اخیرا در روزنامەهای داخل کشور، با نزدیک شدن انتخابات آیندە ریاست جمهوری در سال ١٤٠٠، بعضی از فعالان سیاسی بیشتر از گذشتە بە آرایش سیاسی موجود میان اصولگرایان و اصلاح طلبان می پردازند. طیف اصلاح طلب آنان معتقدند کە بر خلاف انتظار اصولگرایان ریزش رای اصلاح طلبان در میان مردم در واقع بە نفع اصولگرایان تمام نشد، و برای اثبات این ادعای خود مورد انتخابات اخیر مجلس را نمونە می آورند کە در آن طیف اصولگرا با کمترین رای مردم توانستند مجلس را از آن خود کنند.

ریزش رای اصلاح طلبان قبل از انتخابات مجلس بە سە علت اصلی قابل پیش بینی بود: عدم توانائی روحانی در تحقق وعدەهای انتخاباتی خود، مهندسی بیش از پیش انتخابات توسط نهادهای انتصابی و سرانجام شعارهای مردم در جریان خیزش آبان ماە کە در آن از پایان ماجرای اصولگرائی و اصلاح طلبی گفتەشد.

تا انتخابات سال آیندە، یعنی انتخابات ریاست جمهوری در سال ١٤٠٠، مدت زیادی باقی نماندەاست و بە نظر می رسد کە اگر اتفاق خاصی روی ندهد با همین آرایش سیاسی موجود با آن روبرو خواهیم شد. حتی اگر ترامپ هم کرسی ریاست جمهوری را در کاخ سفید تسلیم جو بایدن کند، اما با فاصلە کمی کە بە انتخابات ریاست جمهوری در ایران از بدو ورود بایدن بە کاخ سفید وجوددارد، گمان نمی رود او بتواند آنچنان کارهائی انجام دهد کە بر فضای سیاسی درون کشور تاثیر قاطع بگذارد و بنابراین بنابر یک نگاە ساختارگرائی می توان گفت طیف اصلی حاکمیت کماکان بر بستن سفت کمرها تاکید خواهدکرد و بدین ترتیب امکان عروج یک اصولگرا در انتخابات ریاست جمهوری بسیار بالا است.

از طرفی دیگر باید گفت کە اگرچە انتخابات مجلس یازدهم بنوعی بە ماجرای اصلاح طلبان در آن مقطع پایان بخشید، اما نتوانست بە ماجرای اصولگرایان پایان بخشد و آنان کماکان با حفظ آرای سنتی خود توانستند کرسی های مجلس را تسخیر کنند. اما پایان ماجرای اصولگرا و اصلاح طلب قبل از آنکە پایانی بر حضورشان در مجلس باشد، انتظار می رفت کە بەکل پایانی در صحنە سیاسی ایران باشد و این نوید را صدای اعتراض مردمی بیان می کرد کە امید تداوم اعتراضات خیابانی خود و بنابراین تغییر از طریق خیابان را داشت.

البتە باید گفت کە برای چنین تغییری، هم باید رای سنتی اصولگرایان فروبریزد و هم در نیروهای نظامی رژیم و در بدنە قدرت ریزش نیرو آغاز شود، امری کە فعلا متحقق نشدەاست. بنابراین در بهترین حالت ما در انتخابات آیندە دوبارە شاهد نمایش قدرت بدنە اجتماعی نیروی اصولگرا در شرایط فشارهای خارجی خواهیم بود.

البتە خیزش دوبارە مردم هم یکی از احتمالات قوی است، اما در شرایط فشار و خطر خارجی گمان نمی رود چنین احتمالی آنچنان گستردەباشد کە بنیان نظام را دچار مشکل اساسی کند. از یاد نبریم کە هنگامیکە دشمن پشت مرزهاست معمولا عمل سیاسی مردم بە احتیاط می گراید. جمهوری اسلامی این را خوب می داند و درست مانند ناپلئون بناپارت او نیز از عنصر تعارضات خارجی برای منکوب روحی و عملی اعتراضات مردمی استفادە بهینە می کند.