نە شرقی نە غربی شعار استراتژیک جمهوری اسلامی و معرف هویت مستقل این نظام در رابطە با اردوگاە شرق و غرب در مقطع انقلاب بهمن سال ٥٧ بود، اما بە نظر می رسد با فروپاشی اردوگاە شرق و ادامە دشمنی با ایالات متحدە آمریکا در غیاب اردوگاە شرق، کم کم نظام اسلامی برای تداوم این دشمنی نیاز بە گرویدن بە دوستی شرقی دارد. اگرچە این دوست، دیگر آن اردوگاە شرق در معنای قدیمی خود نیست، اما در زیر فشارهای خردکنندە ایالات متحدە بناچار بدان گرویدەاست و هم اکنون با انعقاد قرارداد ٢٥ سالە با حکومت چین تقریبا در تمامی زمینەها، راە را بکلی برای شرقی شدن البتە در فرم و مدل جدید آن بازکردەاست.

جمهوری اسلامی البتە می تواند مدعی شود کە بە شعار راهبردی خود، یعنی نە شرقی نە غربی، کماکان متعهد است، زیرا اساسا هدف از این شعار دوری گزیدن از شوروی و اقمار آن بود، اما از دست رفتن موازنەای کە همیشە بنوعی در منش جمهوری اسلامی در رابطە با سیاست خارجی وجود داشتەاست کاملا بخوبی نشان می دهد کە نظام اسلامی بە شیوە کامل وارد فاز دیگری از عمر سیاست خارجی خود شدەاست. در واقع پدیدەای کە انتظار آن می رفت در دوران شوروی روی دهد هم اکنون در دوران پسا شوروی اتفاق افتادەاست، اگرچە دیگر نە از راە رشد غیرسرمایەداری خبری باقی ماندەاست و نە از مبارزات ضد امپریالیستی بە روال سابق.

بی گمان عامل اصلی چنین گرایشی ناامیدی نظام بویژە از اروپا در شرایط تشدید تحریمهاست، اما یکی از عوامل مشوق نظام می تواند این باشد کە دیگر در داخل کشور نیروی سیاسی جدی وجود ندارد کە گرایش بە چین منجر بە تقویت آن و مطرح شدن بیشتر آن در سطح افکار عمومی شود؛ و اساسا حزب کمونیست چین هیچ تمایلی بە ایجاد چنین احزابی و پشتیبانی از آنها ندارد. بنابراین جمهوری اسلامی کاملا فارغ از هر گونە ترسی در داخل کشور حرکت می کند.

تردیدی نیست کە اتخاذ چنین راهبرد جدیدی پیامدهای کاملا نوینی برای کشور دربرخواهد داشت. نظام بە طرف شرق جدید گرائیدە است و این در آیندە از جملە در زمینە همکاری های امنیتی و نظامی تبعات جدیدی برای کشور دربرخواهد داشت. ظاهرا مانور مشترک چند ماە پیش ایران با چین و روسیە در دریای عمان و اقیانوس هند مانوری جدی بود، و از همان مقطع می بایستی بە شیوە جدی تر بە روابط چین و ایران نگریستە می شد.