نگاه به شرق پروژه ای ضد ملی، برای تضمین حیات جمهوری اسلامی است

اکنون دیگر محورهای اصلی پیش نویس قرار داد 25 ساله دولت چین با حکومت جمهوری اسلامی بر بسیاری روشن شده است. در این میان کسانی از فعالین سیاسی با استناد به غیر معتبر بودن اطلاعاتی که در مورد همکاریها ی سه جانبه چین ایران وروسیه برای مقابله با نفوذ آمریکا و تسلط بر منطقه حلیچ فارس از سوی یک مفسر اقتصادی بریتایایی منتشر شد، اهمیت اصل این قرار داد را به حاشیه رانده وبر این متمرکز شدند که اطلاعات منتشر شده در مورد همکاریهای نظامی مورد ذکر،تاکتیک تبلیغاتی حکومت ایران برای ترساندن آمریکا و کشاندن ترامپ به پای میز مذاکره و سازش با وی است، بعضی از این مفسرین نیز، اصولا توجه اپوزیسیون به این جنبه از قرار داد را به سخره گرفتند؛ بدون اینکه خود بر جنبه دیگر این قرار داد یعنی بخش اقتصادی آن کوچکترین درنگی بکنند. روی اصلی این سخن، نه با این مفسرین است و نه با کسانی استکه به دفاع از آن به دنبال "دروغگوی کبیر" خود "رگهای گردن به حجت قوی" کرده و منتقدین این قرار داد را به زبانی تهدید آمیز مینوازند. 

سخن اصلی در این یاد داشت، با جریانات چپ، وابستگان جبهه ملی و چند تشکل جمهوریخواه است که در مورد اصل این قرار داد سکوت کامل اختیار کرده اند. هر بخش از این نامبردگان، شاید دلایل خاص خود را برای این سکوت دارا باشد، که بر ناظرین خارجی پوشیده بماند. امید، که این سکوت به نفع یک همدلی ملی در مخالفت با این قرارداد شکسته شود، اما در عین حال با یک نگاه از نزدیک،  یک ایده خطرناک در این میان، با برجستگی خاصی، چهره مینماید:

سودای بیرون راندن آمریکا و سرمایه داری "نئولیبرال غربی" از منطقه خاورمیانه به کمک چین و روسیه. بخشی از این نامبردگان، حتی تقصیر نگاه به شرق را هم متوجه "امپریالیسم آمریکا وغرب" میدانند، که جمهوری اسلامی را مجبور کرده برای حل مشکلات خود به شرق پناه ببرد.

در آن سو، ما مدتهاست که از زبان سخنگویان حکومتی در کشور میشنویم که آمریکا در 25 سال آینده، از بین خواهد رفت. حتی بعضی از انها تقسیم آمریکا به ایالتهای تشکیل دهنده آن را با هیجانی زاید الوصف مورد تاکید قرار میدهند.

"امیر کبیر دروغ" چند روز پیش و سخنگوی وزارت خارجه او، همین دیروز گفتند که چین با سرعت واستقامت در حال تبدیل شدن به قدرت اصلی و فائقه جهان آینده است وجمهوری اسلامی باید خود را با این پروسه همراه ساخته واز امتیازات آن در مبارزه با آمریکا و بیرون راندن آن از منطقهبهره گیرد. این خویشاوندی گفتمانی در نگاه به شرق بین بخشی از اعضای مدعی اپوزیسیون و حکومت، نه تنها یاد آور سکوت ننگین مشترک آنان در ماجرای هنوز هم ناتمام از دست رفتن سهم ایران در دریای خزر است، بلکه مهمتر از آن، بیانگر همراهی بخشی از اپوزیسیون، از سیاستهای کشور فروشی حکومتی است که حاصلش جز تقویت حاکمیت خونین آن نخواهد بود. برای هر عقل متعارف، مثل روز روشن است که غلبه هژمونی چین و روسیه بر منطقه خاورمیانه، کمترین زیانش تقویت و ادامه حیات حکومتهای مستبدی چون جمهوری اسلامی در آینده خواهد بود. 

بیگمان، کسانیکه به آزادی کشور از قید استبداد دینی، بیش از تعلق به آیین های دگم دلبستگی دارند، در مقابل این همپیوندی شرم آور ساکت نخواهند ماند.

اصغر جیلو

10/07/2020