ادبیات اپوزیسیون:

شعار «مرگ بر» مرگ می آفریند و شعار های «زنده باد» زندگی می آفریند. ادبیات نیروهای مخالف نشان دهند رفتار انها در آینده خواهد بود. کسی که با خشم و کینه مدام شعار «مرگ» را تکرار میکند هنگام به قدرت رسیدن تلاش خواهد کرد که قدرت خود را با مرگ مخالفین خود حفظ کند. تجربه جمهوری اسلامی نشان میدهد که شعار «مرگ بر» تنها محدود به رژیم شاه نبود و در ادامه آن مرگ به امریکا، شوروی، اسرائیل، مجاهد ، فدای ،توده ای ، ضد انقلاب و.... دهها مورد دیگر رسید و دهها هزار نفر انسان توسط جمهوری اسلامی به کام مرگ رفته و سایه این مرگ همچنان ادامه دارد. رفتار اپوزیسیون وشعارهای که توسط انها مطرح میشود نشان دهنده ادبیات یک جنبش است. نگاهی به شعارهای مردم بلوروس(لوکاشنکو، ننگ بر تو! لوکاشنکو، مردم تو را برکنار کرده اند! از قدرت بیرون شو!) و اغلب کشورهایی که گذار به دموکراسی را طی کرده اند نشان میدهد که آینده یک جنبش در لابلای همین شعار ها نهفته است. اپوزیسیونی که خواهان استقرار دموکراسی است لازم است که در ادبیات و شعار های خود کمی تامل کند.

در این شکی نیست که جمهوری اسلامی با خشونت تمام تلاش میکند که هر حرکت سیاسی و حتی مدنی را به خشونت عریان سرکوب کند، اما خشونت را با خشونت نمیتوان مهار کرد، حتی اگر این خشونت زبانی باشد. تمام تلاش جمهوری اسلامی این است که اعتراضات و حرکت های سیاس به سمت خشونت ببرد تا بتواند انرا به راحتی سرکوب کند. به همین خاطر لازم است که اپوزیسیون دموکراسیخواه نه تنها هوشیار باشد، بلکه با شعارهای مثبت، ایجابی و بدون از خشونت فضا را برای مشارکت بیشتر شهروندان مهیا کند.