بنظر میرسد که هرگاه رژیم تظاهرات میگذارد و یا مثلا به مناسبت کشته شدن قاسم سلیمانی عزاداری میکند عده زیادی از مردم ایران هوادار رژیم هستند و عزا میگیرند یا در تظاهرات شرکت میکنند. اما واقعیت این نیست. اگر به هر نفر شرکت کننده در خیابان یک متر مربع جا بدهیم، و هر صف تظاهر کننده متشکل از 15 نفر باشد، برای پرکردند یک فاصله یک کیلومتری متری نیاز به 15000 نفر آدم است. و برای پر کردن 5 کیلومتر نیاز به 75 هزار نفر است. این تعداد آدم و بیشتر را رژیم بصورت بسیجی و پاسدار و اطلاعاتی ها و خانواده های شان در دسترس دارد. حتا آن تعداد از لشگر فاطمیون متشکل از افغانهای مزدور ایران که چهره شان شبیه ایرانی هاست و با خانواده های شان در خانه های سازمانی در نزدیکی فرودگاه امامخمینی زندگی میکنند نیز در سرکوب مردم حضور دارند و آماده اند که در این تظاهرات نیز شرکت کنند. لذا صاحبنظران نباید با تبلیغات نمایشی رژیم ناامید شوند و اظهار کنند که مردم ایران با همدردی بخاطر کشته شدن قاسم سلیمانی اثبات میکنند که راه درست را نمیدانند. متاسفانه گاها در رسانه ها دیده میشود که «صاحبنظران» این نمایش های رژیم را به حساب تمامی 80 میلیون نفر مردم ایران میگذارند. این برآورد اشتباه و گمراه کننده است. واقعیت اما این است که من هنگامی که پخش تلویزیونی تظاهرات رژیم را می بینم متوجه میشوم که دوربین تلاش میکند زیاد از مرکز جمعیت دور نشود چرا که حدود 200 متر دورتر مردم زندگی عادی شان را دارند و از گوشه و کنار هم میتوان رفت و آمد مردم را در پیاده رو ها دید. این نشان میدهد که رژیم حتا در آوردن مزدورانش به میدان نیز همیشه موفق نیست.

رژیم همه تلاشش را  که بکند در نهایت چیزی نزدیک به 100 هزار نفر را با تهدید به بیکار کردن و آوردن اتوبوس و وعده غذا و غیره به مناسبتهای 22 بهمن به میدان بکشد. اگر آزادی برقرار باشد و تهدید و پیامد نباشد، مخالفان رژیم میتوانند بدون کوچکترین کمکی و فقط با همت خودشان در ابعاد میلیونی بیرون بیایند و بر علیه رژیم تظاهرات کنند. از همین روست که رژیم هرگز نمیپذیرد که تظاهراتی بشود یا انتخابات ازاد در چارچوب خود جمهوری اسلامی برقرار شود چرا که میداند به فاصله کوتاهی فاتحه اش خوانده خواهد شد.