از دوشنبه در ایالت ما (نوردن وستفالن) زدن ماسک اجباری می شود. دیروز با مشتری ها سر این قانون حرف می زدیم. تقریبا همه نگران گرمای هوا، تنفس زیر ماسک و البته قیافه شان بودند. خیلی ها به شوخی می گفتند که ماسک را در کیف و در دستشان خواهند گرفت و فقط در مواقع ضرور به چهره خواهند زد. حتی یکی دو نفر هم از تعرض به آزادی های خصوصی گفتند که به دولت ایالتی چه ربطی دارد قانون بگذراند ما چه بپوشیم. با آنها حرف می زدم و به یاد کرونایی که زنان ایران از چهل و چند سال پیش به آن مبتلا شدند افتادم. به کرونایی که به جان هر زنی که قبول کند مسلمان است می افتد. یک چیز مزاحم را باید بر سرش، زیر گردنش و در بدترین حالت بر چهره اش تحمل کند. ویروسی که هیچ وقت از آن خلاصی نداری. در هفت سالگی به آن مبتلا می شودو تا وقتی زنده است جزئی از بدنش هست. یک عنصر ناساز که اگر فقط یک هفته از شرش خلاص شوی، از یادش می بری. مهمانان زیادی داشتم که روز بازگشت به ایران صاف و ساده این پارچه ی مهمل و بیهوده را فراموش کردند و فقط در فرودگاه و با دیدن زنان دیگری که روسری بر سر داشتند یادشان آمد که کرونای اسلامی دارند و باید سر و گردن را بپوشانند. به یکی از مشتریان بی اختیار گفتم حالا بعد از این هر وقت خواستید بگویید که پوشش اختیاری ست و هر کس می تواند بر اساس فرهنگ و مذهبش حجاب بگذارد یا نگذارد یاد این روزها و این ماسک بیافتید. یادتان بیاید که یک مشت مرد نشستند و برای زنان تصمیم گرفتند که باید این طور خود را بپوشانند. جواب یکی شان را اینجا برایتان می نویسم که پس باید برای این مردان و آنها که به خود اجازه می دهند از این قانون دفاع کنند، دهنبند را  اجباری کرد. باید برای مردانی که تصمیم گرفته اند زنانشان چنین چیز بی فایده ای را برای تمام عمر با خود حمل کنند دهن بند را اجباری کرد. نه برای یک دوره ی کوتاه بلکه برای تمام عمر، حتی اگر شد در خواب هم نگذاریم آن را بردارند، مگر در سریال ها و فیلم هاشان همین را برای زنان اجباری نکرده اند. بگذار بفهمند این گره زیر گلو، این پارچه بر سر، این روبند جلوی دهان چه معنا دارد، بگذار راه نفس بر آنها هم تنگ شود.