شاید به جرات بتوان گفت: کومەله در زمرەی معدود احزاب و سازمان‌هایی بوده است که در جریان مبارزات، دهها کادر و چهرەی شاخص را در نقش و سطح رهبری به جنبش معرفی کرده است. از نمودهای عینی چنین ظرف و پتانسیلی، برآیند واکاوی کمی-کیفی و تطابق پارامترهای رهبری موثر با شخصیت و عملکرد پیشاهنگان ‌آن در ردەهای بالای سیاسی-تشکیلاتی است. البته کە بستر، شرایط، نیاز و ضروریات در آن دورەی تاریخی(٢ دهەی نخست پس از تشکیل) که تحولاتی بنیادین را در پی داشت، فاکتوری تعیین‌کنندە و ایجابی برای رسیدن بە چنین میزانی از توسعەی نیروی انسانی است اما بەهمان میزان، جاذبەهای حزبی نو، مترقی، بەروز و متفاوت را نمی‌توان بی‌تاثیر یا نادەیدە گرفت.

تجمع، تنوع و تعدد کادرهای برجستەای که از خصوصیات و ویژگی‌های بارزی چون کاریزما و جذابیت، مشروعیت سنتی-عقلایی-معرفی، توانایی های فردی، محبوبیت و مقبولیت جمعی، جلب اعتماد حداکثری، مسئولیت پذیری، روحیەی همکاری، ایدەپردازی خلاق، ریسک‌پذیری توام با قاطعیت و برخورداری از پایگاه اجتماعی بهرەمند بودند، گنجینه ای انسانی را فراهم می‌آورد که ویترینی درخشان از رهبران توده ای-میدانی-سازمانی را در خود جای دادە بود. اما آنچه برخی را متمایز می ساخت، میزان تیزهوشی، تدبیر، درایت، ابتکار، توان انگیختن و انگیزش، درک ضرورت تغییر، اراده در ایجاد تحول، فهم درست از اقتضائات زمانی-مکانی-امکانی، تحلیل خردمند و دینامیک، بینش عمیق رویدادها، قدرت برنامه‌ریزی هدفمند، تبحر در مدیریت بحران، تبدیل چالش‌‌ها بە فرصت، باورمندی به هدف و اعتماد به مسیر، ماندگاری در عرصه مبارزات و به تبع آن اندوختن تجربه و در نهایت امید به آینده در حد کمال بود.

کسانی چون سعید معینی، محمدحسین کریمی، دکتر جعفر شفیعی و بیشمارانی که دیگر در میان ما نیستند، اشخاصی چون شعیب زکریایی، ساعد وطندوست، یوسف اردلان، حسین مرادبیگی و چندین تن دیگر که از مسائل سیاسی فاصله گرفته‌اند تا شخصیتهایی چون عبدالله مهتدی، ابراهیم علیزاده، عمر ایلخانیزاده و همیارانشان، که هم اکنون، هر کدام رهبری حزب و جریانی سیاسی را عهده‌دارند، همگی بخشی از این ویترین ارزشمند بوده و هستند. اما در این میان کاک فوئاد و کاک صدیق، ٢ تن از رهبرانی بودند که در سالهای شکوفایی این حزب و به تبع آن تبلور جنبشی فراگیر و مردمی در کوردستان، متعاقبا رویارویی با مقاطع حساس پس از آن –بە همراه همراهان خود- نقشی کلیدی و محوری ایفا کردند.

کاک فواد مصطفی سلطانی، متولد روستای آلمانه از توابع شهرستان مریوان، دانش آموختەی مهندسی برق از دانشگاه آریامهر تهران، جوانی عصیانگر، پرشور و پرفروغ بود که شناخت و شیوەی مرسوم مقاومت و مبارزه -تا آن زمان- را دگرگون ساختە و در جامعەی سنتی کوردستان -در آن زمان- بازتعریف کرد. وی میراثی گرانبها برجای گذاشت که روح تسلیم‌ناپذیری و انقلابی بودن در عین آگاهی به نقاط ضعف بود. ارزشهایی که از نگاه او نه بخشیدنی بلکه به مانند حقی بود که بایستی گرفته می‌شد. حقوقی که در باور او نه با اعمال خشونت و زور بلکه با همدلی و اتحاد و بدور از خشونت نیز قابل دستیابی بود، اگر منطقی در جبهەی مقابل حکمفرما می‌شد. آنچه فواد را در زمان خود متفاوت می ساخت، رویکرد، عملکرد، اثربخشی و نتیجه‌گرایی بلندمدت بود. کارنامەای که با درهم‌آمیختن اخلاق و سیاست، با گذشت زمان، ممتازتر می‌شود. فواد آرمانگرایی فرهیختە بود و به جای آنکه خود را با سایر متغیرها تنظیم کند، خود متغیر می شد. تا حد مقبولی به تئوری مسلح بود و این ابزار او را به جایگاه رهبری نظری در دانشگاه سوق داد. فواد اتوریتەای معرفی در میان عوام داشت، او در میان کشاورزان جای بازکرده و آنان را به مقاومت فرامیخواند، او رهبری از جنس توده های رنجدیده بود. فواد در زندان نیز زندانیان را به مطالبەی حقوق فراخواند و اعتصاب زندانیان را طرح ریخت، فواد هیچ دیواری را برنمی‌تافت. فواد از خشونت پرهیز می کرد و در مقابل اقدامات خشن، کوچ تاریخی مریوان و متعاقبا سازماندهی راهپیمایی حمایتی مردم از شهرهای سنندج، سقز، بوکان، مهاباد و بانه را به سوی این شهر سازمان داد، فواد معمار مبارزات مسالمت‌آمیز در کوردستان بود. فواد از جنس مردم، در میان مردم و در کنار آنها ماند، او رهبری میدانی بود. فواد مقاومت را کنش و مفهومی چندلایه و چندبعدی می پنداشت، روزی مذاکره و گفتگو را راهکار و روزی گلوله در برابر گلوله را برمی‌گزید. فواد اعتقاد راسخی به هدف داشت و در میدان عمل برای نیل به آن می کوشید، بنا بر سازماندهی شوراها و تشکیل اولین هسته‌های نیروی پیشمرگە، فواد رهبری پراگماتیست بود. فواد بسته به شرایط و بنا بر درک منطقی و تشخیص اقتضائات مقطعی، بیلان پیشرفت و موفقیت جنبش را تعیین می کرد، او رهبری واقعگرا و واقعبین بود. فواد در مواجهه با حادثه، تصمیماتی پیشروانە، مبتکرانه و غیرقابل‌پیشبینی می‌گرفت، او آوانگارد بود. فواد مزیت در آوردگاه خودی بودن را می‌شناخت و ایستاده بر برتری جغرافیایی-توده ای، حریف را آچ‌مز می‌کرد. فواد حداکثر میزان مشارکت در تصمیم‌گیری و اقدام را در اولویت قرار می‌داد، او رهبری کولکتیو و پلورال بود. فواد چشم‌انداز سازمان را به زبان ساده بیان می کرد و حفظ تعادل ممکن را سرلوحه قرار می داد، او کاراکتری موثر، معتدل، مردمی و مدبر بود.

اما آنچه کاک صدیق را ار سایرین جدا می ساخت، صداقت، رادیکالیسم انقلابی، اعتقاد راسخ به آماج و تلاشش در راستای دسترسی و تحقق آن بود. او زادەی روستای آفریان از توابع کامیاران، فارغ التحصیل وکالت و عضو کانون وکلای ایران همچنین سخنگو و مسئول شورای انقلاب سنندج، و مسئول رادیو صدای انقلاب ایران بود. رویکرد و عملکرد او چنان بود که وی را با لقب زبان آتشین انقلاب می‌شناختند. صدیق، رهبری بخش عمدەای از تشکیلات را در زمان اسارت همرزمانش بر عهده گرفت، او مدیر و رهبری سازمانی-تشکیلاتی بود. صدیق پروندەی ستمدیدگان و دهقانان را بە وکالت می‌گرفت، او رهبری توده‌ای و مردمگرا بود. صدیق صدای امید و پیام‌آور پیروزی انقلاب بود، او صدای نویدبخش چیرگی بر جور بود. صدیق تحصن مقابل استانداری و اعتصاب مردم شهر سنندج را سازمان داد، صدیق رهبری عملگرا، میدانی و سامان‌بخش بود. صدیق صدای پرخروش و رسای رادیو انقلاب، او رهبری رسانه ای-انگیزشی بود. صدیق فریاد روح تسلیم‌ناپذیری و ایستادگی بود.

شهریورماه هرسال، یادآور و یادمان جانباختن این ٢ رهبر بنیانگذار کومەله است. در روز ٩ شهریور ١٣٥٨، رفیق فواد مصطفی سلطانی(کاک فواد) در جریان نبردی با نیروهای ج.ا، به همراه دیگر همرزم خود طهمورث اکبری از اعضای سازمان چریکهای فدایی خلق در نزدیکی روستای بسطام به شهادت رسید و ١٠ سال و ٤ روز بعد، در روز ١٣ شهریور سال ١٣٦٨، صدیق کمانگر نیز -از دیگر اعضای حلقه رهبری- توسط یکی از عوامل نفوذی رژیم ترور شد.

*اگرچە در سال ١٣٦٢، کومەلە بەطور رسمی حزب کمونیست ایران را تاسیس کرد، اما پس از انجمادی ١٧ سالە، با تیزهوشی و درایت و همت بازماندگان رهبری از آن دورەی تاریخی، بار دیگر قد برافراشت. میراث اندوختە و رهبرانی آنچنان، با تلفیق با ٥ دهه مقاومت و تجربە، مواجهە و مبارزە، پیکرەای مستحکم و ناگسستنی از جنس ارادە ساخت کە تا امروز نیز با نام کومەلە ماندگار است.

یاد و نام این دو رهبر پیشرو جاودان و راهشان پررهرو باد.