نمیگویم بر اثر بیماری کرونا در گذشت. نه! هیچ کسی در ایران بر اثر کرونا نمی میرد. در اثر نبودن امکانات، در اثر پروازهای ماهان، در اثر قرنطینه نکردن قم و تهران و شهرهای دیگر، در اثر عدم تامین معیشت مردمی که قرار است خانه هایشان امن ترین جا باشد، در اثر کلاه گذاشتن بر سر سازمان بهداشت جهانی، بر اثر تلکه کردن صندوق بین المللی پول، در اثر عدم رسیدگی و تنها گذاشتن پزشکی که بر تخت بیمارش می گرید و پرستارانی که خود قربانی میشوند، فوت کرد. فریبرز رئیس دانا را مثل بقیه، جمهوری اسلامی کشت! کرونا نکشت! جمهوری اسلامی کشت!

در باره فریبرز رئیس دانا دو تا تصویر وجود دارد. یک عده سوگوار آنند که پای ثابت دفاع از زندانیان سیاسی بود/ که بود! پای ثابت دفاع از حقوق کارگران بود/ که بود. پای ثابت محکوم کردن خشونت و دیکتاتوری حاکم بود/ که بود. در مملکتی که حتی برنی سندرز بودن هم تاوان مرگ دارد، جامعه نمیتواند از امکانات شخصیتهای سیاسی مختلف، فرق نمیکند مال کدام کمپ سیاسی باشند، نمیتواند بگذرد. چرا که این جامعه ایی نیست که در آن آزادی عقیده و بیان وجود داشته باشد. آزادی تحزب و تشکل و اعتصاب وجود داشته باشد. مردم به هر روزنه ایی که بتواند ولو اندک، حق و حقوق آنها را نمایندگی کند، محتاجند. مهم نیست من و یا شما چه فکر میکنیم. مردم به این روزنه ها محتاجند. این تصویر فریبرز رئیس دانا که شخصیت خودش را برای دفاع از مردم وسط میگذاشت، قابل احترام است. مردم حق دارند که در نبود او سوگوار باشند.

تصویر دیگر اما مربوط به جدالی است که سوسیالیسم حقیقی ایران با چپ ضد امپریالیست و سنتی دارد. فریبرز رئیس دانا چپ بود، چپ ضد امپریالیست. فرهنگ عزاداری شیعی در میان این چپ جایگاه مقدسی دارد. برای همین الان دیگر دور دور اغراق گویی و عزاداری حسینی این چپ شیعی است. هر چقدر مردم به رئیس دانا به عنوان روزنه ایی برای بیان حداقل خواستهایشان نگاه میکردند، چپ ضد امپریالیست به رئیس دانا به عنوان امکانی برای یک جنبش فکری شکست خورده توده ایستی امید بسته است. رئیس دانا چپ بود ولی کمونیست نبود. توده ایی بود. رئیس دانا به جای خوشحالی کردن همان مردم کوچه و خیابان که پوسترهای قاسم سلیمانی را پائین میکشیدند، به آمریکا حمله میکرد که چرا مش قاسم را کشته است. سکوت نکرد. سکوت را رضا پهلوی کرد. فریبرز رئیس دانا اعتراض داشت به کشتن یک تروریست. رئیس دانا ابایی نداشت که در مبارزه ضد آمریکایی کنار جمهوری اسلامی قرار بگیرد. ابایی نداشت به اسم تبری از جنگ، در مقابل ماجراجوئیهای نظامی جمهوری اسلامی به خاطر عشق ضد امریکایی و ضد امپریالیستی کوتاه بیاید. رئیس دانا یک شبکه چپ ضد امپریالیست را که در دانشگاه، پرچم امریکا را آتش زده و در خارج بر علیه آمریکا امضا جمع میکردند به تیوری های آنتی نئولیبرالیستی مسلح کرد. دانشجویان خط امام مواضعش را تکرار میکردند. در مقابل تروریسم اسلامی در منطقه حرفی نمیزد، ترجیح میداد مواضع ضد امپریالیستی اش را باد بزند. فریبرز رئیس دانا ادامه کیانوری در شرایط امروز بود. تلاش کرد حزب توده فروریخته شده و آبروباخته را در شکل و شمایل جدیدی جمع و متشکل کند. هیچ وقت مواضع پرو اسلامی و ضد امریکایی اش از نگاه هوشمند ما دور نماند. راه رشد غیر سرمایه داری اش، نق های ضد نئو لیبرالی اش و مقایسه مکرون و جلیقه زردها با ایران و خامنه ایی از ما پوزخند تحویل میگرفت!

امروز اما، از صمیم قلب آرزو میکردیم که فریبرز رئیس دانا مطلقن طعمه مرگ نمیشد. آرزو میکردیم میماند، سرنگونی نظام اسلامی را میدید، فرصتی بود تا شاید در دانشگاه تهران در یک جدل فکری، مثل همه کشورهای متمدن جهان، به او میقبولاندیم که دوران ارتجاع ضد امپریالیستی با خمینی به سر رسیده است. با انقلاب ۵۷ در ایران یک چپ جدید مدرن، یک سوسیالیسم به شدت ضد اسلامی و مدرن متولد شده است که دیگر نماینده عقده های بورژوازی توسری خور ایران نیست. بازاریهایی که به زور، خیش آهن را از دستشان گرفته، به آنها کت و کراوات پوشانده و صاحب فابریکشان کرده بودند. فریبرز رئیس دانا چپ نبود. اما نماینده اعتراض عقب مانده جناح چپ بورژوازی ایران بود که فقط مشکلش سهم خواهی از غرب بود. این بخش با خمینی به قدرت رسید. ایکاش رئیس دانا میماند و غروب نهایی ضد امپریالیسم و شکوفایی این چپ مدرن را به چشم خودش میدید.