ابولفضل محققی : کشورم ایران ،شهر من زنجان!

شهر من کوچه های سنگ فرشی است که روزی با پاهای جوانی آن را ترک کردم و حال با پاهای پیری به آن برمی‌گردد گردم .آیا کوچه کودکی ام مرا خواهد شناخت؟ ،آیا هنوز شکاف دیوار طلبه داده جایی برای گداشتن نخستین نامه های عاشقانه است ؟.آیا هنوز مادران در آستانه در ها ایستاده و در چشم انتظاری، فرزندان خود به دور دست ها خیره شده اند؟.آیا هنوز سهم نان ما در کناره سفر ها نهاده شده است؟ ایا هنوز کمترین کلام همسایه ها: "پسر شلوغ کوچه از کجا می آیی و به کجا می روی" افسوس در ها بسته و پشت در کسی در انتظار تو نیست ،