عاشق قناری
بلند می شود، در اطاق چرخی می زند، مقابل قفسه قناریش می ایستد.نزدیک دوهفته است که در این خانه قرنطینه است.دو هفته ای که به او فرصت داده در تنهائی خود بنشیند و تا جائی که ذهش یاری می کند خاطراتش را بیاد بیاورد. روی جزئیات آن مکث نماید ،جزئیاتی که قبلا توجهی به آن ها نداشت.
تما م نامه های دوستان وکسانی که با آن ها نامه نگاری کرده وسال هاست که نگاهشان داشته بیرون می آورد ومجددا می خواند وبه تک تک آنها فکر میکند."باید دسته بندیشان بکنم ."
این روز ها بخشی از سر گرمیش سر به سر نهادن با این قناری است. هیچوقت شرایط کارش به او فرصت نداده بود، که زمانی طولانی با قناریش باشد و در حرکات اوخیره شود و به تنهائی او وگرفتاریش در این قفس کوچک فکر کند.
تنهائی دائم ریز شدن در جزئیات پیرامون را به همراه دارد.
قناری کوچک در قفس خود از روی میله چوبی بر روی میله دیگر می جهد فاصله دو میله بقدری کوتاه است که قادر به باز کردن پر های خود نیست. تلاش میکند ، بی آنکه بنشیند دور قفس پروبالی بزند. به سرعت در حالی که پرواز می کند گاه خود وگاه پر هایش به دیوار قفس بر خورد می کند ، پری کوچک ولطیف از تنش کنده می شود جرخ زنان وبه آرامی برکف قفس می افتد . قناری خسته از این پرواز هراس انگیز روی میله مینشیندوبعد مدتی این پا و آن پا کردن شروع به آواز خواندن می کند.
دو هفته تنهائی محض فرصت خوبی برای خواندن و فکر کردن به او می دهد .این اولین بار نیست، که تنهائی را تحربه می کند. زندگی او انباشته از این تنهائی است،که فقط یک بار آنرا خود انتخاب کرده بود .این ششمین تنهائی اوست. ششمین خوان که اگر عبور کند، خوان هفتم خوان نهائی خواهد بود.
خوان های عبور کرده مانند فیلمی از مقابل دیدگانش عبور می کند."باید عبور از این خوان ها رابنویسم .در زندگی انسان ها از خوان های متعددی عبور می کنند، هر کس در این عبور تجربه منحصر به فرد خود را اندوخته می کند ،زندگی هیچکس شبیه زندگی دیگری نیست .
هر پیچ کوچک مسیر دیگری در پیش روی انسان می نهد.تمامی زندگی رویائی بیش نیست. خوان های زندگی نتیجه دیدن این رویا هاست.اکثریتی قادر به دیدن این رویا نیستند .چه خوشبخت است، آن که رویائی می بیند بسادگی از کنار آن عبور می کند ویا رویایش از تصور یک زندگی ساده فرا تر نمی رود ویا زندگی مجلل دیگری را درتصویرخود جان می بخشد وراحت روز مرگی ، و در رویای دیگری زندگی کردن رابر سختی جستجوی آن ترجیح میدهد.
رنج از آن کسانی است که به جستجوی رویا های خودسختی و ناهمواری راه را به جان می خرندتا به حیات مفهوم و زیبائی ببخشندوآن رویائی بزرگتر از رویای آزادی نیست . راهی که طی طرق آن جز با عشق و عاشقی ناممکن است."
برمی خیزد باز چرخی در اطاق می زند . آزادی این زیباترین خواست انسان از هبوط آدم تا امروز .مقابل قفس قناری می ایستد ، به پر زدن دیوانه وار او در قفس کوچک خیره می شود.قناری روی میله ای می نشیند .اندکی بعد شروع به خواندن خواهد کرد. فکر می کند، چه میزان این قناری را دوست دارد ؟ ودلبسته اوست .قناری نمی خواند درست روی میله نشسته ودر چشمان او خیره شده است .
"این چگونه دوست داشتن است که به من اجازه یک پرواز بلند و آزاد را نمی دهد؟ مگر نه نخسین نشان عاشقی رها کردن معشوق است و دادن آزادی به او !"
به اطاق های خانه در بسته آن نگاه می کند، به حرکت مدام خود از اطاقی به اطاق دیگر می اندیشد، دلتنگی سنگینی که همین چند روز قرنطنه درقلبش تلانبار کرده است.
به آرامی دریچه قفس را باز می کند قناری کوچک را در مشت می گیرد، طپش تند قلب کوچک اورا درکف دست خود احساس می کند، بوسه ای بر کاکل او می نهد، پنجره را باز می کند ،قناری رها میشود ،به سرعت عرض خیابان را طی می کند و برشاخ درختی می نشیند. نمی داند این قناری که جائی جز قفس ندیده چند روز زندگی آزاد را تجربه خواهد کرد؟این مهم نیست.مهم بال گشودن در فضای بیگران است برای پرنده ،پروازی بدون بر خورد با میله های قفس ، نخستن درس قرنطینه !دقیق شدن بر آنچه که قبلا به راحتی از کنارش عبور می کردی ! ابوالفضل محققی