فوتبال یا همان '' تسو چو'' ی چینی در مراسمات روز تولد امپراطور برگزار می شد، یعنی بازی ای که به دلایل سیاسی پا به عرصه گذاشته است، همیشه مقام برادری سیاست را بر عهده داشته است. نمونه هایش را در لازیوی ''موسولینی'' و مادرید'' فرانکو'' می بینیم. سالازار دیکتاتور پرتقال کشورش را با سه اف (3f) مدیریت می کرد: ۱-فادو یعنی موزیک ۲-فاطیما یعنی دین ۳-فوتبال البته بعدا دین در برخی کشورها جای خود را به ''فییستا'' یعنی تفریح داد.البته اگر در ایران کنار سایر ''اف'' ها یعنی، فساد، فحشا، فرق و فقر کلمه ی فوتبال را ببینیم نباید شک کنیم. فوتبال در کنار دین دستاویزی جهت کنترل جامعه از سوی سیستم و واکنش جامعه از طریق همین فوتبال بوده ایم که نمود بارز آن در تیم های تراکتور، صنعت نفت و حتی ملوان قابل مشاهده است. البته تفاوت بارز در ایران، تبدیل شدن فوتبال به یک فییستا در مقابل فاطیمایی بوده که جز تبعیض، فساد، فحشا و فقر و فلاکت چیزی بر جامعه تحمیل نکرده است و شاید این فوتبال فاسد برغم تمامی رانتهایش تنها مامنی جهت ابراز حساسیتهای طبقه ی منضوم به آن بوده و هست، چنان چه حمایت از اسپارتاکوس و مبارزه با برده داری در ساختار گلادیاتوریک فاسد روم برغم تمامی خونریزی ها چیزی جز اعتلای عدالت نبود. سیمون کوپر در مورد فوتبال دوره ی فرانکو می گوید: « نمی توانتید در خیابانها فریاد مرگ بر فرانکو سر بدهید. به خاطر همین بر سر بازیکنان رئال مادرید فریاد می زدند. این یک حادثه روانشناختیست، اگر نمی توانید بر سر پدرتان فریاد بزنید خشم خود را روی دیگران تخلیه می کنید. کاتالونیا موجودیت خود را فقط در ''نیو کمپ'' ادامه می داد و تنها سمبولی که '' فرانکو'' نمی توانست به آن دست درازی کند، بارسلونا بود.» آنچه که به عنوان شعار در بین طرفداران تراکتورسازی است نوعی اعتراض به تمامی اف ها و ساختار تبعیض گونه جامعه است، اگر شعاری در آن بین مطرح می شود و عده ای از آن ناخشنود می شوند به علت سیاستهاییست که سالها در جهت تبعیض اقتصادی، ورزشی و ائتنیکی در جامعه رخنه دوانیده است. تراکتورسازی پتانسیل تبدیل شدن به این سیاستها را داشته است ، به نحوی که حتی سیاستمدارانی از ترکیه نیز در راستای همین منش فوتبالی اعتراض خودرا به سیاست داخلی اعلام می کنند، یعنی چه در بعد سیاست داخلی و چه خارجی فوتبال وسیله ای نرم جهت بیان دیدگاهها شده است، البته حاکمیت نیز به خوبی از این موضوع خبر دارد و سعی می کند مسیر را به نفع خود تغییر دهد. تلاشهای حکومت جهت فاسد کردن ساختار تراکتور و استفاده از نیروی مردمی پشت آن اگرچه تا کنون ضعیف مانده اما همیشه به صورت آلترناتیوی مقابل میزهای روسای امنیتی کشور وجود دارد. فراگیر شدن فاناتیک تراکتور در بین ترکهای کشور به نوعی خطر را برای تیمهای مرکزنشین و حمایت شده ای چون استقلال و پرسپولیس نیز هست، تیمهای فوتبالی که با حمایت دولتی، نمادهای مرکزگرا و شعارهای توخالی نتوانسته اند در مقابل مفهومی به نام تراکتور مقابله کنند. استفاده از شعارهای نژادپرستانه ابتدا در تیم های مرکزی با دیده حقارت به سازمانهای ورزشی شهرستانی ایجاد شد و با یک سبقه ی تاریخی وارد فرهنگ ورزشی کشور شد. ناسزاهای جنسی، قومی به یک قومیت خاص واکنشی جز در همان مقیاس نداشته است، البته من این واکنشها را رادیکال می دانم اما مسبب اصلی تمامی این واکنشها ، کنشهاییست که سالها مسئولین حکومت در مقابل آن سکوت کرده اند. جای تعجب است که موقعیت جهانی بارسلونا، بایرن، چلسی و... مورد تهجب حامیان فوتبال نیست ولیکن تقدیر از یک تیم ورزشی در خارج از کشور به بحثی امنیتی برای دایه های مهربانتر از مادر تبدیل می شود. اگر مسئولین ورزشی از تبدیل شدن بازی فوتبال مابین تراکتور وی یکی از تیم های پایتخت به بازی کریکت بین هندوستان و پاکستان واهمه دارند، باید با یک آسیب شناسی وسیع در سطح تعلیم و تربیت ، مدیا و ساختار حکومتی به بررسی تبعیض های تاول زده در بستر جامعه و سیاست کشور بپردازند. شاید سکوهای استادیوم در ایران تنها جائیست که مردم می توانند آزادانه به بیان احساسات خود بپردازند و امنیتی کردن مساله از سوی نهادهای حکومتی به کمک سمن های خفته ی مرکزگرا -تبعیض گرا در جامعه جهت به حاشیه راندن اصل مساله و بولد کردن واکنش ها چیزی جز سرپوش گذاشتن بر شکنندگی جامعه ایران ثمری ندارد. اگر فشارهای اقتصادی، تبعیضات نژادی و زبانی- تحصیلی به همین روال ادامه پیدا کند، واکنشها نیز در فضای میدانی تندتر خواهد شد و با یک استاتوس فیس بوکی یا توئیتری نمی توان بر روند بلند مدت فشار روانی بر جامعه ممثل تراکتور سرپوش گذاشت.