ایران در قرن گذشته دو انقلاب را پشت سر گذاشت. انقلاب مشروطه نقطه پایان بر حکومت ها و سرکردگی های قومی گذاشت و کوششی بود برای گسست از مناسبات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و ارزشی نظام های ماقبل سرمایه داری که در دو نهاد سلطنت و دین تبلور داشتند. انقلاب مشروطه نتوانست به اهداف خود دست یابد و از دل دیکتاتوری طولانی پهلوی ها، در جریان انقلاب بهمن 1357 حکومت اسلامی زاده شد. انقلاب بهمن که با هدفگیری دیکتاتوری شاه آغاز شد، در منجلاب حکومت اسلامی فرو رفت.

اکنون جامعه ایران در تب و تاب خروج از مدار ارتجاع و درهم شکستن مقاومت سیاسی بقایای نظام های پیشاسرمایه داری در اشکال حکومت اسلامی، احیاء سلطنت و بازگشت به حکومت های قبیله ای قرار دارد.

جرقه های قیام های دیماه 1396 و 1398 که از دل خیزش های اجتماعی برخاستند، پیام هائی از انقلاب سوم دارند، انقلابی که وقوع آن اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. پایان ظرفیت تحمل تحقیرپذیری مردم و ناتوانی حکومت در اداره کشور، جامعه را دو قطبی کرده و مردم رانده شده بسمت انقلاب، زخمی و خونالود در خود می پیچند و کوشش می کنند تا با هویتی سیاسی اجتماعی تعریف شده شهروندی، بپا خیزند و کار نظام جهل و جنایت را یکسره کنند.

بر اساس ارزیابی سیاسی از جامعه، حکومت و قیام آبانماه، در سخنان یازدهم دسامبر 2019 در همایش برابر پارلمان اروپا، شرایط چنین تبیین شد.
“حکومت کنونی ایران غیرقانونی است و مردم در دو خیزش دیماه 1396 و آبانماه 1398، حکم بی اعتباری نظام اسلامی را اعلام کردند. از خیزش آبانماه و آموخته های خود از آن, در 3 دقیقه وقتی که دارم سخن می گویم؛

– مردم دیگر طاقت تحمل حکومت اسلامی را ندارند و جامعه ایران شدیدا تب دارد. تب انقلاب! تب قیام برای سرنگونی حکومت اسلامی.

-ما در دوران گذار نامعلوم و مبهم از حکومت اسلامی نیستیم. جامعه ایران در دوران خیزش های بزرگ و آستانه اعتصابات همگانی و قیام برای واژگون ساختن نظام قرار دارد.

خیزش آبان ادامه خیزش دیماه می باشد و با مختصات جدید:

نخست

خیزش های خیابانی ابانماه نشان داد که مردم از مبارزات صنفی- مطالباتی عبور کرده و مراکز قدرت هدف قرار می گیرند. خیزش دیماه 1396 تئوری های اصلاح طلبانه را با شعار اصولگرا اصلاح طلب دیگه تموم ماجرا باطل کرد

دوم

قیام آبانماه با هدف گیری نمادهای قدرت، تئوری های “گذار تدریجی” را رسوا کرد و مسئله قیام برای سرنگونی را پیشاروی مردم گذاشت.

سوم

خیزش ابانماه نشان داد که جنبش موجود، همگانی، شهروندی، سکولار، عدالتخواه و سرنگون طلب است.

چهارم

خیزش آبانماه نشان داد که سقوط سطح زندگی اقشار متوسط به بخش تحتانی جامعه، همبستگی همگانی در جامعه برای سرنگونی رژیم ایجاد کرده است. این تحول در جامعه بازتاب سیاسی یافته و نیروهای متوهم به حکومت هم رادیکالیزه شده و به صف سرنگون طلبان پیوستند.

پنجم

خیزش ها باید به جنبش اجتماعی هدفمند ارتقاء یابد. برای تکامل این خیزش ها، مردم به برنامه سیاسی و جبهه نیرومند سیاسی در خیابان و از مردمانی از جنس خیابانی ها نیاز دارند. این جبهه نه در اتاق های اینترنتی و میزگردهای بی بی سی، بلکه در خیابان شکل می گیرد.

امروز همپیمانی سرنگون طلبان از اهمیت زیاد برخوردار است. ما جمهوریخواهان و آزادیخواهان را خیابان بهم پیوند می دهد و بر سر چند اصل می توانیم در خیابان متحد شویم که عبارتند از:

نخست:قیام برای سرنگونی جمهوری اسلامی

دوم: انتقال قدرت به مردم و نمایندگان آنها در مجلس موسسان برای برپائی رژیم سیاسی جدید

سوم: کوشش برای همبستگی شهروندان ایران در جنبش همگانی سرنگون طلبانه و قانونمند ساختن همزیستی سیاسی و اقدام مشترک در خیابان، ورای تعلقات سیاسی، دینی و قومی

چهارم: هوشیاری، روشنگری و آگاه سازی ملت ایران برای مقابله با سیاست های حکومت جهت فروپاشی کشور، ویا نفاق افکنی و دشمنی میان شهروندان و سوء استفاده رژیم از پلورالیسم زبانی و قومی و دینی.

اگر ارزیابی سیاسی ما، اعتلای قیام های توده ای می باشد و انقلاب سوم  را در افق سیاسی نزدیک می بینیم، پس وظایف ما کدام است؟

اهداف انقلاب سوم، نیروی انقلاب سوم و سامانه انقلاب سوم از مهمترین مسائل روز جنبش می باشند که بایستی برای هر سه پاسخ های شفاف مان را، به جامعه ایران منتقل کنیم. پاسخ به کلیدی ترین مسائل ایران نزد هیچ فرد، گروه و حزبی نبوده و از دورن جدی ترین مباحثات انقلاب باوران یافت می شوند و در بستر مبارزه قیام باوران صیقل می یابند.   سخن امروز مدخلی بر آغاز مباحثات پیرامون کلیدی ترین مسائل سیاسی ایران می باشد.

اقبال اقبالی

24 دسامبر 2019