طبقه متوسط فرهنگی، معلمان، پرستاران، کارمندان، اقشار مرفه، بدنه کارشناسی جامعه ‏و روشنفکران فقیر به راهی رفتند و بخش بزرگی از محرومان حاشیه‌نشین، بنیادگرایان ‏قضا و قدری، اقتصاد سایه، بخش‌هایی از اقتصاد رسمی، روحانیت قشری و سنتگرا و ‏هسته سخت قدرت به راهی دیگر.‏

در حالی که گروه نخست بر راه‌حل مورد اجماع جهانی، کاستن از شتاب و سرعت ‏حرکت ویروس و حفاظت از شبکه درمان کشور از جمله ار طریق اعمال قرنطینه قهری ‏پای می‌فشارد، گروه دوم به دنبال باز گذاشتن همه دروازه‌ها به روی ویروس، تلفات حد‏اکثری، پاکسازی نسلی و بازگشت به وضعیت عادی در کوتاه‌ترین زمان ممکن است.

در فضای به‌شدت قطبی، بحرانی، سیاست و دین‌زده ایران در بهمن ماه ۹۸، کرونا ‏بلافاصله بعد از ورود، سیاسی و دینی شد. دین و سیاست مسلط تلاش کردند تا با کنار زدن ‏نظام تدبیر و درمان، فرمان کرونا را در دست بگیرند. بازی اما مطابق میل ارباب دین و ‏سیاست پیش نرفت و کرونا فرمان دین و دولت را بدست گرفت تا هر دو را به دیوار ‏بکوبد.

دو ماه بهمن و اسفند دوران نبرد تاریخ‌ساز میان تخصص و علم با تعبد، جهل و نفع‌‏پرستی بود. خروج یک میلیون اتومبیل با حداقل سه میلیون سرنشین از تهران و شهر‌های آلوده به سمت شمال و مناطق آلوده دیگر، نقطه عطفی در این نبرد بود. در نوروز ‏‏۹۹ “ائتلاف کرونا، خشک‌اندیشی، جهل و حاشیه” بر “ائتلاف تخصص، علم و متن” ‏پیروز شد و راه حل مقابله گله‌ای، به گونه برگشت‌ناپذیری غالب گردید. تشییع جنازه ‏وسیع سر- پاس اسداللهی و بازگرداندن پزشکان بدون مرز، از جمله نشانه‌های دیگر این ‏‏”پیروزی” هستند.

ایران بعد از پانزده فروردین، وقتی مسافران نوروزی جابه‌جا شوند، کشوری به تمام معنی ‏آلوده خواهد بود که به طور کامل به تسخیر کرونا در آمده است. هیچ دشمنی تا کنون، به ‏این سرعت ایران را فتح نکرده بود!

در سیاه-بهاری که پیش‌رو داریم، “ائتلاف سیاه جهل”، با میلیون‌ها مبتلا، کمر شبکه ‏درمانی کشور را خواهد شکست و “ائتلاف بزرگ علم و تدبیر” محروم از شبکه درمان ‏کشوری، ناگزیر است که همه نیروی خود را بر پیشگیری و درمان خانگی متمرکز کند.

پیش‌بینی آینده دورتر غیرممکن است. جهان قطعا بر کرونا پیروز خواهد شد و روند‌های جهانی بعد از شکست کرونا، دستخوش تحولات بزرگی می‌شوند. این تحولات بر ‏کشور ما نیز سایه خواهند انداخت و همانگونه که ولایت مطلقه مافیا به پاکسازی ضعفا ‏دست یازید، منطق مشابه مدیریت چشم - شیشه‌ای جهان، با کشورهای ضعیف معامله ‏دیگری نخواهد کرد.

در ایران اما، “ائتلاف سیاه” دوام نخواهد آورد. “حاشیه” اگر تن به قرنطیه نداد و نمی‌‏دهد، از سر فقر و ناچاری است و زمانی که نتایج فاجعه‌بار این تمرد در مقابل فرمان ‏عقل، با تلفات سنگین و تشدید فقر و فلاکت آشکار تر شود، بالاتر از سیاهی هم رنگی در ‏چشم‌انداز ظاهر خواهد شد: رنگ طغیان و شورش! طغیانی که نه فقط آبان ۹۸، بلکه ‏بهمن ۵۷ هم در مقابل آن بازیچه‌ای بیش نخواهد بود.

ولایت مطلقه مافیا، بعد از قتل عام کرونا، باید با اتکا به روحانیتی رسوا و آبروباخته و ‏پاسدارانی درهم‌شکسته در عزای باورها و عزیزان خود، اقتصادی فروپاشیده، سیاستی ‏کلنگی و اسیر در چنگال تحریم، به جنگ کل ملت ایران برود. حاشیه شورشی، این بار نه ‏در کنار روحانیت که در کنار متن آگاه و خردگرا قرار خواهد گرفت و ایران فرصتی بی‌‏همتا برای گذار به دموکراسی بدست می‌آورد. فرصتی که ممکن است به سرعت بسوزد. ‏شورش‌های کور کشور را در امواج خشونت و بحران غرق کند و یا سردارانی پوپولیست ‏و عوام‌فریب، از آب گل‌آلود ماهی بگیرند.

همه چیز در گروی آن است که متن خردگرای ‏جامعه، سیاست و سازمان خود را تولید و همراهی حاشیه درس آموخته از بحران با خود ‏را پایدار سازد . کار ناتمام بهمن ۵۷ باید زمانی به این یا آن شکل تمام بشود: سیاه‌چاله یا ‏گذار به دموکراسی. انتخاب با جامعه سیاسی ایران است و زمان زیادی برای از دست ‏دادن باقی نمانده است. ‏