در اعتراضات دی ماە ٩٦، شعار "اصولگرا، اصلاح گرا دیگە تمومە ماجرا!" شعار مردم معترض بود. طرح این شعار بسرعت در محافل سیاسی مورد تجزیە و تحلیل قرار گرفت و از آن بعنوان مشخصە بارز روندهای تحول در آتیە یاد شد.

این شعار در اعتراضات آبان ماە امسال بار دیگر هویت وجودی خود را لااقل در اندیشە و خاستگاە بخشی از مردم ایران بە نمایش گذاشت.

انتظار می رفت کە این شعار باز در ادامە روند تحولات در کشور در انتخابات اسفندماە مجلس اسلامی هم نمود بیابد، اما آنچە شاهد بودیم نە تمام شدن ماجرای اصولگرائی، بلکە تمام شدن ماجرای اصلاح گرائی بود! و براستی چە شد کە جنبشی کە هر دو را نشانە گرفتە بود بە حذف اصلاح طلبی نائل آمد اما بە حذف اصولگرائی نە!؟ ظاهرا تمام شدن ماجرای اصلاح طبان در هستە سخت قدرت گوش شنوا یافت برای همین در این دورە بشدت بە حذف آنان بدون دغدغە خاصی دست یازیدند، اما حذف اصولگرائی نە. حال این سئوال مطرح می شود کە آیا واقعا مشکل اساسی جنبش اعتراضی، اصلاح طلبان بود، اصولگرایان یا هر دو؟ بنابر یک تحلیل منطقی باید گفت کە هر دو، اما چرا این خواست نتوانست بە یک میزان در حاکمیت انعکاس داشتەباشد و قدرت سیاسی توانست از شعار مردم در جهت منافع راست سیاسی در ایران استفادە بهینە کند؟

اگر بخواهیم شعار مردم در دی ماە ٩٦ را در شرایط امروز، یعنی در اسفند ٩٨ ترجمە واقعی کنیم، شعار این می شود "اصلاح گرا دیگر تمومە ماجرا!"

در مکانیزمهای انتخاباتی حاکمیت، حذف اصلاح طلبان هم از طرف حاکمیت امکان پذیر است و هم از طرف مردم؛ اما ظاهرا حذف اصولگرایان امکان پذیر نیست. در واقع یکدست شدن حاکمیت در روندی صورت می گیرد کە هم حاکمیت و هم مردم در آن نقش دارند، و این چنین دنیا زنگی زنگی و یا رومی رومی می شود. و  از دل چنین دنیائی آیا می توان آنچە را بسیاری انتظارش را دارند بیرون آورد؟