کسی که در کاری موفق نبوده، توصیه کننده ی خوبی برای انجام آن کار به دیگران نیست.

کسی که در کاری با عرض معذرت گند زده و گند زدن اش موجب از میان رفتن بسیاری از جان های جوان شده، به طور مطلق توصیه کننده ی خوبی برای انجام کارهای مشابه آن کار نیست.

فرخ نگهدار که «انصاف نیوز» او را فعال سیاسی چپ‌گرا و رهبر سابق سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) می نامد، در زمان رهبری سازمان اکثریت، افتضاحات بی شمار به بار آورده و موجب قتل و کشتار جوانان بسیاری شده و از همین رو نه تنها صلاحیتی برای نظر دادن ندارد بلکه باید تا آخر عمرش در کنج عزلت بنشیند و به خرابکاری هایی که در زمان تصدی رهبری اکثریت، کرده بیندیشد تا عمر بگذرد و ساعت خاموشی ابدی اش فرا برسد.

این جناب، اما نه تنها چنین کاری نکرده و نمی کند بلکه همچنان قبراق و سرِ حال، بدون این که به روی مبارک اش بیاورد که عامل نابودی زندگی های بسیار بوده، همچنان در لندن به کار نظر دادن و نظر پراکندن و مقاله نوشتن برای انصاف نیوز و انصاف نیوز ها مشغول است و تو گویی در طول ۴۰ سال گذشته نه خانی آمده نه خانی رفته!

حالا نظر دادن به کنار، این که ایشان می گوید و تکرار و تاکید می کند که «همیشه به چیزی یقین داشته»، داغ دل جوان از دست دادگان را تازه می کند و بر زخم باز آن ها نمک می پاشد.

از فرمایشات اخیر ایشان که در «انصاف نیوز» مکتوب فرموده یکی هم این است که:
«همیشه یقین داشته‌ام که اصلاح‌پذیری جمهوری اسلامی مستلزم رواج و نهادینه شدن گفتگوی انتقادی با دستگاه رهبری جمهوری اسلامی است.»

حقیقتا آدم می ماند که چه بگوید! آیا مصلحت آن است که در مقابل پیرمردی که به نظر می رسد دچار مالیخولیای سیاسی شده سکوت اختیار کند و چیزی نگوید، یا این که دستکم به کسانی که به این امامزاده دخیل بسته اند یا قرار است دخیل ببندند نشان دهد که با چه «آدم اشتباهی» یی رو به روست؟

به حرف های نگهدار دقت که بکنیم می بینیم که بوی نای ۴۰ ساله می دهد.

«آقای سید محمد موسوی خوئینی‌ها از ابتدای انقلاب تا امروز پیوسته و پایدار پاره‌ی جدایی‌ناپذیر تنِ نظام بوده و در درون و برون در راه اصلاح امور در جمهوری اسلامی مجاهدت داشته است.»

یا در جای دیگر می گوید:
«ملت ما امروز بیش از هر زمان دیگر نیاز دارد به روزهای قبل از ۳۰ خرداد ۶۰ بازگردد.»

ظاهرا کسی نیست که به ایشان بگوید، نزدیک به ۴۰ سال از سال ۶۰ گذشته و اگر قبل از ۳۰ خرداد ۶۰، حکومتِ درجه ی یک و ایران سازی هم اداره مملکت را بر عهده داشت، بازگشت به آن با پیشرفتی که جهان در این ۴۰ سال کرده احمقانه بود چه برسد به این که حکومت وقت، حکومتی به شدت متحجر و جاهل و قاتل بود و آرزوی بازگشت به آن دوران «طلایی»(!) آرزوی انسانی ابله و بیمار می تواند باشد نه یک نظرنویس امروزی ساکن لندن!

چه بگوییم، که نگفتن مان بهتر است و سکوت در مقابل این یاوه ها، حداقل موجب آزار بازماندگان آن سال های شوم و پر از نکبت و ادبار نمی شود.