سال ۹۱ برای اولین بار در وبلاگم از تجربه آزارهای جنسی و تجاوز نوشتم. خوب یادم هست موقع نوشتنش با خودم کلنجار می‌رفتم. سه بار پست کردم و پاک کردم. اولین پیامهایی که گرفتم از خواننده‌های مرد بود که شوکه و‌ شرم‌زده بودند از این‌که نمی‌دانستند زنان ایران روزانه با چه خشونتهایی رو‌به‌رو می‌شوند.

وقتی هشت سال پیش می‌نوشتم، نگران بودم. مدام به خودم می‌گفتم آیا گفتن این خاطرات کمکی می‌کند؟ چرا با اینکه مطمئنم زنان زیادی تجربه‌های مشابه دارند جایی نخوانده و نشنیده‌ایم. نوشته بودم: ‬

‫«اصلا بذارید باز تابو شکنی کنم، بذارید تعریف کنم حداقلهایی که دخترهای ما در دوران زندگیشون باهاش رو برو میشن و شاید تنها راز واقعی زندگیشون باشه که هرگز هرگز فاشش نمیکنن! »‬

.

سه سال بعد وقتی اوایل کار فمینیسم روزمره در فیس‌بوک بود، همان پست را در چند قسمت منتشر کردیم و اولین کارزار آنلاین روایت از #آزار_خیابانی را راه انداختیم. کرور کرور روایت‌ها میامد، و رازها فاش می‌شد و دیگری خبری از هرگز نبود.

.

حالا بعد از هشت سال، وقتی می‌بینم هربار صحبت از آزار و تجاوز می‌شود، زنان بیشتری جرات و جسارت روایت را دارند و مردان بیشتری هم همراهی می‌کنند، از طرفی خوشحال می‌شوم که این سکوت شکسته شده، اما خشمم هم بیشتر می‌شود. خشمگین از اینکه زنان از کودکی تا بزرگسالی مورد خشونت و آزار هستند و هنوز باید برای افشاگری‌هایشان زیر سوال بروند. خشمگین می‌شوم وقتی می‌بینم ج.ا به عمد مردسالاری و عقاید زن‌ستیز را تقویت می‌کند. خشمگین‌ می‌شوم وقتی حتی عقاید زن ستیز و‌مروج آزار و‌تحاوز در بین برخی که مثلا مخالف حاکمیت هستند هم دیده می‌شود.

یک کلام باید بگوییم: خشونت علیه زنان باید پایان یابد. زنان باید در خانه، خیابان، محل کار، رابطه عاطفی امنیت داشته باشند. مردان و زنان باید یاد بگیرند که #نه_یعنی_نه. قربانیان تجاوز و آزار و تعرض باید حمایت قانونی و عرفی شوند.

 

#خشونت_علیه_زنان_را_متوقف_کنید