ایران در آستانه یک انقلاب دموکراتیک قرار دارد. شکست انقلابات و جنبشها و اصلاح طلبیها در طول یک قرن ، و تأثیر سقوط دیکتاتوریها در کشورهای عربی ، تجارب سیاسی سی ساله اخیر ، مردم ایران را بار دیگر در آستانه انقلاب قرار داده است.

نیروهای انقلاب:

عبارتند از:

نیروی

- جنبش دموکراسی خواهی ( و برابری طلبانه زنان)

- جنبش عدالتخواهانه زحمتکشان

- جنبشهای ملی- دموکراتیک ملیت ها، منهای جناح ناسیونالیسم ارتجاعی و افراطی و کور آنها( جنبش رفع تبعیض).

اهداف انقلاب:

اهداف انقلاب را خواسته های مردم و نیروها تعیین میکند. و ضروت دارد بعنوان اهداف مشترک پذیرفته شوند.آنها از این قرار اند:

تحقق:

- دموکراسی

- عدالت اجتماعی

- برابری حقوقی ملیتها در تمام عرصه ها.

روشهای مبارزه:

دوگونه است:

الف- مبارزه مسالمت آمیز سیاسی- مدنی

ب- بکار بردن روشها و ابزار لازم مشروع در دفاع از خود، بهنگام تهاجم نیروهای حکومت ، در حرکات عمومی .

رهبری انقلاب:

عملاً به عهدی نیروهای اصلی شرکت کننده در آن است.تا هنگام در هم شکستن پایه های دیکتاتوری و حرکت عمومی سرتاسری . متأسفانه بعلت عدم وجود شرایط هیچ «ارکان سازمان یافته »ی مشترکی برای هدایت انقلاب پدید نخواهد آمد. این ارکان فقط میتواند در زمان حرکت عمومی مردم به سرعت متشکل شده و رهبری انقلاب را بدست بگیرد. یعنی در شرایط شکست سد اختناق. سازمان یابی زنان، دانشجویان، کارمندان و فرهنگیان، زحمتکشان، دانش آموزان، وکلاء و دانشگاهیان، نویسندگان و هنرمندان، و ... میتوانند پایه های ارگان رهبری انقلاب باشند. تا حد ممکن باید کوشید ارکان رهبری انقلاب، از پایین - توسط همین تشکهای صنفی-مدنی-سیاسی جامعه شکل بگیرد. 

وظایف نیروهای انقلاب:

الف- ایجاد همبستگی و اتحاد عملی بین نیروها. شکل ملموس آن حمایت همه جانبه ء متقابل از حرکات و خواسته های برحق هر یک از نیروهاست . این حمایت موجب ایجاد همبستگی و اتحاد عملی خواهد شد.

ب- هر یک از نیروها لازم است برای دفاع و تحقق خواسته هایش « صف مستقل» خود را حفظ کند.

خصلت انقلاب:

دموکراتیک ، عدالتخواهانه، و برابری طلبانه است.

تسخیر قدرت:

پیروزی را شرکت فعال « سه نیرو» در حرکات ، و حمایت متقابل از یکدیگر تعیین میکند. جهت پیروزی، نسبت به شرایط و وضعیت نیروها باید موضع تهاجمی اختیار کرد. لازم است اصل « دفاع و حمله» را در وضعیت مناسب درست پیشبرد.

شکل انقلاب:

رنگین یا مخملین نیست و نمیتواند باشد. بعلت عدم شرایط. بل متأسفانه بدلیل مقاومت خشونت آمیز حکومت تا لحظه سقوط، خونین و رادیکال است. ولی نیروها وظیفه دارند با توجه به اصل حمله و دفاع تا حد ممکن شدت آنرا کاهش دهند. و در حالتی که مجبور هستند از خود دفاع کنند.

تحقق بخشیدن به اهداف:

رسیدن به اهداف، بستگی به «توان» مشترک و فردی نیروها ، آگاهی و خصلت دموکراتیک و خواسته های عملی و مشترک آنها، دارد. رهبری نیروها باید از پایین هدایت شود، و نه برعکس. اهداف غیر عملی، نیاید از سوی نیروها پیش کشیده شود.

دخالت احتمالی نیروی خارجی:

به هنگام دخالت احتمالی نیروی نظامی خارجی « ستاد رهبری انقلاب» که از سه نیروی یاد شده تشکیل شده لازم است « استقلال» خود را حفظ نموده و به عنوان ستاد مشترک انقلاب، وارد عمل شود. در این نقطه شکستن عمل مشترک به زیان هرسه نیروست. شکست دادن حکومت و تحمیل خواسته ها به نیروی مداخله گر ، دفاع از اهداف انقلاب با حفظ اتحاد و ستاد ممکن است.

جنبش های ملی دموکراتیک:

ضرورت ایجاب میکند این جنبشها از یکدیگر «حمایت»کنند. اتحاد و همبستگی عملی داشته باشند؛ و مانند یک نیرو عمل کنند.

اختلافات ارضی و برنامه ای:

جهت خنثی نمودن اختلافات ارضی ضرورت دارد «شرایط موجود» را تا هنگام پیروزی ، همه بپزیرند . بعد از پیروزی

در یک محیط دموکراتیک برای حل مسایل از راه گفت و گو اقدام کنند. هدف برنامه ای آنها نیز لازم است در محدودی تأمین «برابری حقوقی» خلاصه شود. با تشکیل یک نظام غیر متمرکز، در فضای دموکراتیک میتوان خواستهای غیر مشترک را نیز به بحث و گفت و گو گذاشت. باید از حرکات اختلاف انگیز اکیداً خودداری کرد. گروههایی که ایجاد اختلاف میکنند باید از سوی همه مورد نقد و فشار مدنی قرار گرفته و بی اثر شوند.

بیداری و سازماندهی نیروها:

اهداف انقلاب و راه چاره اش ، تغییر حاکمیت، از طریق نیازهای معشیتی ، و همه نیازمندیها، باید به مردم و بویژه اقشار پایین و زحمتکش جامعه بخوبی قابل لمس باشد. شکل سازماندهی, افقی و شبکه ای ، نهادهای مدنی و صنفی و غیره میتواند باشد. تجارب سازماندهی مبارزات سیاسی و مدنی در ایران و کشورهای عربی لازم است مورد استفاده قرار بگیرد.