رفتن به محتوای اصلی

دختری جوان نمی دانم با موهای آبی یا سرخ ،راهی زندان اوین
22.06.2020 - 12:56

دختری جوان نمی دانم با موهای آبی یا سرخ ،راهی زندان اوین

بیست و پنج سال بیشتر ندارد با چشمانی درخشان وشاد اما بسیار جسور وهوشیار. بالباس های خاص خود که من نام این گونه لباس را لباس اعتراض می گذارم وگیسوانی که برنگ های مختلف در می آورد. من این موهای رنگ کرده را خاری درچشم حکومت اسلامی نام می نهم .
با لبخندی شیرین که هاله ای ازسرکشی و قدرت جوانی را با خود دارد. لبخندی که درونی پاک وانسانی را بنمایش می گذارد.دختری با سیمائی خاص و منحصربفردخود در میدان مبارزه با اسبتداد حاکم. دختری که سد ترس های نهاده شده برسر راه مبارزان راکه توسط دستگاه های سازمان داده می شود درهم می شکند ، تن به حقارت پوزش از رهبر نمی دهد شرف زندان را بر حقارت نامه نوشتن به رهبررا بجان می خرد.
او نه در کنار غارتگران مجموعه نیشکر هفت تپه ،بلکه در کنار زخمتکش ترین وستم دیده ترین بخش جامعه یعنی کارگران می ایستد .همراه "بخشی ها" مشت گره می کند و فریاد اعتراض و داد خواهی سر میدهد.برسختی شکنجه وزندان طاقت می آورد تا از شرف و حیت انسانی کارگران نیشکرهفت تپه دفاع کند.
هر بار که خبری از او می شنوم، عکسی از او می بینم دلم می لرزد. باز بااین جسم تماما روح چه می کنند ؟
چرا دست از سر این دخترجوان که جای دختران ما را دارد بر نمی دارند ؟
بی اختیار از ذهنم می گذرد، خنده ای پیروز مندانه از ته دل می کنم ! نه! این اوست که دست از سر این جانیان حکومتی بر نمی دارد.این اوست که با شهامت و اتکا بنفسی تحسین بر انگیزدر جایگاهی که خود تعین می کند با سیمائی که متعارف نرم های حکومت اسلامی نیست بعنوان یک فعال اجتماعی ومدافع حقوق ستم دیده گان در کنارمعترضان می ایستد تا از حقوق انسانی وشهر وندی خود وشهروند ایرانی دفاع کند.
مسلما نامش را می دانید! نامش "سپیده قلیان" است. جزء نام هائی که باید با اخترام نوشت وبا اخترام از آنها یاد کرد.
امروز کمتر کشوری در جهان است که زنانش این چنین مقدم تر از مردان با شهامت در پیشاپیش مبارزه سیاسی ، اجتماعی ، حرکت می کنند .در مقابل تمام تهدیدات می ایستند تا از شرف ما دفاع نمایند.زنانی که لرزه بر پشت جباران این دوره از تاریخ ایران زمین می اندازند.
آرش نمادی از قهرمانی و دلاوری توام با فداکاری در تاریخ اسطوره ای سرزمین ماست. مردی که جان در تیر نهاد تا از استقلال و آزادگی ما دفاع کند .اما امروز مانه یک کماندار بل ده ها کماندار با خجسته نامهای متبرک زنانی چون نسرین ستوده ، نرگس محمدی ،سپیده قلیان ، آتنا دایمی ،گلرخ ابراهیمی و.. داریم،
زنانی چون زینت جلالیان ،مریم اکبری منفرد که سال هاست سختی زندان های جمهوری اسلامی را طاقت می آورند. هر کدام از این شیر زنان آرش زمانه ما هستند شیر زنانی که مادرند! غم فرزندان دارند! اما غم مردم ؛غم آزادی و مبارزه با حکومت فاسد را برراحتی خود ارجح می دانند. زنانی نه کمتر از آرش!
سرزمین غریبی است این ایران زمین.کشوری چون قله دماوند که درونش پیوسته آتشی در قلیان است ،کشوری با عظمت که صد واندی سال قبل انقلابی چون مشروطیت را رقم زد. زنانش در تبریز بر گرسنگی طاقت آوردند یونجه خوردند ومشروطه گرفتند. مردمی که زنی چون قرته العین رادر اوج استبداد در دامن خود پروش داد. زنی که با خون خود شعرنوشت واز آزادگی زن دفاع کرد.
امروز هیچ عرصه سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی نیست که زنان در آن نقشی اساسی ایفا نکنند.اکثر تشکل های همیاری مردمی ، جمعیت های دفاع از محیط زیست ,نهاد های کمک رسانی به آسیب دیدگان از عوامل مختلف اجتماعی تا بلایای طبیعی،درهمه وهمه نقش زنان بسیار برجسته است.هیچ اعتراض اجتماعی نیست که زنان در آن حضوری چشم گیر نداشته باشند.
براستی چه میزان این سرزمین ونسل جوان آن را می شناسیم ؟ سپیده قلیان راکه امروز با آن موهای آبی رنگ ،کفش های کتانی و لباس های گلدار رنگارنگش با آن لبخندی که خشم حکومت بر می انگیزد و حاضر به نوشتن نامه به مستبد نشسته بر اریکه قدرت نشد وتن به زندن اوین داد را می شناسیم؟
او که نماد نسل جدیدی است!متفاوت با سنت های دگم وبسته ما. دختری جوان ،شجاع و نترس ! آماده برای دادن هزینه ای سنگین برای آزادیخواهی و عدالت !
آیا مبارزه این فرزندان ما،این جوانها ما را بفکر وا نمی دارد؟ این پرسش را در مقابل ما نمی نهد که قدم های اپوزیسیون خارج از کشور برای راه اندازی حد اقل یک کمپین دفاع از این زنان واین دختران چیست؟ هرچند آنان بدون حمایت این اپوزیسیون بیمار و گرفتار در خود به مبارزه خود ادامه می دهند ! مبارزه آن هاست، مبارزه این نسل است که تکلیف حکومت را روشن خواهد ساخت.
آیا نشانه های حداقل فکر یک همگرائی وعمل مشترک وبرداشتن قدم های لازم از طرف اپوزیسیون خارج از کشورباعث دلگرمی این فرزندانمان نخواهد شد؟آن ها چه درس هائی از ما بعنوان مخالفان در تبعید خواهند گرفت ؟ آیا همگامی وهم صدائی ما در دفاع ازاین عزیزان باعث دلگرمی مبارزان دلسرد شده از ما خارج نشینان نخواهد شد ؟ درسی که با اتکا به سال ها مبارزه ،تجربه و موهای سفید شده خود به این نسل جوان می خواهیم بدهیم چیست ؟
انصافا چه میزان جدا از منت های شخصی ،گروهی و جایگاهی خود در جهت حداقل همکاری ها گام بر داشته ایم ؟آیا هر تک تک ما قادریم کمکی در خور به این مبارزان جوان بنمائیم؟ چرا قادربه سازمان دادن یک اتوریته جمعی بر مبنی برابر حقوقی و دادن ارزش هر فرد برمبنای نقش تاثیرگذاراو،میزان وظیفه گرفتن وعمل کردن او به آن نیستیم؟ نگاه واقعی به توانائی وارزش های اجتماعی و مقبولیت عمومی که می تواند مبنای این اتوریته و برداشتن قدم های نخستین باشد. ماهم در نهادن چنین حکم نا عادلانه بر گردن این دختر جوان فعال اجتماعی مقصیریم !
امروز دختری شجاع نمی دانم با کدام رنگ موولباس خاص خود راهی زندان اوین شد. با چشمانی با هوش ودرخشان بالبخندی برلب.
لبخندی به نشانه عظمت روحی که فراترازترجسم قدم بر میداشت.
مبارک باد آن جامه که اندر رزم پوشندش
گوارا باد آن باده که اندر فتح نوشندش
شما را باده و جامه
گوارا و مبارک باد. سیاوش کسرائی
ابوالفضل محققی

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

کیانوش توکلی

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.