در کجای این جهان ایستاده ایم؟

متنی را که در پائین میخو انید، صحبت های مسئولانه و انسانی کسی است که در راس یکی از قدرتمندترین کشورهای جهان سرمایه داری قرار دارد، کسی که به حقوق انسانی و شهروندی هموطنانش واقف است، کسی که میداند "بنی آدم اعضاء یک پیکرند" و وظیفه تک تک شهروندان، از شهروند عادی تا صدراعظم، وظیفه دارند تا هنگام نیاز غمخوار هم باشند و تیمارگر جان های دردمند یکدیگر.
حال این را مقایسه کنید با هیولاهای عقب مانده و مانقورت های ابلهِ گریخته از قعر جهنم تاریخ، که بر میهن ما ایران حکم می رانند و جان و مال و سلامت مردم ما را بازیچه هوا و هوس های دینی و اسلامی دروغین خود ساخته اند. همینجا بگویم که این نوشته را از صفحه آقای مهدی دهنوی به عاریت گرفته ام.
با سپاس از او و آقای امید رضائی مترجم این متن.
با هم بخوانیم :

آنجلا مرکل صدر اعظم جمهوری فدرال آلمان است.
صدر اعظم آلمان:
کسانی که می‌میرند، عدد نیستند، انسانند، برای‌شان می‌جنگیم

آنجلا مرکل، صدراعظم قدرتمند آلمان دیروز دست به اقدام بی‌سابقه‌ای زد؛
او رو درو با مردم، مستقیم از قاب تلویزیون با تک‌تک آلمانی‌ها درباره‌ی بحران کرونا‌ با آن‌ها حرف زد،
در یکی از تاثیرگذارترین و بهترين نطق‌های عصر ما. چکیده‌ی سخنرانی مرکل را بخوانید:

این بزرگترین چالش آلمان، نه از زمان اتحاد دوباره آلمان که از زمان جنگ جهانی دوم است. از آن زمان تاکنون هیچ چیز تا این حد، زندگی ما در کنار يكدیگر تحت تاثیر قرار نداده ...
تنها وقتی از پس این بحران بر می ‌آییم که تمام شهروندان این را وظیفه خودشون بدانند؛
موضوع جدی‌ هست و شما هم جدیش بگیرید.
تا وقتی درمان یا واکسنی وجود نداشته باشد، تنها یک کار می‌ شود کرد:
کند کردن روند شیوع و کش دادنش به چندین ماه تا بتوانیم زمان بخریم تا دارو و واکسن کشف شود و بیمارستان‌های مان آماده باشند.
حتی سیستم سلامت ما هم که یکی از بهترین‌ها در جهان‌ هست، اگر بیماران زیادی با وضعیت وخیم به‌ آن هجوم بیاورند، کم می‌آورد.
کسانی که حال‌شان وخیم می‌شود، عدد و رقم نیستند، پدر یا پدربزرگ‌اند، مادر و مادربزرگ، همسر و انسانند.
ما جامعه‌ای هستیم که زندگی تک‌تک انسان‌ها برای مان ارزش دارد.

به همه کسانی که در بیمارستان‌ها و سیستم بهداشت کار می‌کنند:
کاری که می‌کنید خیلی بزرگ است. از صمیم قلب تشکر می‌کنم. و حالا یک موضوع حیاتی‌ است:
زندگی اجتماعی را تا جایی که می‌شود متوقف کنیم.
دولت به کار خودش ادامه خواهد داد اما هر چیزی را که انسان‌ها و جامعه را تهدید کند، باید کاهش بدهیم.
محدودیت‌های کنونی در تاریخ جمهوری فدرال آلمان سابقه ندارند.
برای کسی مثل من که آزادی سفر حقی بوده که براش سخت جنگیدم، چنین محدودیت‌هایی فقط در شرایط کاملا اضطراری توجیه‌ پذیر هستند اما فعلاً این محدویت‌ها برای حفظ جان انسان‌ها ضروری‌اند.

تضمین می‌دهم:
دولت همه کار می‌کند تا تاثیر اقتصادی بحران را کاهش بدهد و فرصت‌های شغلی را حفظ کند.
اقلام ضروری همیشه موجود خواهند بود.
قفسه‌های خالی فروشگاه‌ها به سرعت پر می‌شوند.
احتیاط در خرید خوب است، انبار کردن اما بی‌معنی و کاملاً ضد هم‌بستگی‌ست.
از کارکنان سوپرمارکت‌ها تشکر می‌کنم.
آن‌ها سر کار می‌روند تا چرخ این مملکت به معنی دقیق کلمه بچرخد.

اما اقدامات دولت خنثی می‌شوند اگر ابزار اصلی علیه شیوع بیماری به کار گرفته نشود:
این ابزار خود ما هستیم. وحشت نکنید، اما هرگز فکر نکنید که شما کاره‌ای نیستید.
از هیچ‌کس نمی‌شود صرف‌نظر کرد.
اپیدمی نشان می‌دهد که ما چقدر آسیب‌ پذیر و چقدر به همدیگر وابسته‌ایم.
همه برای کنترل این وضعیت نقش دارند.
نفرین نشده‌ایم که واگیری سریع ویروس را منفعلانه تماشا کنیم.
ابزاری علیه‌ش داریم:
باید ملاحظه داشته باشیم و از هم فاصله بگیریم.
می‌دانم سخت‌ است.
می‌دانم که در زمانه‌ی سختی می‌خواهیم به هم نزدیک باشیم، از نظر فیزیکی هم نزدیک باشیم. اما در این لحظه درست برعکسش‌ درست است.

هیچ‌کس را تنها نگذارید.
باید به عنوان خانواده و به عنوان جامعه، راه دیگری (جز نزدیکی فیزیکی) پیدا کنیم برای با هم بودن، راه‌های خلاقانه که از پس ویروس بربیایند. باید راه‌هایی پیدا کنیم دوستی‌مان رو نشان بدهیم. یک بار دیگه شروع کنید به نامه نوشتن. پست که کار می‌کند.

از همه با جدیت تقاضا می‌کنم: از قوانینی که فقط برای مدت کوتاهی وضع شده‌اند پیروی کنید.
دولت بررسی می‌کنه که چه چیزی را باید اصلاح کرد و چه اقدام دیگری ضروری‌ست.
این وضعیت دینامیک‌ست و باید یاد بگیریم و با ابزارهای جدید واکنش نشان بدهیم.
شایعه‌ها را باور نکنید.
با یک وظیفه تاریخی مواجهیم که فقط در کنار هم دیگر از پسش بر خواهیم آمد.

مطمئنم از بحران عبور می‌کنیم.
اما چند نفر از عزیزان‌مان رو از دست خواهیم داد؟
بخش زیادی از آن به خود ما بستگی دارد.
می‌توانیم تصمیم بگیریم با هم هم‌کاری کنیم و محدودیت‌های کنونی را بپذیریم.
به تک‌تک ما بستگی دارد.
حتی با این که این تجربه بی‌ سابقه‌ است، باید برمبنای دل و عقل‌مان رفتار کنیم.
مراقب خودتان باشید.