مشخصات رسانه اپوزیسیون دمکراتیک چیست؟
چگونه وقتی مستند «اعتماد» را ندیدهاید به قضاوت و تحلیل آن نشستهاید؟
چرا پخش اعترافات اجباری روحالله زم به رسوایی انجامید؟
پخش «بدون تعارف»
تاریخ توابسازی و نمایش «اعترافات» اجباری در جمهوری اسلامی از همان آغاز با استفاده از شکنجههای بدنی و روانی در روند «اقرار» و «محاکمه» برخی مسئولان نظام گذشته آغاز شد. سپس در سطح گسترده و سیستماتیک با «میزگرد» و «اقرارهای» فردی و جمعی برخی رهبران و کادرهای گروههای سیاسی اپوزیسیون در دهه شصت ادامه یافت و در دهههای بعدی دامنه آن به اعترافگیری از «خودیهای» پیشین نظام نیز کشیده شد.
شاید هم بیاثر شدن نمایشهای تکراری و کسلکننده اعترافاتی که در آن زندانیان یکسره نادم و پشیمان میشوند و حتی در مدح نظام سخن میگویند و انزجار عمومی از اینگونه اعترافگیریها دلیل این رویکرد تازه باشد.
هرچه هست، به نظر میرسد دستگاههای امنیتی نظام بیش از پیش از روشهای «شکنجه نرم» موسوم به «شکنجههای تمیز» و «سفید» در «صنعت اعترافسازی» خود بهره میجویند.
اعترافگیری اجباری از دیرباز همچون بخشی از مکانیسم نهتنها مجازات فردی بلکه «تأدیب عمومی» و به قصد ترساندن دیگران، جنگ روانی، تحکیم اقتدار و مشروعیت خود، و اعتبارزدایی و تحقیر مخالفان، توسط نظامهای استبدادی و اقتدارهای دینی به کار گرفته شده است. این پدیده در ایران گرچه در گذشته نیز وجود داشت، اما در جمهوری اسلامی ایران به بخشی از ایدئولوژی و صعنت سخت «پررونق» آن بدل شده است
بنابر گزارش سازمان عدالت برای ایران و فدراسیون جهانی جامعههای حقوق بشر، تنها طی یک دهه اخیر، دستکم اعترافات اجباری ۳۵۵ نفر از تلویزیون دولتی ایران پخش شده است
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
افزودن دیدگاه جدید