ویژگیهای ساختاری مفهوم «شهروند» را به اشاره بنویسم تا خواننده نسبت به معنای آن درک روشنی داشته باشد.
۱ـ «شهروند» کسی ست که بر مبنای اراده یا خواست عقلمدار و آزاد خود، آزاد از هر گونه بینش یا نظامی دینی یا ایدئولوژیک، در زندگی سیاسی کشور خود حضور و دخالت آگاهانه دارد.
۲ـ «شهروند» کسی ست که همراه شهروندان دیگر در پدید آوردن یا نهادن «قانون» [قانون برآمده از درک عقلی و تجربی، آزادانه و بدون دخالت هر نوع قیّم، مثل باورها یا اعتقادات دینی، نفوذ هویّتها یا شخصّیتهای قدسی مدار و......] شرکت دارد.
۳ـ «شهروند» کسی ست که آزادانه و در امنیّت انتخاب میکند و آزادانه و در امنیّت انتخاب میشود.
۴- «شهروند» کسی ست که چون در پیدایش قانون شرکت دارد، به ضرورت ِچنین مشارکتی باید از آن اطاعت کند.
به سخنی شهروندان جامعهای اینگونه فقط تحت سیطرهء «قانون»، قانون برآمده از ارادهی خرد بنیاد جمعی خواهند بود. جامعهای که اعضاء آن شهروندان جامعه نامیده شوند جامعهای «سیویل» یا «مدنی» نامیده میشود. مجموعهای اینگونه از شهروندان جامعه ضمن تحقّق حقوق شهروندی شان، باری به «ملّت» ارتقاء مییابند
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
افزودن دیدگاه جدید