دنیای مجازی و اینترنت علیه خالق اینترنت می بر د .

در ایران ،این مردم عادی کوچه و خیابان بودند که در جایگاه خبر نگاران حرفه ای و با دوربین موبایل ، همه جا حضور داشتند و بطور مستقیم جهان را از انچه در این کشور استبداد زده می گذشت ؛ با خبر می ساختند. نقش دمکراسی دیجتالی و نقش احتمالی آن را اینجانب حدود 5 سال پیش در مصاحبه تحت عنوان فرهنگ و گفتگو و نقش سایت ها در اینده سیاسی ایران!پیش بینی کرده بودم .

آری در حقیقت این وبلاگ ها ، سایت ها و ماهواره ها بودند که جنبش سبز را رهبری کرده اند هر چند موسوی و کروبی بعنوان رهبران نمادین این جنبش هم واقیعتی انکار نا پذیر هستند و تا زمانی که در مخالفت با دولت کودتا فعالیت می کنند ؛ مردم آنها را دوست و یاور خود می دانند .

خوشبختانه هم اکنون جنبش اعتراضی بی نظيری در ايران که بعد از انتخابات 22 خرداد امسال آغاز شده است .وظیفه فعالان خارج از کشور حمایت از جنبش اعتراضی در ایران است وقطعا اختلاف بر سر « رهبری » موضوع و مشغله احزاب سیاسی خارج از کشور است که اساسا نقشی در تحولات داخل کشور نداشته اند و برخی از این احزاب چپ و راست افراطی سعی در رادیکالیزه کردن جنبش مردم حرکت دارند؛ کاری که بنظر می رسد دستگاههای اطلاعاتی احمدی نژاد هم، جهت ایزوله کردن موسوی و کروبی انجام می دهند ، سیاستی که در دوم خرداد هم برای راندان اصلاح طلبان از صحنه سیاسی ایران استفاده شد و احمدی نژاد در چنین شرایطی بود که با عوام فریبی و تقلب" انتخاب " شد .

گفته می شود که سیاست ؛ پیجیده نشده است ، این موضوع درست نیست .در دوران جنگ سرد احزاب و کشورها عمدتا دردو یا سه بلوک دسته بندی می شدند .در جهان دو قطبی ، سیاست بسیار آسان و ساده بود و کافی بود که شما جانب یکی از ابر قدرت ها را می گرفتی تا حزب ویا دولت تان گارانتی و اقتدار شما پا بر جا می ماند و در آن دوران ،استقلال طلبی تنها در حرف وجود داشت و لی اکنون ، استقلال فکری و سیاسی به تعداد کشورها ، احزاب و اشخاص گسترش یافته است ؛ هر فردی در این جهان می تواند ؛ مجانا صاحب ارگان سیاسی _فکری خود شود ونظر ، فکر و ایده به تعداد انسانهای این کره خاکی فراوان شده است ووابستگی جای خود را به استقلال داده است. ترکیه مثال خوبی است تا دیروز یکی از اقمار غرب و عضو« دهن بسته » ناتو محسوب می شد که از خود استقلال سیاسی نداشت واکنون مدتی است که ترکیه آشکارا به غرب انتقاد می کند و بر خلاف انتظار آنان به کشورهای خاورمیانه نزدیک شده است .رهبران این کشور سعی می کنند جایگاه واقعی خود را در جهان بیابد و از سوی دیگر سیاست سکولاریسم آتاتورک در حال دگرگونی و سایش است و ارتباطات با کشورهای اسلامی گسترش می یابد بدون اینکه رهبران ترکیه جهت گیری ضد غربی از خود نشان دهند.

آری در عصر دیجتال و اینترنت، رهبری هم دستخوش تغییرات زیادی شده است این موضوع را من چند سال پیش در اتاق فرهنگ گفتگو مورد بحث آینده نگران ایران قرار داده بودم

طبیعتا برای درک سیاست در دنیای امروز بدون شناخت جامعه فراصنعتی و روند های دیجتال _ گلوبال و بدون شناخت از پارادایم های عصر حاضر محال است که با دیدگاههای عصر صنعتی به مصاف مشکلات امروز پرداخت.

بطور مثال یک هفته قبل از انتخابات ریاست جمهوری در ایران ، آقای مسعود رجوی از میر حسین موسوی به عنوان جنایتکار و... نام می برد ولی با کمال تعجب دیدیم که درست یک هفته پس از 22 خرداد ؛ اقای رجوی بطور آشکاری از موسوی حمایت می کند و در ان نامه تهدید می کند که اگر آسیبی از جانب رزیم به وی رسد ما چنان و چنین خواهیم کرد ... و همچنین در ست بعد از تظاهرات مردم ، رنگ سبز نشانه مخالفت با نظام ولایت فقیه و به نشانی از دمکراسی خواهی مبدل شد؛ امروز فعالین سیاسی ، فرهنگی ایران و جهان دست بند سبز به دست دارند و عملا پرچم سبز به پرچم دمکراسی خواهی مردمان ایران مبدل شده است .

خوب پس می بینم سیاست چقدر پیجیده شده است که در عرض یک هفته ، تحلیل احزاب سیاسی ایرانی دو می شود و به هوا می رود .

بنابراین به کامنت گذاران پیشنهاد کردم که بهتر است بجای دعواهای عصر انقلاب ، در مورد پیجیدگی های سیاست و شناخت عصر حاضر در این صفحه به بحث و گفت و گو بنشینیم. "

اری عصر و پارادایم های جهان کنونی با عصر و پارادیم های جامعه صنعتی 100 و یا 150 سال پیش ؛بسیار متفاوت است و اندیشه های کارل مارکس و پیروان او دیگر راه گشا نیست و نیاز است که فعالان سیاسی و مخالفین جمهوری اسلامی به مطالبی که در مورد جامعه فراصنعتی و پارادایم های آن توجه نمایند و با چنین دانشی به تحلیل رویدادهای سیاسی ایران روند.

در مورد جامعه فراصنعتی و پارادایم های عصر دیجتالی چند سال پیش مطالبی نوشتم تحت عنوان: سقوط زمان ؛ مکان و دولت/یک کتاب در یک صفحه

 دمکراسی دیجتالی و" نهاد رهبری"

چند سالی از تاریخ درج نوشته های بالا گذشته است ولی بنظر من ، موضوع آن کهنه نشده اند هر چند احتیاج است که تکمیل شوند.