سالهاست راستترین طیفهای جمهوری اسلامی کە ملغمەای از جبهە پایداری، بخشهائی از سپاە (هم در لباس نظامی و هم در لباس مدنی) و تیوریسینهائی از قبیل حسن عباسی و رائفی پوراند بر طبل ضرورت وجود نیروئی بە اسم 'جوانان انقلابی' در نهادهای حکومتی می کوبند. و ظاهرا در انتخابات این دورە مجلس اسلامی چنین امری امکان پذیر شدەاست.

شاید اصطلاح 'نیروهای انقلابی' جمع کنندە نیروهائی باشد کە قبلا بە اسم جبهە پایداری و نواصولگرائی معروف بودند. این نیرو کە بقول خودش پیام مردم را در تمام شدن ماجرای اصولگرائی و اصلاح طلبی شنیدە است و آن را بە رغم خود توجیە و تفسیر می کند، اصرار دارد با واردکردن دوبارە کشور بە فاز انقلابی گری مورد نظر خود، با بسیج نیرو، بە مقابلە با ترامپ برخیزد و سیاستهای منطقەای رژیم را با استفادە بیشتر از اهرم سخت افزاری بە پیش ببرد. ظاهرا خامنەای هم در این دورە بیشتر از قبل بر حضور چنین نیروئی تاکید دارد و مهندسی بی سابقە انتخابات اخیر مجلس خود گواهی بر این مسئلە است.

البتە اصطلاح مرسوم دیگری کە در این مورد قابلا بکاربردە می شد 'تندروها' بود، اما بە نظر می رسد اصطلاح 'نیروهای انقلابی' بیشتر با شرایط جدید همخوانی داشتەباشند، تنها با این تاکید کە باید این اصطلاح را در متن نظام جمهوری اسلامی دید.

نیروهای انقلابی در وحلە اول بە نیروی مهمی در مجلس تبدیل شدەاند و بی گمان برنامە دارند کە در فاز دوم انقلاب اعلام شدە توسط خامنەای، بە تسخیر بخشهای دیگر هم دست یازند.

در فاز اول بعد از پیروزی انقلاب، هدف غالب شدن بر نیروهای اپوزیسیون داخلی بود؛ اما در فاز دوم بە نظر می رسد هدف غالب شدن بر نیروهای اصلاح طلب و بقول 'نیروهای انقلابی' لیبرالهائی باشد کە بە ارکان نظام رخنە کردەاند و دارند همچون موریانە نظام را از درون می جوند و می خورند. ترامپ نیز با سیاستهای خود چنین شرایطی را فراهم آوردەاست.

اما آنچە این نیروی انقلابی را از نیروی انقلابی رژیم در دوران بعد از انقلاب جدا می کند این است کە این نیرو در شرایط انقلابی قرار ندارد، نیروئیست کە باید خود شرایط انقلابی را از طریق اهرم قدرت سیاسی ایجاد کند، و این یعنی کودتا، تشدید سرکوب و نظامی گری.

جناح جوانان انقلابی بنابراین ، آنقدر کە یک نیروی واکنشی در مقابل منطق تحولات جامعە شناختی در ایران و در مقابل سیاستهای تهاجمی ترامپ هستند، ربطی حتی بە خود انقلاب ٥٧ هم ندارند.