روز دوشنبه ۹ بهمن ۵۷، در آستانه انقلاب بزرگ ایران، بخش وسیعی از تهران همچون روزهای گذشته شاهد ناآرامی، خشونت، آتش‌سوزی و تخریب بود. آتش خشم انقلابیون در این روز با حمله به کارخانه آب‌جوسازی شمس شعله‌ور شد و در عصر آن روز به «شهر نو» محله بدنام تهران رسید. روزنامه اطلاعات فردای آن روز هجوم انقلابیون به این محله را این‌چنین گزارش کرد:

از حدود ساعت ۵ بعدازظهر [دوشنبه ۹ بهمن ۵۷] در اطراف «قلعه شهر نو» که روزی آن‌جا را «قلعه خاموشان» و زنانش را «ساکنان محل غم» می‌گفتند، به تدریج مردم اجتماع کردند. مدت زیادی نگذشت که اجتماع افراد با تظاهرات توام شد، ابتدا ماموران فرمانداری نظامی از مردم خواستند که پراکنده شوند و پس از مدتی اقدام به تیراندازی هوایی کردند. با رفتن ماموران دوباره اجتماع کثیر مردم در اطراف محله معروف روسپیان تشکیل شد. در حدود ساعت ۶ بعدازظهر چند تن از جوانان به در «قلعه» حمله کردند و بعد جمعیت به تبعیت از آن‌ها به خیابان‌های داخل «قلعه» ریختند. در این هنگام با وسایلی که از قبل تهیه شده بود خانه‌ها و مغازه‌های داخل «قلعه» به آتش کشیده شد.

گروهی به زنان ساکن محله حمله کردند، اما در این جریان عده دیگری از تظاهرکنندگان مانع وارد ساختن صدمه به ساکنان «قلعه» شدند. چند تن از شاهدان عینی اظهار داشتند تعدادی از روسپیان در این وقایع مجروح و احتمالا ۲ تا ۳ نفر کشته شده اند. [...] به این ترتیب «روسپی‌خانه بزرگ شهر» به آتش کشیده شد. آتش‌سوزی ساعت‌ها در این «محله غم» ادامه داشت و هیچ‌کس هیچ دستگاهی در فکر خاموش کردن آتش نبود... و همچنان محله بدنام تهران و چند نقطه دیگر را که به آتش کشیده شده بود می‌سوزاند و خاکستر می‌کرد.

ماموران آتش‌نشانی پیرو اطلاعیه قبلی خود که اعلام کرده بودند از خاموش کردن آتش‌هایی که مردم نخواهند خودداری خواهند کرد اقدامی برای خاموش کردن این آتش‌ها صورت ندادند. دیشب به دنبال این ماجرا ده نفر از روحانیون به اداره آتش‌نشانی مراجعه کردند و از مسئولان سازمان خواستند تا برای خاموش کردن آتش‌سوزی‌های جنوب شهر اقدام کنند.

به دنبال تقاضای روحانیون ماموران ایستگاه‌های مختلف آتش‌نشانی به همراه روحانیون در محل‌های آتش‌سوزی حاضر شده و به خاموش کردن آتش پرداختند.