هزار تا فیلم در دنیا درست شده در باره رابطه زیبای یک دختر سیزده/ چهارده ساله با پدرش. صدها آهنگ و ترانه به یاد ماندنی در دنیا وجود دارد در وصف عشق پدر و دختری در این سن و سالها. میلیونها نفر، شاید هم بیشتر، زنانی وجود دارند که هنوز در سن کهولت از رابطه عمیق و زیبای خود با پدرانشان در کودکی و نوجوانی صحبت میکنند.
اینجا در غرب که ما از دست جمهوری اسلامی فرار کرده ایم، روزمره این پدرها و این دخترها را در رستورانها در حال غذا خوردن می بینیم. در حال دویدن با هم، در حال راه رفتن و صحبت کردن، در حال کوهنوردی، شنا، در حال صبر پر حوصله پدر برای پرو لباس دخترها در فروشگاهها، در حال چک و چانه زدن با معلم ها برای درس و مشق، در حال یاد دادن رانندگی، در حال پاک کردن اشک بر گونه دختر بچه هایی که سر از تخم در اورده و دنیای پیرامون خود را کشف میکنند.
الان چهل سال است این تصویر، تصویر این رابطه انسانی، تصویر این فاصله سنی رابطه پدر و دختر در ایران از همه جا حذف شده است. مثل داعش میماند که در عراق و سوریه مجسمه ها را و بناهای تاریخی را با کلنگ خراب و حذف میکردند. همین کار را با پدرها و دخترها و مادرها در ایران کرده اند. با داس اسلام زدند، یک بخشی از یک رابطه انسانی را یک تاریخی را از این سرزمین حذف و داغان کردند. کدام سفیر و وزیر و وکیل را در ایران می بینید که دست دخترش را گرفته به فلان جا میرود؟ یک تصویر حداقلی شبیه رابطه اوباما با دخترهایش، شبیه رابطه جاستین ترودو با فرزندانش، شبیه رابطه عقب مانده ترین سفیر و وزیر و وکیل در ناکجا آباد جهان در ایران نمی بینید. به عوض از آن هیتلر گور به گور شده، آن پیرمرد خنگ جلاد و موسس این جمهوری گیلیاد بگیر تا رهبر جمهوری اسلامی، از وزیر و وکیل و رسانه بگیر تا آخوند محل، مدام میشنوید که دختر بچه را نباید روی پای پدر نشاند! دختر بچه یک وسیله ارضا جنسی لشکر شیعه است! دختر بچه باید روسری سر کند! دختر نباید جلو پدر بخندد. جلو پدر برقصد. به همین روشها فاک زدند به احساسات مردم یک مملکت! کاری کرده اند که یک پدر نمیتواند فرزند خودش را موقع مشایعت در فرودگاه بغل کند و ببوسد. الان دیگر این تصویر تا فیها خالدون مغز انسانها برده شده است. کودک یک وسیله است. یا باید او را فروخت، در معرض نمایش گذاشت و از طریق کارهای سخت، ورزش و قر دادن و خوش سخنی در اینستا و تلگرام از قبلش پول به جیب زد، یا باید نان خور را کم کرده، از کودکی او را شوهر داد و خفه کرد! الان دختر بچه سیزده ساله در ذهن و روانشناسی مردم، یک تصویر معین است. یک کودک نیست به اندازه قاب الیزابت خوش خنده که پدرش را دست می اندازد، ماریا که به پدرش نهیب میزند تا شکمش بزرگتر نشده ورزش کند، تصویر ددی سارا نیست. تصویر رابطه حامد اسماعیلیون و ری رایش نیست. تصویر عایشه و حضرت محمد است! تصویر رومینا با پدر قاتل است. تصویر رومینای سیزده ساله است که یک مرد سی ساله شانه بالا می اندازد و با وقاحت تمام میگوید از ده سالگی با او رابطه داشتم!
فاجعه فقط قتل این دخترک نیست، فاجعه، قتل عام تاریخ یک مملکت است. فاجعه برگرداندن ما به عصری تاریک و ناشناخته است. فاجعه، قتل عام تصویر ماست. فاجعه حذف انسانها، روابطشان، عشقشان و حیوانی کردن مناسبات آنها با هم است. حتی حیوانات با فرزندان خود چنین نمیکنند که در اسلام مرسوم است. دیگر هر چقدر به ذهنمان فشار بیاوریم تصویر نداریم. تصویر رابطه پرویز پرستویی و دخترش را نداریم، بر عکس دهها فیلم از او داریم که چشمانش را میچرخاند و به زن و دخترش در فیلم دستور میدهد از خانه بیرون نیایند. تصویر شهاب حسینی را داریم که میخندد و میگوید بعله همسر من چهارده سالش بود که عاشقش شدم!

ریختند، به ما حمله کردند! تا سرمان را برگرداندیم، غارتمان کردند و هست و نیستمان را بردند! تصاویر ما را بردند. احساساتمان را بردند. بچه هایمان را بردند. پدرانمان را بردند. تنها مملکتی هستیم که روز پدر نداریم ! به جایش هر روز قتل عام دختر بچه ها را داریم که در فاصله بین مدرسه و خانه برای شوهر دادن کشته شدند. تنها مملکتی که پدرانش داس به دست شده اند! ما تنها مردم جهانیم که چهل سال ما را زدند، غارتمان کردند. حذفمان کردند!